Over krotten, balkonnen en de Russen

Mijn ouders kregen in 1952 met veel moeite een halve woning in de Jan van der Heijdenstraat in de Amsterdamse Pijp boven het koffiehuis de drie énen op 2 hoog achter. Toen was er al woningnood. Het was een krot en het plafond zat vol gaten met uitstekend riet. De huisbaas eiste een borg van driehonderd gulden wat in die tijd een gigantisch bedrag was. Mijn vader was gelukkig handig en maakte er een 'paleisje' van. Hij timmerde een alkoof en we hadden een balkon op het noorden. Hij werkte om de hoek in de Daniel Stalpertstraat bij meubelstoffeerderij Jansen. In 1955 werd ik geboren en we sliepen met z'n drietjes in die alkoof. Ik vond het prachtig en waande me inderdaad in een paleis. Mijn moeder vond het vochtig en er was een hoop burengerucht en ze wilde zo graag een zonnetje op het balkon. Gelukkig kon ze wel zonnen op de zolder tussen de kolen en zij waande zich daar in Zwitserland: "Het is nu een hele woning want ze hebben de muur doorgebroken en ze hadden er toen al € 350.000,- euro voor betaald. Mijn moeder viel zowat flauw toen ik het vertelde.

Na vele bezoeken aan het CBH (nu herhuisvesting) met urgentiebewijs kregen ze toen ik twaalf was een woning op één hoog in de Talmastraat. Ze waren er zo blij mee want nu hadden ze een eigen slaapkamer en ik een apart klein kamertje. Helaas er was geen balkon maar nu kon mijn moeder uit het raam naar buiten kijken. Dat deed ze veel en iets te veel naar mijn smaak omdat ze alles in de gaten hield. Elke keer als ik iets deed wat ze niet in de haak vond hoorde ik haar venijnig tegen het raam tikken met haar ring. Ik ging op mijn negentiende het huis uit en een paar jaar later zou het huis worden verbouwd. Ze moesten eruit.

Nu kregen ze een woning op het Jan van Schaffelaarplantsoen en tot grote blijdschap van mijn moeder met twee balkons voor en achter. Als een koningin hield ze de snelweg, de brandweer en de Kolenkit in de gaten. Ook dat deed ze met verve want toen de Kolenkit gesloopt dreigde te worden liep ze op hoge poten met mijn vader in haar kielzog naar de vergadering. Ze riep: "Zelfs de Russen komen hier speciaal om de Kolenkit te fotograferen ik heb ze zelf gezien!" Nou waren er in die tijd niet veel Russen te bekennen en ik denk dat mijn moeder nog veel meer heeft gezegd want die hield niet snel haar mond. Het bleek te helpen en ze kreeg een bedankbrief van de kerkraad. De snelweg A10 vond ze zo gezellig met al die passerende auto's. Heb het steeds weer moeten horen als ik op bezoek kwam: "Ik heb de kerk gered!"

Ze hebben er vele jaren zeer gelukkig gewoond en laatst heb ik bij deze groep beschreven hoe ze daar weg moesten. Als ik op de fiets aankwam zat ma al op het balkon naar me te zwaaien. Kan niet langsrijden zonder omhoog te kijken maar er zit niemand op het balkon.

Kracht van gedachten voor ouders en kinderen

Ach, ik heb wel eens gedacht: ‘als ik als kind had geweten dat mijn gedachten kracht hadden dan was me een hoop ellende bespaard gebleven’. Op school werd het me niet geleerd. Mijn moeder was een positief denkster en die was zo krachtig dat ik me er klein bij voelde. Ze had niet de skills om me te leren hoe ik gedachten kon gebruiken. 

Ik dacht mezelf klein en nietig en elke opmerking van de juf of de kinderen sloeg ik in me op en maakte het waar voor mezelf waardoor ik me er naar ging gedragen.

Stel nou dat ze me hadden verteld hoe gedachten werken. Dan had ik mezelf niet klein gedacht, had ik niet geloofd wat ze me zeiden en zou ik me veel krachtiger hebben gevoeld.

Het leven is er overheen gegaan en op mijn drieëndertigste leerde ik hoe ik mijn gedachten kon gebruiken. Dat draaide mijn leven totaal om waardoor ik begon te genieten, te leren, mijn talenten te ontdekken en het leven lachte me toe. Sindsdien schrijf ik over de kracht van gedachten en geef ik er al jaren trainingen in en lezingen over.

Hoe kunnen we kinderen helpen?

