De ideale ouders

Wat leek me dat heerlijk. Een moeder die me altijd begreep en me accepteerde zoals ik was. Die speels was en wijs en lief en toch op een eerlijke wijze haar grenzen stelde. Die er altijd voor me was en op tijd weer los liet. En oh, wat wilde ik graag een vader waar ik goed mee kon praten, die spelletjes met me deed en humor had. Die wijs was en me de weg wees maar ook weer niet zo dat ik er benauwd van werd. Precies goed. En dat ze het enig vonden dat ik op vrouwen viel en al mijn vriendinnen geweldig vonden.

Dat ik door deze ouders nooit schuldgevoelens zou hebben of me klein zou voelen. Dat ik met zelfrespect uit de baarmoeder zou komen en met zelfvertrouwen groot zou worden.
Dat dat niet zo was en naar ik hoor met de meeste mensen niet zo is maakt dat psychiaters en psychologen werk hebben, dat half Nederland de andere helft coacht en dat de pillenindustrie floreert.

Mijn ouders zijn niet de ouders zoals ik me had gewenst en nu ben ik gefrustreerd, geloof ik niet in mezelf, ben ik nog boos en leef ik niet het leven dat ik had kunnen leven als ze waren geweest zoals ik me had gewenst.

Ooit sprak ik een vrouw die bovenstaande ouders had. Ze waren volmaakt. Het enige probleem was dat ze zich nooit had hoeven afzetten tegen haar ouders en dat ze het gevoel had daarom nooit volwassen te zijn geworden zoals haar vrienden.

Op mijn drie en dertigste kwam ik er achter dat ik nu net juist die ouders had die ik nodig had in mijn leven. Ze waren perfect voor de job. Er werd zelfs gefluisterd dat ik ze ooit voor dit leven had uitgekozen. Wat??? Had ik deze ouders uitgekozen? Ik kan het me nu oprecht voorstellen. Ik had geen andere ouders kunnen hebben dan deze en ik ben ze eeuwig dankbaar met al hun gekkigheden, rariteiten, dominantie enz. Ze hoorden volledig bij mijn leven met alles er op en eraan. Het had niet anders gekund. Wat een stel was het... ze geven me nu boordevol verhalen over mijn jeugd en ik kan met liefde terugdenken aan de ruzies en razernijen en achterdocht en afwijzingen en mijn provocaties.

Ik heb er jaren onder geleden omdat ik het idee had dat ze anders moesten zijn dan ze waren. Een illusie. Net zoals zij zo graag wilden dat ik anders was dan ik ben. Op het moment dat ik ze accepteerde zoals ze waren, was het over. De strijd, het slachtofferschap.
Alle ruzies herhaalde ik jaren lang in mijn hoofd: En toen zei ze dit en toen zei ze dat en keek ze zo en mijn vader deed niets en toen was ik gekwetst en daardoor kan ik niet het leven leven dat ik wil en krijg ik nooit de juiste partner. Ik was degene die het herhaalde en herhaalde en ik deed het mezelf aan. Tot het klaar was. Ik was vrij.

Zag ineens dat dit het was en dat het goed was en dat ik zelf volledige verantwoordelijkheid over mijn leven kon nemen. Toen kwam de Liefde terug.

Je kunt in dit verhaal ook 'ouders' vervangen door 'kinderen' en dan nog eens lezen...

Fotograaf: Kees Scherer


Uit: 'Niets meer te bewijzen'