Avonturen
De boeken zijn niet meer verkrijgbaar, wel gratis als ebook te verkrijgen. Ben je geïnteresseerd stuur me dan een email via marjaruijterman@gmail.com. Alle verhalen die ik heb geschreven zijn hier te lezen. Hoop dat je er van geniet.
zondag 21 april 2024
De ideale ouders
Dat ik door deze ouders nooit schuldgevoelens zou hebben of me klein zou voelen. Dat ik met zelfrespect uit de baarmoeder zou komen en met zelfvertrouwen groot zou worden.
Dat dat niet zo was en naar ik hoor met de meeste mensen niet zo is maakt dat psychiaters en psychologen werk hebben, dat half Nederland de andere helft coacht en dat de pillenindustrie floreert.
Mijn ouders zijn niet de ouders zoals ik me had gewenst en nu ben ik gefrustreerd, geloof ik niet in mezelf, ben ik nog boos en leef ik niet het leven dat ik had kunnen leven als ze waren geweest zoals ik me had gewenst.
Ooit sprak ik een vrouw die bovenstaande ouders had. Ze waren volmaakt. Het enige probleem was dat ze zich nooit had hoeven afzetten tegen haar ouders en dat ze het gevoel had daarom nooit volwassen te zijn geworden zoals haar vrienden.
Op mijn drie en dertigste kwam ik er achter dat ik nu net juist die ouders had die ik nodig had in mijn leven. Ze waren perfect voor de job. Er werd zelfs gefluisterd dat ik ze ooit voor dit leven had uitgekozen. Wat??? Had ik deze ouders uitgekozen? Ik kan het me nu oprecht voorstellen. Ik had geen andere ouders kunnen hebben dan deze en ik ben ze eeuwig dankbaar met al hun gekkigheden, rariteiten, dominantie enz. Ze hoorden volledig bij mijn leven met alles er op en eraan. Het had niet anders gekund. Wat een stel was het... ze geven me nu boordevol verhalen over mijn jeugd en ik kan met liefde terugdenken aan de ruzies en razernijen en achterdocht en afwijzingen en mijn provocaties.
Ik heb er jaren onder geleden omdat ik het idee had dat ze anders moesten zijn dan ze waren. Een illusie. Net zoals zij zo graag wilden dat ik anders was dan ik ben. Op het moment dat ik ze accepteerde zoals ze waren, was het over. De strijd, het slachtofferschap.
Alle ruzies herhaalde ik jaren lang in mijn hoofd: En toen zei ze dit en toen zei ze dat en keek ze zo en mijn vader deed niets en toen was ik gekwetst en daardoor kan ik niet het leven leven dat ik wil en krijg ik nooit de juiste partner. Ik was degene die het herhaalde en herhaalde en ik deed het mezelf aan. Tot het klaar was. Ik was vrij.
Zag ineens dat dit het was en dat het goed was en dat ik zelf volledige verantwoordelijkheid over mijn leven kon nemen. Toen kwam de Liefde terug.
Je kunt in dit verhaal ook 'ouders' vervangen door 'kinderen' en dan nog eens lezen...
Fotograaf: Kees Scherer
Uit: 'Niets meer te bewijzen'
zondag 14 april 2024
Jomanda en de energie van mijn moeder.
'Ik ben de verloofde van Dirk!'
donderdag 11 april 2024
Harde koppen en kwetsbaarheid
"Jeetje, wat heb ik een harde kop gekregen" zei de politieagente geschrokken toen ze zich zelf op de video terugzag. Ze heeft blond lang haar en is beeldschoon en inderdaad ze heeft wat harde trekken. Ze is niet de enige... veel politievrouwen krijgen iets hards in hun gezicht. Overleven in de mannenwereld maakt dat vrouwen zich pantseren en alles wat je voor je kiezen krijgt maakt je ook niet zachter. Tijdens één van de trainingen nodigde een vrouw me uit even mee te gaan. Ze wilde me iets laten zien. In de garage van de aangrenzende brandweer sloeg ze een groot zeil weg en daar stond een uitgebrande auto met een duidelijk zichtbaar verbrand lijk erin. Even kijken hoe ik zou reageren. Ze wilde me ontgroenen. Het geldt, even voor de duidelijkheid, natuurlijk niet voor alle politievrouwen. Ik ken er ook heel wat met open gezichten die zichzelf durven zijn.