Ten eerste door onszelf te helpen. Als je als ouder, juf of meester zelf niet genoeg zelfvertrouwen hebt dan geef je dat door aan de kinderen. Die reageren daarop door of hetzelfde gedrag over te nemen of door over je heen te lopen. 

Wat ik heb geleerd, dat is ook makkelijk aan kinderen te leren, is dat elke gedachte iets doet met je lichaam. Als ik denk: "Ik heb geen zin vandaag" dan verslapt mijn lichaam direct. Mag ik wel eens denken hoor, daar niet van. Als we maar weten wat de consequenties van een gedachte zijn. Als je denkt: "ik ben geen goede ouder." verslapt je lichaam ook en je straalt het uit. Dat voelt je kind en reageert op zijn/haar eigen wijze. Denken: "Oh, ik ben zo’n geweldig goede ouder" ter compensatie is weer overdreven.

Zodra je denkt: " Wat is een gedachte waar ik meer aan heb?" schiet je meteen in een constructieve houding en voel je je beter. Dan ga je zelf aan de slag met zoeken naar een gedachte die je helpt. 

Je kunt een test doen met kinderen. "Laat ze hun arm recht vooruit houden. Dan oefen je een lichte druk op de onderarm uit. Zeg dat ze jouw hand naar boven drukken. Dat doe je nog een keer en dan zeg je: "denk daarbij dat je het niet kan." Negen van de tien keer gaat de arm heel makkelijk naar beneden. Dan: "denk dat je het makkelijk kan!" Zij voelen meer kracht en ze zullen natuurlijk niet de arm van een volwassene aankunnen maar je voelt wel hoe de arm van je kind sterker is. "Voel je hoe je kracht toeneemt als je denkt dat je iets wel kan?"

Ik doe deze oefening vaak met faalangstige volwassenen en ze zijn altijd verbaasd wat een verschil in kracht men ervaart. Zij geven het dan weer door aan hun kinderen. Heb het een aantal keer met kinderen gedaan en die zijn sneller van begrip dan volwassenen.

Een jongen van twaalf die gepest werd en gebogen over het schoolplein liep om maar niet gezien te worden had het snel door. Hij ging de volgende dag naar school. Liep rechtop, dacht: “Ik ben goed zoals ik ben!” en ademde rustig in en uit. Hij voelde direct het verschil en als hij nu minachtende woorden naar zich toe geworpen kreeg, geloofde hij het niet meer. Al snel was de lol eraf voor de pesters.

Iemand zei tegen me: "Het zijn jouw gedachten dus jij kunt kiezen!" Dat was een enorme eyeopener. Natuurlijk kan ik mijn gedachten kiezen daar had ik nooit bij stilgestaan. Dat is wel oefenen want mijn gedachten dwaalden maar door me heen en zaten meestal onder in onderstaand rijtje.

Er zijn vijf soorten gedachten: 

Noodzakelijke      Gedachten die we nodig hebben om te functioneren

Positieve              Gezellige, fijne, dagdromen, fantaseren enz.

Constructieve       Zoeken naar oplossingen

Verspilde              Malen, angst voor de toekomst, spijt van het verleden en alles herkauwen

Negatieve             Alles is zwaar, ingewikkeld, niemand deugd en jijzelf al helemaal niet.

Uit: ‘Geluk, ik kom er mijn bed niet voor uit!’ door Tijn Touber en Jacqueline Berg

Als we ons bewust zijn dat we teveel in de onderste twee zitten met onze gedachten kunnen we bedenken: Hoe vaak heb ik dit gedacht? Wat heb ik er aan gehad? Waar heb ik meer aan?

Die laatste gedachte brengt ons meteen in de constructieve modus en dat voelt anders.

Dat kun je ook oefenen met kinderen. Welke gedachte voelt naar? Welke gedachte voelt beter? Wel een voorbeeld gebruiken maar niet het antwoord voor het kind invullen. Anders zijn het niet de eigen gedachten maar die van jou. Veel gedachten die door ons heen vliegen over onszelf zijn gedachten of gezegdes van anderen. De kunst is je eigen gedachten te formuleren. Wat zijn je originele gedachten? Wat vind jij van jezelf? Wat wil jij bijdragen aan de wereld? Welke talenten heb je ontdekt?

Ook dat kun je heel simpel met kinderen bespreken. 

Wel belangrijk om hier te vermelden is dat: “Ik ga dit goed verwerken!” als er iets naars is gebeurd een gouden gedachte is. Ieder verwerkt op de eigen manier en dat is een ander verhaal. Huilen is goed voor ons en praten over wat er is gebeurd helpt ook als iemand goed luistert.

