De ideale ouders

Wat leek me dat heerlijk. Een moeder die me altijd begreep en me accepteerde zoals ik was. Die speels was en wijs en lief en toch op een eerlijke wijze haar grenzen stelde. Die er altijd voor me was en op tijd weer los liet. En oh, wat wilde ik graag een vader waar ik goed mee kon praten, die spelletjes met me deed en humor had. Die wijs was en me de weg wees maar ook weer niet zo dat ik er benauwd van werd. Precies goed. En dat ze het enig vonden dat ik op vrouwen viel en al mijn vriendinnen geweldig vonden.

Dat ik door deze ouders nooit schuldgevoelens zou hebben of me klein zou voelen. Dat ik met zelfrespect uit de baarmoeder zou komen en met zelfvertrouwen groot zou worden.
Dat dat niet zo was en naar ik hoor met de meeste mensen niet zo is maakt dat psychiaters en psychologen werk hebben, dat half Nederland de andere helft coacht en dat de pillenindustrie floreert.

Mijn ouders zijn niet de ouders zoals ik me had gewenst en nu ben ik gefrustreerd, geloof ik niet in mezelf, ben ik nog boos en leef ik niet het leven dat ik had kunnen leven als ze waren geweest zoals ik me had gewenst.

Ooit sprak ik een vrouw die bovenstaande ouders had. Ze waren volmaakt. Het enige probleem was dat ze zich nooit had hoeven afzetten tegen haar ouders en dat ze het gevoel had daarom nooit volwassen te zijn geworden zoals haar vrienden.

Op mijn drie en dertigste kwam ik er achter dat ik nu net juist die ouders had die ik nodig had in mijn leven. Ze waren perfect voor de job. Er werd zelfs gefluisterd dat ik ze ooit voor dit leven had uitgekozen. Wat??? Had ik deze ouders uitgekozen? Ik kan het me nu oprecht voorstellen. Ik had geen andere ouders kunnen hebben dan deze en ik ben ze eeuwig dankbaar met al hun gekkigheden, rariteiten, dominantie enz. Ze hoorden volledig bij mijn leven met alles er op en eraan. Het had niet anders gekund. Wat een stel was het... ze geven me nu boordevol verhalen over mijn jeugd en ik kan met liefde terugdenken aan de ruzies en razernijen en achterdocht en afwijzingen en mijn provocaties.

Ik heb er jaren onder geleden omdat ik het idee had dat ze anders moesten zijn dan ze waren. Een illusie. Net zoals zij zo graag wilden dat ik anders was dan ik ben. Op het moment dat ik ze accepteerde zoals ze waren, was het over. De strijd, het slachtofferschap.
Alle ruzies herhaalde ik jaren lang in mijn hoofd: En toen zei ze dit en toen zei ze dat en keek ze zo en mijn vader deed niets en toen was ik gekwetst en daardoor kan ik niet het leven leven dat ik wil en krijg ik nooit de juiste partner. Ik was degene die het herhaalde en herhaalde en ik deed het mezelf aan. Tot het klaar was. Ik was vrij.

Zag ineens dat dit het was en dat het goed was en dat ik zelf volledige verantwoordelijkheid over mijn leven kon nemen. Toen kwam de Liefde terug.

Je kunt in dit verhaal ook 'ouders' vervangen door 'kinderen' en dan nog eens lezen...

Fotograaf: Kees Scherer


Uit: 'Niets meer te bewijzen'

Jomanda en de energie van mijn moeder.

Ma was er van overtuigd dat ze helende handen had. Als pa hoofdpijn had dan legde ze haar handen op zijn hoofd en ja hoor: weg hoofdpijn. Dan was ze zo enthousiast dat ze uren doorging over hoe helend haar handen waren waardoor de hoofdpijn weer terugkwam. Dat was helaas een bijverschijnsel. Ze had menig buur van pijn af geholpen. Op een dag zei ze tegen de buurvrouw die ze amper kende: "U zit op de WC en u huilt want u heeft veel verdriet en niemand mag het weten." De buurvrouw was verbijsterd... het klopte.

Later toen ze hield ze haar hand op de knie van de buurvrouw en ja hoor de pijn was weg waardoor de buurvrouw elke dag naar boven kwam voor een heling wat ma wat te veel van het goede vond. Hoe assertief ze was, ze durfde niet te zeggen dat het haar te veel was.

Zo zei ze ooit toen ik plotseling met een stel vriendinnen op oude jaarsavond langs kwam om mijn ouders te verrassen tegen één van hen: "en jij bent de eenzaamste!" Ach, ze had gelijk maar de stemming was verpest want de vriendin was totaal overstuur. Het is mooi als je meer kunt zien als een ander maar je moet er ook wat taktisch mee kunnen omgaan.

Ma vond Jomanda geweldig en voelde zich verwant want tenslotte kon ze ook mensen helen dus we togen naar Tiel. We keken raar op van de mensen die op de grond kronkelden of rolden en kreten uitsloegen terwijl anderen aan de patat zaten. Opeens kwam een vrouw als een slang over de grond naar haar toe gekropen en greep mijn moeders enkel vast. Ma schrok zich bijna dood en wilde haar wegschoppen. Een vrouw kwam naar mijn moeder toe: "Mevrouw, laat haar maar, dat heeft ze nodig." Ma zat wel twee uur met die vrouw aan haar been gekluisterd. We kregen de slappe lach. Toen het klaar was en de vrouw weer ging staan bedankte ze mijn moeder. Later zei ma: "Ik heb die vrouw zo geholpen met mijn energie." Trots vertelde ze ons haar triomf terug in de trein naar Amsterdam. We hebben het verhaal nog vaak mogen beluisteren tot ze het niet meer kon vertellen dus nu doe ik het voor haar.