In mijn jonge jaren vond ik harde koppen interessant en keek tegen mensen met harde koppen op en had mezelf er ook één aangemeten. Dat stond stoer en dacht dat het mijn onzekerheid verborg. Sommigen trapten erin maar ik denk dat de betere kijker me snel door had. Ik zie foto's van vroeger uit mijn radicaal feministische tijd waar ik met flitsende blik en boos grommende wenkbrauwen in de lens kijk. Ooit maakten vrouwen van de woongroep waar ik woonde een fotoboekje voor me bij het afscheid. Op één van de foto's sta ik als echte macho met armen over elkaar in blauwe overal tegen de muur te leunen. Het bijschrift: "Marja heeft een hekel aan macho's maar wie staat daar tegen die muur?"
Mensen die zelf vriendelijk en zachtaardig zijn, hebben vaak angst voor deze mensen. Af en toe heb ik met zogenaamde macho's te maken in mijn trainingen. Zowel mannen als macha-vrouwen en echt... je bent er zo doorheen. Niets van aantrekken en recht door het masker heen breken en voor je het weet huilt de macho al het opgekropte en ingehouden verdriet en angst er uit. Hoe je dat doet? Ten eerste je eigen spanning uitademen. Ten tweede ter plekke denken: "Achter dat masker zit een prachtig mens en daar ga ik mee praten." Opluchting volgt en een prachtig open mens komt tevoorschijn.
Comfortabele stilte
Mijn vader was een zwijger. Hij kreeg de kans niet want mijn moeder was een prater en wat voor één. Nu zat ik met hem in de auto en ik had de neiging de ruimte vol te praten. Goede oefening voor me om dat niet te doen. In het begin moest ik op mijn ademhaling letten, rustig ademen en Mar, hou je in.
Het ging steeds makkelijker en de stilte was comfortabel. Dan na een minuut of vijf hoorde ik wat gebrom naast me... het gebrom ging over in gekuch en daar kwam de eerste zin en na die eerste zin volgden er meer. En ja hoor, verhalen over zijn leven kwamen los. Stilte loont.
zaterdag 6 april 2024
Greet op de praatbank (filmpje)
Zes april zou mijn moeder zesennegentig zijn geworden. Hier is ze drieënzeventig uiteindelijk is ze tachtig geworden en al zestien jaar geleden weggevlogen. Ze vertelt over een toekomstige verhuizing en over wat ze na haar dood aan de wereld kwijt wil. De tweede helft wordt steeds leuker:
maandag 25 maart 2024
"Ik moet zo nodig!"
Een paar jaar geleden kreeg ik een wat langere opdracht bij een grote bloemenveiling. Leuk, lief bloemen denk je dan, het bleek een harde maatschappij. Ze wilden het nieuwe menselijker leiderschap introduceren en samen met een groep trainers en coaches zouden we dat voor elkaar boksen. Ze waren gewend aan de 'harde hand' van leiderschap en hadden regelmatig fikse aanvaringen met medewerkers die het niet pikten.
Ik mocht twee leidinggevenden coachen die 'van de zachte hand' waren en zelf moeite hadden met de organisatie maar ook met de medewerkers. Bleek zelfs dat de vrouw een paar keer flinke klappen had opgelopen. Verbijsterd vroeg ik of dat fysiek was en ja hoor. We hadden mooie gesprekken over hoe het anders kon en op een dag werd ik uitgenodigd bij de directeur. Samen met een vaste coach die er al jaren werkte zouden we onze ervaringen uitwisselen. Die twee begonnen en oeps ik snapte er niets van. Een hoop jargon en een manier van praten die ik niet kende. Het ging me boven de pet en zat ik met een mond vol tanden.Na een tijd vroeg de directeur: "en Marja wat denk jij ervan?" kleine Marja uit de Pijp piepte: "Ik moet zo nodig..." en weg was ik naar de wc. Daar raapte ik mezelf bij elkaar deed een spoedmeditatie en riep God, alle Gidsen en de hele spirireutemeteut erbij, liep weer terug naar de kamer, ademde uit en sprak een half uur over wat ik er van vond. Het ging vanzelf. Toen ik uitgesproken was was het stil. Ze keken me allebei aan en zeiden tegelijkertijd: "Wat mooi!"
