Laatst trainde ik een stel artsen aan de universiteit. Ze moesten hun vak presenteren en kregen deze training aangeboden. Eén van de programma onderdelen was hoe ga je om met podiumangst. "Dat onderdeel hoeft niet. Daar draaien wij ons hand niet voor om, wij hebben geen zenuwen voor presenteren." Geïmponeerd keek ik rond. Dat maak ik niet veel mee dat alle mensen in een training presenteren geen last hebben van zenuwen. Ik vroeg hen één voor één voor de groep te staan en iets te vertellen over zichzelf. Rood aangelopen met trillende handen en struikelend over woorden ging de één na de ander van start. Oei... "toch maar wat doen over omgaan met zenuwen?" Zoet knikten ze me toe: "Ja doe toch maar."
Een P en O-er zei dat hij de feedback, die zijn collega's elkaar zouden geven tijdens een training 'feedback geven', allemaal onzin vond. "Wat een oppervlakkig gedoe, zouden jullie in het echt dat soort dingen tegen elkaar zeggen? Deze training is natuurlijk meer voor personeel die daar niet goed in zijn. Bij ons moet je met iets beters komen." Ai! Eerlijk gezegd: deden de koffiedames het, die vorige dag, stukken beter dan de P en O-ers. Ze waren open en eerlijk en durfden zich kwetsbaar op te stellen. "We hebben weinig tijd want om half twaalf hebben we een vergadering dus ram die training er maar even snel doorheen. Dan hebben we dat ook gehad..." ging de PenO-er verder. Tja, dat is mijn eer te na. Trainingen kunnen levensveranderend zijn als je je er bewust voor inzet en jezelf open stelt. Ik doe het niet voor een vinkje op het formulier van je ontwikkelingsquotum dat je moet halen in een jaar.
"Tja, die heeft toch niet hetzelfde 'spirituele' niveau als wij. Wij zijn beter dan de rest. Spiritueler, wijzer.... tja toch van een ander niveau." Ik hoor het nog wel eens zeggen vanuit allerlei richtingen. Ai, wat een vergissing... want op het moment dat we het uitspreken zakt ons eigen niveau een paar graden van de arrogantie en huppelt ons ego van opgeblazenheid in het rond. Wat weten we van het niveau van de anderen? We kunnen ons nog wel eens vergissen.
Er zijn mensen die nog nooit één spiritueel boek hebben gelezen, gemediteerd of een workshop gevolgd maar die totaal open zijn, weten wat er te weten valt en een doodgewoon leven leven. Geen studie, geen scholing... ze zijn en ze weten en leven er naar. Niemand die het weet, behalve dat mensen zich fijn bij ze voelen en rustig worden in hun nabijheid. We hebben het hier over de 'homo verlichticus anonymus'.
Juist als we denken dat we er zijn moeten we uitkijken. Enige bescheidenheid is de bron van zelfvertrouwen. Toegeven: "Er is nog zoveel te ontdekken en wat heb ik te verliezen?" voelt heerlijk en geeft ruimte in ons hart en hoofd.