'Ik ben de verloofde van Dirk!'

Als ik langs Ulvenhout rij dan denk ik altijd aan dit verhaal van mijn moeder:

Ze was nog heel jong en verliefd op een soldaat die in Ulvenhout gelegerd was. Ze zouden zich gaan verloven en mijn moeder wilde hem verrassen. Ze was nieuwsgierig naar zijn ouders en zoals altijd kon ze niet wachten tot ze netjes werd voorgesteld. Ze ging met de trein naar ... dat weet ik niet meer en belde bij zijn ouders aan. "Wie ben jij?" "Ik kom me voorstellen, ik ben de verloofde van Dirk." Er viel een grote stilte en ze mocht binnenkomen. Ze voelde zich vreemd worden door de reactie van zijn ouders... die keken haar aan alsof ze van een andere planeet kwam. Toen liet de geschrokken moeder haar een portret zien van Dirk met zijn bruid. Hij was al een paar jaar getrouwd. Mijn moeder was helemaal van streek en toog op hoge poten naar Ulvenhout. Daar trof ze Dirk en confronteerde hem direct met zijn leugen... Dirk keek haar koud aan en grinnikte wat. Ma vloog weg en rende door de bossen van Ulvenhout waar ze werd gevolgd door een auto. Ze rende harder en harder en stond doodsangsten uit. De auto haalde haar in... het was de Douane die dacht dat ze een smokkelaar was, ze brachten haar naar het station.

Totaal overstuur kwam ze thuis. Dirk was niet de ware. Elke keer als we langs Ulvenhout reden vertelde ma het verhaal weer opnieuw. 

Jammer dat ik niet meer kan vragen: "waar woonden die ouders nou ook weer en hoe wist ze dat adres... maar daar kom ik voorlopig niet meer achter.

Uiteindelijk maar goed dat Dirk niet door is gegaan anders had ik dit stukje niet kunnen schrijven.

Harde koppen en kwetsbaarheid

"Jeetje, wat heb ik een harde kop gekregen" zei de politieagente geschrokken toen ze zich zelf op de video terugzag. Ze heeft blond lang haar en is beeldschoon en inderdaad ze heeft wat harde trekken. Ze is niet de enige... veel politievrouwen krijgen iets hards in hun gezicht. Overleven in de mannenwereld maakt dat vrouwen zich pantseren en alles wat je voor je kiezen krijgt maakt je ook niet zachter. Tijdens één van de trainingen nodigde een vrouw me uit even mee te gaan. Ze wilde me iets laten zien. In de garage van de aangrenzende brandweer sloeg ze een groot zeil weg en daar stond een uitgebrande auto met een duidelijk zichtbaar verbrand lijk erin. Even kijken hoe ik zou reageren. Ze wilde me ontgroenen. Het geldt, even voor de duidelijkheid, natuurlijk niet voor alle politievrouwen. Ik ken er ook heel wat met open gezichten die zichzelf durven zijn. 

In mijn jonge jaren vond ik harde koppen interessant en keek tegen mensen met harde koppen op en had mezelf er ook één aangemeten. Dat stond stoer en dacht dat het mijn onzekerheid verborg. Sommigen trapten erin maar ik denk dat de betere kijker me snel door had. Ik zie foto's van vroeger uit mijn radicaal feministische tijd waar ik met flitsende blik en boos grommende wenkbrauwen in de lens kijk. Ooit maakten vrouwen van de woongroep waar ik woonde een fotoboekje voor me bij het afscheid. Op één van de foto's sta ik als echte macho met armen over elkaar in blauwe overal tegen de muur te leunen. Het bijschrift: "Marja heeft een hekel aan macho's maar wie staat daar tegen die muur?"

Mensen die zelf vriendelijk en zachtaardig zijn, hebben vaak angst voor deze mensen. Af en toe heb ik met zogenaamde macho's te maken in mijn trainingen. Zowel mannen als macha-vrouwen en echt... je bent er zo doorheen. Niets van aantrekken en recht door het masker heen breken en voor je het weet huilt de macho al het opgekropte en ingehouden verdriet en angst er uit. Hoe je dat doet? Ten eerste je eigen spanning uitademen. Ten tweede ter plekke denken: "Achter dat masker zit een prachtig mens en daar ga ik mee praten." Opluchting volgt en een prachtig open mens komt tevoorschijn.

Comfortabele stilte

Mijn vader was een zwijger. Hij kreeg de kans niet want mijn moeder was een prater en wat voor één. Nu zat ik met hem in de auto en ik had de neiging de ruimte vol te praten. Goede oefening voor me om dat niet te doen. In het begin moest ik op mijn ademhaling letten, rustig ademen en Mar, hou je in. 

Het ging steeds makkelijker en de stilte was comfortabel. Dan na een minuut of vijf hoorde ik wat gebrom naast me... het gebrom ging over in gekuch en daar kwam de eerste zin en na die eerste zin volgden er meer. En ja hoor, verhalen over zijn leven kwamen los. Stilte loont.

Greet op de praatbank (filmpje)

Zes april zou mijn moeder zesennegentig zijn geworden. Hier is ze drieënzeventig uiteindelijk is ze tachtig geworden en al zestien jaar geleden weggevlogen. Ze vertelt over een toekomstige verhuizing en over wat ze na haar dood aan de wereld kwijt wil. De tweede helft wordt steeds leuker:

Hier het verhaal hoe ze na haar dood van zich liet horen: https://marjaruijterman.blogspot.com/2013/09/hoe-mijn-moeder-na-haar-dood-van-zich.html