Zo zie je maar weer dat ik nooit in de steek word gelaten als ik me maar bewust ben dat ik het niet meer weet, het niet zelf hoef te doen en altijd hulptroepen bij me heb. Oh ja en de WC is ook altijd een uitkomst.
vrijdag 22 maart 2024
De stervende buurman
De buurman aan de overkant in de Pijp lag in de zestiger jaren op sterven. Mijn moeder ging afscheid nemen. De familie stond triest om het bed van de stervende heen. Opeens zei ma: "Stel u niet zo aan, u bent helemaal niet stervende. Geef die man een sigaar en een glas wijn. Ga rechtop zitten!" De man ging recht op zitten, dronk zijn wijn en rookte zijn sigaar en we hebben nooit meer gehoord dat ie gestorven is.
De valse tulp
voor mijn moeders verjaardag. Weet nog dat ik dacht: 'dat is makkelijk want die gaat nooit dood'. Mijn moeder hurkte, keek me diep aan en zei: "Onechte bloemen zijn niet mooi. Die zijn vals. Alles wat onecht is is lelijk!" Ik schaamde me vreselijk en begreep wat mijn moeder zei. Heb nooit meer valse bloemen gekocht en heb er een vreselijke hekel aan. Je ziet ik heb goed naar mijn moeder geluisterd. In haar laatste jaren kocht ze zelf nepbloemen. Wel zijdeachtig en zo dat je het bijna niet ziet. Toch makkelijker en goedkoper dan elke keer een bosje. Ik was altijd verbaasd dat ze zichzelf dat toestond.
vrijdag 15 maart 2024
Jeugdvriendje gevonden
zondag 25 februari 2024
Dat moeten vrouwen niet doen!
Tien jaar geleden moest de kamer van mijn vader in het ouderencentrum worden leeggehaald. Hij had het vloerkleed van de vorige bewoner overgenomen maar nu moest het eruit. De klusjesman zou alvast een beginnetje maken omdat het zat vastgeplakt. "Nou".. zegt ie: "dat krijg je er zo niet uit, daar moet een professionele stoffeerder voor komen met een speciaal apparaat. Dat gaat zo'n 150 euro kosten". Een stagiaire verzorgster van pak weg negentien jaar loopt naar een hoekje en probeert te trekken. Zegt de klusjesman: "dat moeten vrouwen niet doen!" Trekt ze zo dat hele vloerkleed in één keer weg.
vrijdag 23 februari 2024
Ben jij het echt?
Tot mijn dertiende speelde ik met Sinie bij mijn oma en opa in Goor. Sinie en ik hadden veel fantasie en het was altijd feest als ik daar op vakantie was. Na mijn dertiende heb ik haar nooit meer gezien.
zondag 18 februari 2024
Noem me maar Mien
Kennen jullie dat, een aanval van nostalgie? Dat je in oude foto's duikt en allerlei gevoelens en geuren en herinneringen terugkomen die lang vergeten waren? Foto's die ik nooit eerder heb gezien of die me niet opvielen, die nu oplichten en hup een flits van het verleden roert mijn hart.
donderdag 15 februari 2024
Zwierige zwanen en lik op stuk
Vroeger leerde ik dat je gevat en adrem moest zijn: 'lik op stuk'. Zei de één dit, dan zei de ander dat... "Nou en toen zei zij... en toen zei ik dat... nou daar had ze niet van terug! Ik zeg... en ze zegt... en toen zei ik... nouuuuuu je had d'r gezicht moeten zien..." Ik kon het niet en ik wilde zo graag. Mijn Amsterdamse moeder zei: "Marja, je moet altijd de sterkste zijn en je niet laten kennen." Ze was er zo goed in en ze had de ander altijd tuk wat nog wel eens tot flinke conflicten kon leiden.
vrijdag 2 februari 2024
Meditatiegoeroe van vierennegentig
De ideale verkoper van Coolblue
Het geluid van mijn pc hield er ineens mee op dus zat met mijn handen in het haar. Heb hem al acht jaar en het is een heerlijk ding dus was nog niet van plan hem te vervangen. Van alles geprobeerd samen met de technische medewerker aan de telefoon maar nee... geen geluid, ook niet met koptelefoon of speakers. Dan toch maar een nieuwe PC kopen.