Als je vaak genoeg oefent wordt het een tweede natuur. Nog een tip: Als je je kinderen teveel coacht gaan ze het vervelend vinden. Dus coach met mate. Veel succes! 

Greta Thunberg en weet je nog hoe wij ooit waren?

Oh jeetje, als jullie mijn gezicht hadden gezien toen ik jong was en me verongelijkt voelde, hoe ik keek ik tijdens allerlei vrouwenacties, hoe ik minachtend sprak tegen agenten en als blikken hadden kunnen doden had ik nu nog in de gevangenis gezeten. Al heel jong kon ik me druk maken over milieu en oorlogen en wat er mis was met de wereld al kon ik me niet zo goed uitdrukken als Gretha en had ik totaal niet de impact die zij heeft. Ik denk dat mensen ongeveer hetzelfde over mij hadden gezegd. Nog niet geleerd als de 'grote' mensen om mijn gezicht in de plooi te houden en op een rustige manier te zeggen wat ik te zeggen had. Ik zou net zulke blikken naar Trump hebben geworpen. Ik werd gewaarschuwd op mijn eenentwintigste dat ik te emotioneel was in vergaderingen en het me te persoonlijk aantrok. Daar was ik dan weer woedend over en keek die persoon niet meer aan. (We hebben het al jaren geleden weer goed gemaakt). Werd ik aangedreven door duivelse machten? Nee (nog) geen gevoel voor decorum en heel heel boos. Greta's boosheid is terecht want we hebben er een puinhoop van gemaakt en de jongere generaties moeten het zien op te ruimen. Er wordt zoveel onzin over haar gezegd en zelfs gescholden door volwassen mannen, moet je maar eens op Twitter kijken. Laten we open naar haar kijken en zien hoe we haar kunnen steunen. 

Greta vertelt hier hoe het is begonnen en antwoord op alle beschuldigingen: 

Recently I’ve seen many rumors circulating about me and enormous amounts of hate. This is no surprise to me. I know that since most people are not aware of the full meaning of the climate crisis (which is understandable since it has never been treated as a crisis) a school strike for the climate would seem very strange to people in general.
So let me make some things clear about my school strike.

In may 2018 I was one of the winners in a writing competition about the environment held by Svenska Dagbladet, a Swedish newspaper. I got my article published and some people contacted me, among others was Bo Thorén from Fossil Free Dalsland. He had some kind of group with people, especially youth, who wanted to do something about the climate crisis.
I had a few phone meetings with other activists. The purpose was to come up with ideas of new projects that would bring attention to the climate crisis. Bo had a few ideas of things we could do. Everything from marches to a loose idea of some kind of a school strike (that school children would do something on the schoolyards or in the classrooms). That idea was inspired by the Parkland Students, who had refused to go to school after the school shootings.
I liked the idea of a school strike. So I developed that idea and tried to get the other young people to join me, but no one was really interested. They thought that a Swedish version of the Zero Hour march was going to have a bigger impact. So I went on planning the school strike all by myself and after that I didn’t participate in any more meetings.

When I told my parents about my plans they weren’t very fond of it. They did not support the idea of school striking and they said that if I were to do this I would have to do it completely by myself and with no support from them.
On the 20 of august I sat down outside the Swedish Parliament. I handed out fliers with a long list of facts about the climate crisis and explanations on why I was striking. The first thing I did was to post on Twitter and Instagram what I was doing and it soon went viral. Then journalists and newspapers started to come. A Swedish entrepreneur and business man active in the climate movement, Ingmar Rentzhog, was among the first to arrive. He spoke with me and took pictures that he posted on Facebook. That was the first time I had ever met or spoken with him. I had not communicated or encountered with him ever before.

Many people love to spread rumors saying that I have people ”behind me” or that I’m being ”paid” or ”used” to do what I’m doing. But there is no one ”behind” me except for myself. My parents were as far from climate activists as possible before I made them aware of the situation.
I am not part of any organization. I sometimes support and cooperate with several NGOs that work with the climate and environment. But I am absolutely independent and I only represent myself. And I do what I do completely for free, I have not received any money or any promise of future payments in any form at all. And nor has anyone linked to me or my family done so.
And of course it will stay this way. I have not met one single climate activist who is fighting for the climate for money. That idea is completely absurd.
Furthermore I only travel with permission from my school and my parents pay for tickets and accommodations.

My family has written a book together about our family and how me and my sister Beata have influenced my parents way of thinking and seeing the world, especially when it comes to the climate. And about our diagnoses.
That book was due to be released in May. But since there was a major disagreement with the book company, we ended up changing to a new publisher and so the book was released in august instead.
Before the book was released my parents made it clear that their possible profits from the book ”Scener ur hjärtat” will be going to 8 different charities working with environment, children with diagnoses and animal rights.

