In de flow op de Bos en Lommer

In de flow op de Bos en Lommerweg waar mijn tante en oom ooit een radio-televisiezaak hadden waarachter ze woonden. Onze allereerste tv kwam daarvandaan. Mijn ouders woonden er jarenlang na de Pijp en de Talmastraat om de hoek. Tegenwoordig is het een zeer kleurrijke wijk met mensen van allerlei herkomsten met een gezellige markt en veel eettentjes. Nu was ik daar na jaren weer eens 

Ik had een afspraak op de De Vlugtlaan, kwam langs de oude straat van mijn ouders en keek naar het balkon waar mijn moeder altijd tussen de gigantische hoop planten als een koningin naar me zwaaide als ik aan kwam fietsen. Hup daar ging ik... een snik van diep van binnen en de tranen drupten alle kanten op door de wind. Een heerlijk gevoel van ontroering.

Nadat ik wat tot rust was gekomen en mijn tranen had gedroogd stapte ik de winkel van Sandra binnen. Een woninginrichtingwinkel die net over is gegaan naar een nieuwe eigenaar en Sandra werkt er nog. Sandra en haar man hebben deze zaak jarenlang gerund. Zij kende mijn ouders omdat ze bijna elke dag langs de winkel liepen en mijn moeder viel nogal op met haar zwarte hoge haar, dus dat schept een band. Ik werd allerhartelijkst verwelkomd, haar dochter en man kwamen erbij en het was een gezellige boel. Om een gigantische tafel waar aan het andere eind mensen stalen uitzochten voor hun behang dronken we heerlijke cappuccino en spraken over het leven. Mooie verhalen met veel humor en warmte en echt ze zouden die familie zo kunnen filmen, veel leuker dan real life soaps die ik wel eens voorbij zie komen. Idee voor de omroepen? De kijkcijfers vliegen omhoog! Ik voelde me volkomen thuis en kwam lekker bij.

Daarna at ik een broodje op de Bos en Lommerweg en zat genoeglijk voor het raam na te genieten. De zon scheen en ik voelde me zo overweldigend gelukkig met mijn leven dat ik het haast niet kwijt kon. Het vloeide over... ja dan weet ik dat ik in de flow zit. Ik fietste verder, kwam langs een kastje waar boeken in stonden om zomaar te pakken. Dat is de laatste tijd in, dat mensen boekenkastjes voor hun huis plaatsen waar men zijn boeken in kwijt kan en boeken gratis kan meenemen. 

Door het Vondelpark naar een collega en vriend van een vriend die ik had beloofd een boek te komen brengen. Hij heeft een praktijk in de chique Van Eeghenstraat en smste me het adres. Ik stond voor zo'n indrukwekkend van Eeghenhuis te zoeken welke brievenbus ik moest hebben en zie een bekende naam op de deur. Ik smste: 'klopt dat en is dit huis van Joke ...?' 'Jazeker dat is mijn moeder.' Fantastisch, zijn moeder blijkt mijn oude kamergenote uit de tijd dat ik in Frankrijk in een spiritueel centrum zat. We kwamen elkaar later vaak tegen en dat was altijd een feestje en nu blijkt dat zijn moeder te zijn. Ik belde aan en ja hoor... daar stond ze prachtig te wezen op zesentachtig jarige leeftijd. Niets veranderd en ze nodigde me uit binnen te komen. Als dat niet in de flow zijn is dan weet ik het niet meer.

Joden en moslims die samen dansen

We waren gisteren bij Dalila Akdim/Salaam Shalom in de Hallen in Amsterdam. Een organisatie door moslims en joden die van alles met elkaar organiseren. Zoals vorig jaar een wandeling langs een moskee, een kerk en een synagoge en nu een nieuwjaarsreceptie waar ook aandacht en stilte  was over de holocaust. Er werden bijzondere en ontroerende verhalen verteld, er werd prachtig gezongen en we hebben gedanst... lekker alles door elkaar. Jong, oud, met keppel, met hoofddoek en leren jasjes, oudere dames met jonge jongens. Een ontroerend moment was toen een grote groep vluchtelingen binnenkwam, de meesten met hun hand op het hart en er lang voor ze werd geapplaudisseerd.