Dus hup naar Coolblue op de Zuidas om wat rond te kijken en keek mijn ogen uit. Wat een weelde en wat een technieken. Keukens die je kunt bedienen via wifi. Je eten in de oven doen, vanuit je werk de oven aanzetten en hup het eten is klaar. Camera's in je koelkast zodat je tijdens het boodschappen doen even kunt controleren wat je nog hebt. De mooiste tv's die aan de muur geplakt zitten en waar je als je niet kijkt kunst op projecteert zodat het lijkt alsof je een kunstwerk hebt hangen en je kunt elke dag een ander kiezen.
dinsdag 30 januari 2024
Wake up call of grote onzin?
Het schijnt dat ik wakker moet worden. Ik weet het, ben heel naïef... dat hoor ik vaker maar nu ben ik niet de enige die wakker schijnt te moeten worden... er zijn er meerdere die mij en alle anderen in mijn tijdlijn willen wekken. Heel lief maar oh neem mij niet mijn eigen Meryl Streep af en Tom, 'mijn' Tom Hanks en oh 'mijn' Oprah! Mensen waar ik zo'n vertrouwen in heb dat ze de goedheid zelve zijn. Nu vertellen ze me dat ze lid zijn van pedofiele netwerken die de ergste dingen doen met kinderen.
maandag 15 januari 2024
De Hoofdpot
Het Vrouwenhuis op de Nieuwe Herengracht was een prachtig pand... wel wat gestript maar de vrouwen maakten er wat van. Beneden een bar en boven vergaderruimtes en danszaal. Wat een rijkdom dat we daar zomaar gebruik van konden maken. Weet niet meer precies wat ik over deze periode heb geschreven.
Begon als actievoerster met mannen en vrouwen en dansten in 'gewone' dancings waar we uit werden geslagen. Mijn toenmalige vriendin en ik waren met zo'n tien jonge mannen en tja, wie verzorgde de koffie? Wij. De mannen gingen zich steeds vrouwelijker gedragen en draaiden pornofilms en dat voelde niet echt prettig. Ze hadden heftige marxistische discussies op universitair niveau en ik begreep er niets van met mijn afgebroken mavo dus zat er maar een beetje bij.
Na een tijdje vroegen de vrouwen van het COC: "wat moeten jullie toch met die mannen? Kom bij ons!" "We moeten de strijd toch samen voeren?" antwoordde ik nog wat timide maar ze nodigden ons uit voor een vergadering en zie: ik begreep alles dus stapte over naar de vrouwen. Ik kwam steeds vaker in het vrouwenhuis hoewel daar ook een flinke hiërarchie heerste. Een groep die zich Paarse September noemde had flink de paarse tuinbroek aan. Ik ook trouwens maar was wat verlegen. Vrouwen met lippenstift werden bijna geweigerd want dat was om mannen te behagen. Een paar vrouwen trokken zich daar niets van aan en kwamen in jurkjes en paardenstaarten en ik vond ze zeer stoer. Was ooit in een vrouwenkamp in Wales en daar mochten we geen elektriciteit gebruiken omdat het een mannelijke uitvinding was maar hier in het Vrouwenhuis kon dat gelukkig wel.
Aan de bar werkte Nellie Freida, een gezellige aardige vrouw waar ik niet bang voor was. Dus dat scheelde. Eén van de regels van de Paarse September was: geen orgasme want dan ben je resultaat gericht aan het vrijen. Ook dat ging me wat te ver... en ik vraag me af of ze zich er zelf aan hebben gehouden. Ik was niet zo van het vergaderen en danste liever en gezellig praten met iedereen en dat was volop mogelijk. Het gaf me denk ik een stoer gevoel dat ik ergens bij hoorde want ik had een flink minderwaardigheidscomplex en werd steeds radicaler. Van niet meer met je onderdrukker naar bed ging ik niet meer om met vrouwen die nog met mannen omgingen.
Op de Sociale Academie de Cicsa in de Kuiperstraat zaten we eerst in een gemengde groep, daarna in een vrouwengroep en bijna iedereen stapte over naar de vrouwenliefde. Voor sommigen was het een politieke keuze en voor sommige een ontdekking dat die mogelijkheid ook bestond.
Weet nog dat ik in het Handelsblad gebouw samen woonde met mijn Franse vriendin. Werd uitgenodigd voor een vrouwenfeest en de 'Hoofdpot' zoals ik haar noemde riep me bij zich: "Zeg, hebben jullie een relatie?" "Ja!" "Was jij al lesbisch of was het een politieke keuze?" "Ik was het al." Ze draaide zich meteen om. Zij had een politiek offer gebracht en ik genoot ervan en dat was toch wat minderwaardig.