And yes, I write my own speeches. But since I know that what I say is going to reach many, many people I often ask for input. I also have a few scientists that I frequently ask for help on how to express certain complicated matters. I want everything to be absolutely correct so that I don’t spread incorrect facts, or things that can be misunderstood.

Some people mock me for my diagnosis. But Asperger is not a disease, it’s a gift. People also say that since I have Asperger I couldn’t possibly have put myself in this position. But that’s exactly why I did this. Because if I would have been ”normal” and social I would have organized myself in an organisation, or started an organisation by myself. But since I am not that good at socializing I did this instead. I was so frustrated that nothing was being done about the climate crisis and I felt like I had to do something, anything. And sometimes NOT doing things - like just sitting down outside the parliament - speaks much louder than doing things. Just like a whisper sometimes is louder than shouting.

Also there is one complaint that I ”sound and write like an adult”. And to that I can only say; don’t you think that a 16-year old can speak for herself? There’s also some people who say that I oversimplify things. For example when I say that "the climate crisis is a black and white issue”, ”we need to stop the emissions of greenhouse gases” and ”I want you to panic”. But that I only say because it’s true. Yes, the climate crisis is the most complex issue that we have ever faced and it’s going to take everything from our part to ”stop it”. But the solution is black and white; we need to stop the emissions of greenhouse gases.
Because either we limit the warming to 1,5 degrees C over pre industrial levels, or we don’t. Either we reach a tipping point where we start a chain reaction with events way beyond human control, or we don’t. Either we go on as a civilization, or we don’t. There are no gray areas when it comes to survival.
And when I say that I want you to panic I mean that we need to treat the crisis as a crisis. When your house is on fire you don’t sit down and talk about how nice you can rebuild it once you put out the fire. If your house is on fire you run outside and make sure that everyone is out while you call the fire department. That requires some level of panic.

There is one other argument that I can’t do anything about. And that is the fact that I’m ”just a child and we shouldn’t be listening to children.” But that is easily fixed - just start to listen to the rock solid science instead. Because if everyone listened to the scientists and the facts that I constantly refer to - then no one would have to listen to me or any of the other hundreds of thousands of school children on strike for the climate across the world. Then we could all go back to school.
I am just a messenger, and yet I get all this hate. I am not saying anything new, I am just saying what scientists have repeatedly said for decades. And I agree with you, I’m too young to do this. We children shouldn’t have to do this. But since almost no one is doing anything, and our very future is at risk, we feel like we have to continue.

And if you have any other concern or doubt about me, then you can listen to my TED talk in which I talk about how my interest for the climate and environment began.

https://www.ted.com/…/greta_thunberg_school_str…/transcript…

And thank you everyone for you kind support! It brings me hope.
/Greta
Ps I was briefly a youth advisor for the board of the non profit foundation “We don’t have time”. It turns out they used my name as part of another branch of their organisation that is a start up business. They have admitted clearly that they did so without the knowledge of me or my family. I no longer have any connection to “We don’t have time”. Nor has anyone in my family. They have deeply apologised and I have accepted their apology.

Met dank aan Jan Bommerez die dit op Facebook plaatste.

Fietsers, trammers, bussers, auto's en bewustzijn.

Autorijden was iets voor andere mensen... niet voor 'mijn soort'. 'Mijn soort' waren fietsers, trammers en treiners. Mijn ouders hadden allebei geen rijbewijs en dat was ook niet nodig. Het kwam niet bij ze op. Mijn oom Henk en tante Annie hadden wel een auto en af en toe gingen we met z'n allen naar Goor naar mijn grootouders. Dat was voor ons een hele onderneming. Oom Henk moest onderweg een paar keer stoppen omdat ik over moest geven, ik was wagenziek. Volgens mij waren er toen nog geen snelwegen... we reden langs een hele lange weg met bomen die elkaar raakten boven de weg. Als ik jaren later wel eens met iemand mee reed over de snelweg, wat niet vaak gebeurde, was het alsof ik in een Science Fictionfilm terecht was gekomen. Nee, voor mij was het niets en had geen auto nodig. Op mijn veertigste ontmoette ik Quiny die altijd auto reed. Als we naar rechts reden stak ik mijn hand uit wat ze heel raar vond.