We werden verrast toen we opeens onze vroegere buren bij het podium zagen verschijnen. Orthodoxe joden die nu in de Rivierenbuurt wonen. Ze stonden laatst in de krant omdat ze erg gepest werden door Marokkaanse jongens. Ze reageerden met: 'Ach, we vinden het sneu voor die jongens dat ze opgepakt worden, ze zijn nog zo jong en die deur vernieuwen we wel'.

Weet nog dat ik mijn moeder jaren geleden voor de deur aan de man voorstelde. Mijn moeder helemaal enthousiast... wij joden onderelkaar en ze wilde zich voorstellen door zijn hand te schudden. Tja, de man schudde geen handen van vrouwen... mijn moeder liet goed weten wat ze daarvan vond, Rita Verdonk was er niets bij. Zo mooi om die mensen nu te zien en dit van ze te horen. ('t is bijna niet te doen een verhaal zonder mijn moeder te schrijven geloof ik... ze komt er altijd wel in voor).

Deze bijeenkomsten zijn zo belangrijk... Karima Belhaj en Lody van de Kamp eindigden met de zaal roepend Salaam Shalom en we gaven het vredesteken. Mijn hart huppelde en Quiny en ik dansden door de regen naar huis.

Ontmoetingen om een reden...

We ontmoeten iedereen in ons leven om een reden. Dat is ook zo en ik heb heel wat mensen in mijn leven ontmoet. De één vaart een tijdje gelijk mee op en de ander blijft. Heb er vroeger nooit bij stil gestaan en soms dacht ik dat sommige mensen louter in mijn leven kwamen om me dwars te zitten. Nu weet ik beter en is het heel interessant om terug te kijken waarom men in mijn leven is gekomen en ik in die van hen. Soms is het even puzzelen en bij anderen weet ik het meteen. Als we overzicht krijgen zien we alles in een heel ander Licht.

Vriendje van vroeger

Jarenlang zocht ik naar mijn jeugdvriendje. We speelden samen blokfluit op het eindfeest van de lagere school in de Jan van der Heijdenstraat en hadden hele gesprekken over God en de bijbel want hij was van de Jehova's Getuigen. Nou ja, zijn ouders en dus moest hij ook mee langs de deuren en Bijbelstudie doen. Vond de gesprekken met hem interessant al had ik niets met zijn geloof en voelde me veilig met hem. We werden allebei een beetje gepest dus dan trek je helemaal naar elkaar toe. Ik kwam wel eens bij hem thuis en ze hadden een piano wat ik geweldig vond. Hij kon nog spelen ook en hij maakte zelf transistortjes wat een wonder was voor me. Hij had twee schattige broertjes met krulletjes en een babyzusje. 

Mijn moeder had discussies met hem en tja, die won ze want ze was flink van de tongriem gesneden. Hij werd op een gegeven moment zo woedend toen ze hem in een hoek had gekletst dat hij een luciferdoosje naar haar gooide. Hij schaamde zich kapot en mijn moeder lachte triomfantelijk: "Ik heb gewonnen!" Tja, van een elf jarige.  Tja, ik had hem eerder kunnen vinden. Elke keer als er Jehova's Getuigen aan de deur kwamen vroeg ik naar hem maar niemand kende hem. Ik vermoedde wel dat het niet klopte want hij was geboren en getogen in de Pijp en zijn ouders waren erbij en hij moest ook langs de deuren, zo klein als hij was. Na de schooltijd zagen we elkaar niet meer maar moest vaak aan hem denken.

Op een dag, ik was in mijn dertiger jaren, staan er twee keurige heren met stropdassen voor mijn deur. Of ik God kende... interessanter vond ik op dat moment dat ik één van hen wel kende. Was hij niet die mooie jongen die met een gigantische paardenstaart en wapperende kleurige gewaden door Amsterdam liep? Zou hij??? 

Ja hoor, het was 'm en sleurde ze zowat binnen want ik wilde alles weten van de ommezwaai. Het leven als modeontwerper vond hij toch te oppervlakkig en hij had behoefte aan verdieping. Tja dat vond hij bij de Jehova's getuigen. Fijn dat hij het naar zijn zin had en nee ik hoefde niet, wilde wel mee naar de Koningszaal of is het Kroningzaal. Dat was in de 2e Jan Steenstraat en ik hoopte mijn jeugdvriendje daar te zien. Had hem al gevraagd of hij hem kende maar nee hoor. 