Tijdens een demonstratie op politiebureau Lijnbaansgracht waar een paar medestrijdsters waren opgepakt riep ik één van de dienders toe dat hij een heel klein piemeltje had. Dat pikte hij niet en sloeg met zijn stok op mijn hoofd. Het bloed gutste eruit en hij bood me meteen een closetrol aan om het bloed te stelpen en zei: "Sorry!" Ik moest gehecht worden en dat was meteen mijn laatste actie. Ik had er genoeg van.
Een paar jaar later speelde ik saxofoon in een groepje en wie kwam binnen stappen? Eén van de aller strengste vrouwen van Paarse September. Ik schrok me dood maar het bleek een heel lief mens. Zo is dat vaak met mensen waar je bang voor bent. Als je ze beter leert kennen zijn het schatjes. Ach, het was een mooie, soms pijnlijke maar zeer interessante tijd en kijk er met plezier op terug. Heb geweldige vrouwen ontmoet die niet bang waren hun nek uit te steken.
Heb naderhand een aantal mannen die ik in die tijd negeerde of met boze blikken wegkeek mijn excuses aangeboden. Ze zeiden dat het wel meeviel. Heb na die tijd prachtige mannen ontmoet en verloor mijn vooroordelen. Heb politieagenten getraind die achter me aan renden in acties en we hebben er later hartelijk om gelachen en alles uitgepraat.
Je kan zeggen wat je wil maar uiteindelijk hebben we toch maar een hoop voor elkaar gekregen hoewel er zijn nog zoveel vrouwen die op dit moment ergens in de wereld onderdrukt worden dus er is nog een hoop te doen. Vrouwen krijgen nog steeds niet voor hetzelfde werk gelijk betaald als mannen dus ook hier is nog wat te doen. Toch als ik de jonge vrouwen van nu spreek zijn ze flink zelfbewust en laten zich niet in een hoekje drukken. Er is hoop voor de wereld.
Foto: vrouwenfestival in het Vondelpark. Geloof 1978. Ergens in het rechts van het midden zit ik boos te kijken.
vrijdag 5 januari 2024
Praters en luisteraars
Ben je een oeverloze luisteraar en durf je niet te zeggen: "Ho stop!" omdat dat zo egocentrisch lijkt? Luister je soms uren lang? Tijd om even naar binnen duiken en pas op de plaats maken. Als je dat wilt tenminste. Het kan je vriendschappen en je gezondheid redden, ergernis schelen en een betere relatie met jezelf schenken.
Mocht je mij op één van deze twee betrappen en ik heb het zelf niet door, wil je me dan even wakker maken?
Vanmorgen lag ik te denken hoe mijn prater/luistergeschiedenis is. Mijn moeder was een gigantische doorprater en ze sprak zoveel dat ik op de wc ging zitten lezen met tot gevolg dat ik nog tot mijn veertigste elke wc van elke boekwinkel in Amsterdam heb bezocht. Boek=WC moet mijn systeem hebben gedacht. Mijn vader had zo z'n trucjes en zei op gepaste tijden: "Tssss, o ja?, goh..." al had ie het verhaal al duizend maal gehoord. Vroeg hem ooit of hij er niet gek van werd en hij zei: "Ach, ik ben immuun geworden..."
Op mijn zestiende bezocht ik elke week een maatschappelijk werkster om over mijn problemen te praten. Ze gaapte veelvuldig wat me zeer onzeker maakte. Kan me herinneren dat ik ooit de moed had te vragen of ik haar verveelde. Ze was gewoon moe en had de hele dag al naar verhalen geluisterd.
Als vriendin is dat een totaal ander iets. Je kunt nu eenmaal je vrienden niet ongevraagd coachen. Ik hou ervan te vertellen en ik kan me herinneren dat een vriendin me toesnauwde: "Jij vertelt alleen maar anekdotes". Ik schrok verschrikkelijk en heb haar niet verder gevraagd wat ze bedoelde. Het verhalen vertellen zat me toen al in het bloed al schreef ik ze nog niet op. Dat kwam veel later. Ik was altijd al verbaasd over de bijzonderheden in mijn leven en die vertelde ik graag. Het kwam niet zo bij me op om over gevoelens te praten. Wel over anderen en anderen vertelden mij ook over anderen. Het is opvallend hoeveel we over anderen praten. Wil natuurlijk niet generaliseren en ik bedoel natuurlijk niet jou, maar toch... Heel veel gesprekken gaan over gevoelens, veel over anderen en heel veel zijn herhalingen van herhalingen.