Tot mijn drieënveertigste fietste ik of treinde en buste (oeps dat klinkt raar) naar allerlei opdrachtgevers en dat vond ik prima. Ik stond uren eerder op om op tijd aan te komen in de meest verborgen gehuchten in het land met rolkoffer of rugzak volgepropt met mappen. Tot ik op een dag naar Station Zuid fietste. Er lag sneeuw en ijs maar daar trok ik me niets van aan. Dit keer had ik een zware rugtas met mappen op mijn rug en verloor mijn evenwicht. Net om de hoek van huis ging ik onderuit en brak mijn enkel. Een lieve dame en een vrachtwagenchauffeur hielpen me overeind en de dame bracht me naar huis.

Ik zou examens afnemen in Utrecht voor aankomende belastinginspecteurs die ZZP-ers zoals ik moesten gaan controleren (niet boos op me worden, collega's) Ze kwamen uit alle delen van het land en konden nooit op tijd gewaarschuwd worden dat het niet door zou gaan. Mijn enkel deed vreselijke pijn en ik dacht het gaat zo wel over. De wachtkamer zat vol mensen met letsel van het uitglijden. Iedereen mocht gaan na het nemen van foto's, tot mijn verbazing zei de verpleegster tegen mij: "U moet worden geopereerd, uw enkel is gebroken". "Dat kan niet ik moet examens afnemen!" "Nee u moet nu geopereerd worden." Ik belde de belastingdienst en vroeg: "kunnen ze niet hier naar toe komen?" Natuurlijk absurd maar ik denk dat ik niet helemaal bij zinnen was. Mijn opdrachtgeefster, een echte Amsterdamse zei: "Ben je besodemieterd, we regelen het wel en denk nou maar aan jezelf." Na de operatie was ik bezig met de examens en ik hoorde een stem: "mevrouw Ruijterman! mevrouw Ruijterman!" "Niet storen, ik ben bezig!" zei ik geërgerd... en ik kwam langzaam bij uit de narcose. Over loslaten gesproken.

De examens werden uitgesteld tot ik me weer kon verplaatsen. Omdat ik mijn enkel had gebroken kreeg ik in plaats van een groep KPN-ers in Groningen een groep in Zaandam. Ik zat lekker op mijn stoel te trainen terwijl de deelnemers, die ik drie weken lang mocht trainen op communicatie, me alles aanreikten wat ik nodig had. Daardoor ben ik nog getuige geweest op het huwelijk van een van de deelnemers. Heb veel groepen getraind maar daar heb ik het meest gelachen.

Nou ja, toen ik weer kon lopen duwde mijn vriendin me op de Ceintuurbaan de autorijschool binnen en voor ik het wist kreeg ik mijn eerste rijles. Eerst had ik Harrie en Harrie las me gedichten voor die hij aan zijn geliefde schreef tijdens de les. Wat ik er van vond. Ik voelde me niet lekker bij Harrie omdat hij dezelfde naam had en er net zo uit zag als iemand uit het verleden die me had betast. Niet eerlijk dat geef ik toe maar ik kon het moeilijk loslaten (over loslaten gesproken) en ik had geen zin in die gedichten.

Toen kreeg ik Joke. Joke was een Amsterdamse die van haar hart geen moordkuil maakte en me sloeg als ik iets verkeerds deed: "Ben je gek! Stop!" en dan kreeg ik een mep op me knie... ik lag in een deuk van het lachen en dat werkt ook niet echt maar na honderd lessen was het zo ver. Ik deed rijexamen. De examinator was heel streng en maakte me doodzenuwachtig. Ik zakte. Na weer een aantal lessen kreeg ik de volgende. Dat was een vrouw die een feestwinkel had. Dat was andere koek: "Goed zo, Marja... jaaaaa prima... het gaat geweldig... jaaaa prachtig!!! Dat doe je goed!" Kijk, dat werkt beter dus ik slaagde al de tweede keer. Nu rij ik zo'n twintig jaar met veel plezier. Wel heb ik een totaal ander bewustzijn als ik in de auto zit dan als ik fiets: In de auto vind ik fietsers stom en op de fiets vind ik automobilisten stom. We stappen zo van het éne bewustzijn in het andere.

Ik reed al die tijd zonder ongelukken... nou ja behalve van de week: ik reed ik de secretaresse van mijn opdrachtgever aan, haar auto wel te verstaan. Ik nam de bocht bij de inrit te kort en zij kwam er net uit rijden. Het was maar een kleine schram op haar auto. We hebben onder een kop koffie de verzekering geregeld. We hebben elkaar niet uitgescholden en waren heel relaxed. Ik geloof niet dat dit een duurzaam stukje is...

Foto: Ceintuurbaan waar het allemaal begon.