Geluk of status?

Werd ooit gevraagd een klusjesman te coachen. Zijn 'meerderen' konden niet met hem omgaan. Hij was te kritisch, ging te veel zijn eigen gang en dat maakte zijn collega's woedend. Ik had me al een beeld gevormd maar er kwam een prachtige man binnen die als een Indiaan met gespierde gebruinde armen over elkaar voor me stond. Donkere ogen die me cynisch aankeken en een zwarte paardestaart. Nou ja... zoals veel vrouwen mannen dromen. We werden aan elkaar voorgesteld en de man vroeg: "wat is hier de bedoeling van?" Bleek dat ze hem niet hadden ingelicht dat ik kwam om hem te coachen laat staan dat ze het hem hadden gevraagd. Normaal weiger ik zo´n opdracht want als mensen zelf niet willen of niet weten dat ze gecoacht gaan worden is het geen doen. Iemand moet zelf willen. We gingen toch in gesprek ook omdat ik nieuwsgierig was en hij ook. 

Hij wist zo grappig en puntig te vertellen wat er allemaal mis was in het bedrijf en hoe inefficiënt er gewerkt werd dat ik dubbel lag van het lachen. Ik opperde dat hij stand up comedian kon worden en zalen plat zou krijgen van het lachen. Dat wilde hij niet hoewel hij in de kroeg ook succes had bij zijn vrienden met zijn verhalen. Hij bleek Havo diploma te hebben en had een goedlopende eigen zaak gerund. Hij verlangde naar werken buiten en klusjes doen. Hij werkte nu in een kleine klus wagen met tools voor loszittende vuilnisbakken ed, lekker in de open lucht met een praatje hier en daar. Dat vond hij geweldig. 

Hij genoot van zijn werk maar ja hij zag alles wat er in de organisatie gebeurde en dat stelde hij dat op een harde cynische manier aan de kaak zodat hij alleen de woede opwekte van zijn meerdere en collega's. Dat vond hij geen probleem. Hij wilde niet gecoacht worden om te leren hoe je op een assertieve en vriendelijke manier meer kan bereiken dan door cynisme. Hij vond het gevecht aangaan spannender. Dus van coachen kwam niets. Heb 'm nog wel verteld dat zijn manier van doen wel consequenties zou kunnen hebben maar dat wilde hij wel aangaan. We gingen als goede vrienden uit elkaar. Ik respecteerde zijn keuze en gaf hem mijn boek. 

Na een tijdje werd ik door zijn moeder gebeld. Ze had mijn boek gelezen waar het verhaal in staat van 'de hoogleraar en de vuilnisman'. Ze wilde met me praten en kwam in mijn tuinhuisje. Een mooie Engelse dame. Ze vertelde dat ze het zo moeilijk had met zijn keuze om klusjesman te worden. Door het verhaal uit mijn boek voelde ze zich wat getroost en na ons gesprek was ze blij dat hij gelukkig was in zijn baan en had ze er vrede mee. Het is beter om iets te doen waar je gelukkig van wordt dan voor het geld en de status te gaan.

De hoogleraar en de vuilnisman

Wie zei dat ook weer: Als je zelf één stap zet...

Het was in eens stil in mijn toko. Doe dit werk nu zevenentwintig jaar, klopt dat nou? Vanaf 1993 en het is nu 2020, ja dat klopt. Heb tijden gehad dat ik heel veel werk had en elke dag naar Groningen of Eindhoven of weet ik veel waar naar toe reed zonder enige moeite of moeheid. Nu ben ik wat ouder en doe het wat rustiger aan. Geen lange opleidingen meer of grote projecten maar rustige workshops, lezingen en coaching. Lekker op mijn gemak en spreek meestal na elf uur af zodat ik na de files kan rijden. Er waren periodes dat mijn agenda ineens leeg was.

Het kwam altijd op tijd weer goed en soms kwam het prachtig uit toen mijn ouders ziek waren zodat ik alle tijd had of als ik zelf het ziekenhuis in moest. Ik hoefde nooit iets af te zeggen omdat het net in die tijd wat stiller was. Zodra ik weer op de been was: hup dan meldden de bedrijven zich vanzelf weer. Ik heb groot vertrouwen ontwikkeld in het universum dat voor me zorgt.

Ik weet nog dat ik een paar jaar geleden dacht: Nu is het tijd dat ik actie onderneem. Had een lijstje met drie zorgcentra waar ik jaren daarvoor had getraind. Belde de eerste twee en had een leuk gesprekje. Vijf minuten later belde de derde mij. Ik raakte in de war. "Heb ik jullie net gebeld?" "Nee hoor, ik bel jou om te vragen of je een aantal trainingen kunt verzorgen." Het duizelde me om de perfecte timing.

Vorige week was het weer zover dat ik actie moest ondernemen. Even wat onrust van binnen toen ik in mijn agenda zag dat er geen enkele afspraak stond voor de komende tijd. Dan mezelf resetten: Ik heb alle vertrouwen want het is altijd goed gegaan en er wordt voor me gezorgd.

Ik schreef op Facebook en Linkedin iets over wat ik zo'n beetje doe wat betreft coaching en zie: binnen 
één minuut de eerste aanmelding, binnen drie minuten de tweede en binnen twee uur had ik vier afspraken. Diezelfde dag belde een organisatie, een school en een gemeente of ik iets voor ze kan doen. Kreeg de vraag of ik een lezing kan geven in april voor een andere gemeente. Weer duizelde het me. Hoe is het mogelijk. Die organisaties wisten niets van wat ik had uitgezet. Het universum zorgt voor ons.

Zo werkt het dus... wie zei dat ook weer: Als je zelf één stap zet...