Merk dat ik de laatste jaren graag de diepte in wil en met sommigen vrienden gaat dat subiet. Zodra ik binnenkom is de eerste zin een diepe. Daar hou ik van. Vriendin Nicolette kwam voor het eerst bij ons vanwege een woningruil advertentie die één van ons beide had geplaatst. Weet nu niet meer wie... ze kwam binnen, we stelden onszelf aan elkaar voor en binnen twee minuten hadden we het over God en het Universum en daar hebben we het nu na zoveel jaar nog steeds over. Het is de eerste zin en de laatste en we zijn het nooit beu.
Soms luister ik naar iemand die van doorpraten weet, dat ik dan op een gegeven moment in een soort roes zit en eigenlijk weg wil rennen maar vast geplakt zit op mijn stoel. Dan moet ik mezelf los rukken om een eind te maken aan het gesprek. Heb nu geleerd om mensen die veelpraters zijn te zeggen: "Ik heb een half uur voor je en dan krijg je alle aandacht... " Dat werkt prima. Dan weten we beiden wat we te verwachten hebben en gek genoeg kan een verhaal van drie uur ook in een half uur verteld worden omdat je de essentie eerder raakt en de zijpaden uit de weg gaat.
We hebben het allemaal zelf in de hand. Als ik wil stoppen met een gesprek en ik zeg er niets van dan creëer ik de situatie zelf. Als ik zie dat iemand wegdraait met de ogen terwijl ik zit te praten vraag ik of ik nog door zal gaan of zal stoppen. Het is niet fijn om te praten met iemand die er eigenlijk genoeg van heeft. Dus openheid en duidelijkheid is heel prettig voor beiden.
Dan is er nog de conversatie in onszelf. Soms kunnen we in onszelf praten over dingen die we duizenden malen herhalen. Als het fijn is dan gaan we daar lekker mee door. Zodra het ergernis en irritatie oplevert, heb ik geleerd te stoppen en een ander onderwerp te kiezen. Dat is heerlijk waardoor ik dol ben op gesprekken met mezelf. Dat is één van de mooiste dingen die ik ooit geleerd heb. Hoop dat ik jullie niet heb verveeld met deze bedenksels maar je hoeft dit stukje natuurlijk helemaal niet te lezen. Daar ben je totaal vrij in.
Kortom, als je merkt dat je gasten wel erg lang op de wc blijven is het tijd om toch eens na te vragen waarom.
vrijdag 22 december 2023
Naakte voeten
Nu we het toch over naakt zijn hebben komt er van alles in me op. Mijn ouders zagen elkaar nooit naakt. Dat ik er ooit ben gekomen is een wonder. Als mijn vader zich in de keuken stond te wassen, we hadden geen douche, en mijn moeder kwam plots de keuken binnen hoorde ik een enorme kreet en dan schoot ma de kamer weer in met een rood hoofd. Andersom ook... dan hoorde ik ma een gil gillen en hup pa keerde zich snel om. Ze heeft het me ooit verteld: "Mar, we hebben elkaar nooit naakt gezien." Ik was nog jong en wilde niets weten... nu had ik effe doorgevraagd. Hoe dan? Waarom dan?
zaterdag 9 december 2023
Jubileumverhaal dertig jaar.
Zou eigenlijk een feest moeten geven maar dat is me nu teveel gedoe. Ben net een jaar gepensioneerd maar werk nog af en toe met heel veel plezier. Precies 30 jaar geleden, januari 1993, durfde ik de stoute schoenen aan te doen en begon te acquireren. Eerst aarzelend want 'zaken doen' was bijna vies in mijn jeugd. "Ze gaan over lijken" zei mijn moeder en nu begon ik zelf. Ma riep: "Dat kan je niet!" want die hield van zekerheid en zag me liever getrouwd met een keurige baan. De postbank belde of ik langs wilde komen. Had een foldertje gestuurd en dat vond ie zo schattig onbeholpen dat ie me wel eens wilde zien. Het viel op tussen de professionele folders. Ik mocht drie mensen coachen en als dat goed ging kreeg ik meer opdrachten. Ze waren enthousiast hoewel ze wel aanmerkingen hadden over mijn schoenen en mijn fiets maar die waren zo vervangen dus ik kon door.