De oorlog van mijn vader

Vandaag zou mijn vader honderdenéén zijn geworden dus extra aandacht voor hem. Dat heeft hij wel verdiend, vinden jullie niet? Hij vroeg aan het eind van zijn leven af en toe: "Schrijf je nog es een stukkie over me?" Hierbij!

Mijn vaders oorlogsverhalen werden altijd onderbelicht. Wat mijn moeder had meegemaakt daar kon niemand over heen. Af en toe vroeg ik er naar en dan vertelde mijn moeder wat hem was overkomen.

Hij was tweeëntwintig toen de oorlog uitbrak. Werkte als meubelstoffeerder bij de heer Lopez Diaz waar hij erg dol op was. Een tijdje werkte hij nog gewoon door maar op een gegeven moment werd hij gepakt met zijn fietstas vol met verzetskrantjes. Hij moest een hele nacht op een tegel in het stadhuis van Hilversum met zijn handen achter zijn hoofd staan. Hij stond er met een aantal mensen die waren opgepakt. Hij mocht niet bewegen en zeker niet naar de WC. Mijn vader stond doodsangsten uit en was zo bang dat hij naar Duitsland moest of zou worden gefusilleerd. Zijn toenmalige meisje heeft hem gered. Ze kwam hem gewoon halen, hij had altijd van die pittige types. Hij wist niet hoe of wat ze gezegd had maar hij mocht met haar mee tot zijn grote opluchting. In zijn zeventiger jaren heeft hij haar samen met mijn moeder opgezocht en bloemen gebracht.

Hij dook onder op een boerderij in Noord Holland om te voorkomen dat hij in Duitsland te werk zou worden gesteld. Hij hielp de boer met een paar andere onderduikers en op een dag was er een razzia. Duitsers met geweren doorzochten de boerderij. Ze lagen achter een muur op de hooizolder op een stapel flessen en probeerden zich niet te bewegen. Eén beweging en de flessen zouden rinkelen. Ze werden niet gevonden.

Op een nacht moest hij plassen en het was pikdonker. Met zijn slaperige kop zocht naar de deur en viel uit het raam. Hij had een schedelbasisfractuur. De boer bracht hem naar het ziekenhuis op een bakfiets overdekt met een zeil. In de krant stond dat hij was overleden. Ik ben het bewijs dat dat niet zo was. Inmiddels is hij wel overleden en vijfennegentig geworden. Naar ik heb horen fluisteren bestudeert hij het universum... echt iets voor hem.

Mijn oma op de buhne

Oma Christien was altijd wel voor een dansje te porren net als mijn moeder. We hoefden maar een quickstep te horen of hup daar gingen we de kamer door. Oma zou in deze tijd op het podium hebben gestaan waarschijnlijk ergens in een café in Amsterdam. Ze had een winkeltje met oude opgeknapte meubels en tapijten op de Ten Katemarkt en als de vrouw die een kraam had voor haar winkel niet genoeg hoedjes verkocht ging oma op de kraam staan en een liedje zingen.

Wat vind u nu wel van mijn mooie hoedje mevrouw,
Staat ie me nou?
Zeg het me gauw,
Zet ik 'm zo dan heb ik sjans
Zet ik 'm zo dan ben ik Frans.

Nou dan vlogen de hoedjes weg.

Ze werden ooit uitgenodigd voor een soort feest bij Ons Huis in de Rozenstraat en er werd iemand op het podium gevraagd om een bh te showen. Mijn moeder siste: 'Je doet het niet hoor' opa siste 'Nee, Christien!' maar Christien trok zich nergens wat van aan en voor ze het wisten stond ze op het podium. Mijn moeder en haar stiefvader konden het niet aanzien en stonden in de gang te wachten.

Dan zaten we in de kamer en opeens kwamen mijn moeder, tante en oma in hun nachtjaponnen binnen al zingend en dansend ook hier schoot iedereen in een kramp want de nachtjaponnen waren flink doorschijnend en daar hadden ze geen erg in. Als mijn moeder het had geweten had ze het nooit gedaan want ze was erg preuts.

Oma had een kist met allerlei verkleedspullen en mijn nichtje en ik zochten hoedjes en shawls uit en oma deed mee. Ach, je kon haar geen groter plezier doen. Tranen in haar ogen van het lachen of van ontroering als mijn nichtje en ik een liedje zongen.  Ik net effe later dan mijn nichtje want die was groter en die zong zo goed. 'Sur le pont d'Avignon' geen idee wat ik zong maar er hoorde een dansje bij in het rond.

Midden in de nacht haalde ze me uit bed om me een enorm stuk zelfgebakken appeltaart met slagroom te geven: "Niet tegen je moeder zeggen hoor!" Ik keek wel uit.

Een keer kreeg mijn oma me kwaad. Boven haar woonden twee prachtige Hindoestaanse jongens en op één van hen was ik op mijn twaalfde verliefd. Ik keek de hele dag uit het raam of ik hem zag. Net toen ik mijn haar stond te wassen werd er gebeld en de jongen kwam binnen. Wilde paniek, want hij mocht me zo niet zien en ik hoorde mijn oma zeggen. "Marja wast haar haar en ze is zo verliefd op je." Mijn schaamte en mijn woede waren groot.

Wat was ik dol op haar.

Angry young woman

 Vond net dit interview met een boze jonge vrouw in het Haarlems Dagblad: 

Het gebroken chocolade ei

Het was een drukte van belang in de chocoladefabriek en het werd tijd voor meer overzicht en rust. Teveel ziekteverzuim en dat kwam niet alleen door het snoepen van al dat lekkers. Als je de hele dag in de chocoladegeur zit is dat teveel van het goede.

Men nodigde me uit om een dag te komen observeren en ik kreeg een rondleiding door de fabriek en tja, ik zit niet hele dagen in die lucht dus kreeg flinke trek. Terwijl ik lekker ontspannen in een stoel in het centrum van het ruime kantoor zat, zag ik iedereen langs me heen rennen met rode wangen van de haast. De directeur stormde steeds op mensen af die aan de telefoon zaten of in bespreking en men keek verstoord op na de zoveelste onderbreking en trok dan een vage glimlach. Tja, het is de directeur dus wat moet je zeggen? Ze stonden hem elke keer beleefd te woord. De chocolade werd ook in Amerika en andere landen verkocht dus ik hoorde verhalen van gestoorde nachtrust omdat men ook 's nachts werd gebeld.

Na mijn rapport en een bespreking mocht ik een training timemanagement en stresspreventie geven. Die preventie was iets te laat want de stress had al behoorlijk toegeslagen maar dat mocht de pret niet drukken.

Tijdens de eerste training stond ik wat theorie te geven voor een enorme kast met kunstwerken van gigantische eieren met prachtige tekeningen en beeldhouwwerken van chocolade. In mijn enthousiasme gaf ik één van die prachtige eieren een zwiep en helaas heeft het ei het niet overleefd. Niet alleen de medewerkers raakten ervan in de stress maar ik ook omdat ik me schuldig voelde. Men was zacht gezegd: not amused. Een coach heeft me ooit al gezegd niet zo met mijn handen te praten als ik bezig ben en had naar haar moeten luisteren.

Ondanks dit eier-drama pakte men het geweldig op. Er werden oplossingen gezocht voor de nachtelijke telefoontjes, de directeur maakte afspraken met iedereen waarbij per keer een aantal zaken werden besproken en men niet ad hoc voor van alles werd gestoord. Men was tevreden en ik kreeg een prachtig chocolade-ei mee naar huis waar ik drie maanden van kon genieten.