Vroeg het daar aan meer mensen maar niemand kende hem. 

Vele jaren later toen er al een hele tijd mogelijkheid was om te Facebooken kwam ik opeens zijn zuster tegen. Ja hoor ze was het en ze bracht me in contact met mijn jeugdvriend die inmiddels al jaren in een klein dorpje in Friesland woonde. 

Na al die jaren hoorde ik zijn stem door de telefoon en tot mijn verbijstering herkende ik zijn manier van ademen, lachen en zag hem zo voor me als hij toen was. Door de telefoon herkende ik zijn adem en lach, vreemd is dat. We waren inmiddels een jaar of zestig dus er zaten heel wat jaren tussen. 

Inmiddels heb ik 'm in het echt gezien. Hij woont ergens in Friesland in een oude synagoge. Een baardige heer, type artistiek en toen hij voor me stond, na een tijdje, ontdekte ik mijn schoolvriendje onder zijn baard en ja hoor hij was het nog. Wat een feest van herkenning. Hij wist nog goed het moment met het luciferdoosje e vertelde hoe hij zich geschaamd had. Onze huid is ouder, onze haren grijs, het leven ging door ons heen met vallen en opstaan... de ziel blijft eeuwig puur en jong en sprankelend.

Ik vroeg of hij de ex-modeontwerper kende en ja hoor. Het was jaren lang zijn beste vriend bij de Jehova's. Hij had geen idee waarom zijn vriend niet had gezegd dat hij hem goed kende en wist waar hij woonde. Zie de modeontwerper af en toe in de stad, weer met prachtige opvallende kledij en interessante haardossen en we zijn altijd in gezelschap maar zeggen steeds: "We gaan een keer koffie drinken" en als het zover is dan vraag ik mijn vraag: "Waarom????"

 

'Keep on flowing'

Er zijn mensen die als er iets leuks gebeurt daar meteen het nadeel van inzien: Een man kreeg een verlichtingservaring en was zo gelukkig tot ie bedacht dat ie die wilde vasthouden en toen het weg ebde werd ie somber. "Ja, maar ik wil dit altijd voelen... en dat lukt niet meer..."

Zo was ik zeer gelukkig dat ik een mooie opdracht had waar ik ook nog goed mee zou verdienen.
Tot iemand tegen me zei: "Ja maar als je dat over een jaar uitspreid dan hou je niet veel over en zit je nog onder het minimumloon." Hij heeft misschien wel gelijk... maar ik zie de mogelijkheden... één opdracht is het begin van meer opdrachten en ik vierde een feestje en dat bleef ik doen. We laten ons toch niet meeslepen in de negativiteit. Ik zat in de flow en die liet ik niet verstoren.

Op een dag zat ik in de zon op een terras. Ik was een paar kilo afgevallen en voelde me jong, slank en mooi. Mijn afspraak kwam aanlopen en zei: "Wat heb jij een dikke kop gekregen..."
'Rustig doorademen Marja' zei ik tegen mezelf en dat hielp. Voor je het weet zak je mee en dat is niet de bedoeling.

Echt, rustig ademhalen werkt zo goed om bij onszelf te blijven. Laat de negativiteit bij de ander... die heeft zijn proces door te leven. Jij bent jij, ik ben ik... en al zijn we samen één wil dat niet zeggen dat we niet ons eigen feestje kunnen vieren.

Aandacht en macht op school

Het grappige van facebook is dat je verleden opeens recht voor je neus staat door plots opduikende mensen uit lang vervlogen dagen. Ineens zit ik weer in de klas en voel ik de onzekerheid en de angst voor degene die hier oppopte en waar ik later in onze twintiger jaren juist een leuk contact mee had als ik haar aan de balie van de NS tegenkwam. Wat was ik bang van haar en van de meeste anderen. Ik voelde me een onzeker pukkelig meisje met een angstig gebogen ruggetje dat haar mond hield omdat ik dacht dat ik wel iets stoms zou zeggen. Ik was al vaak gepest: "Marja, weet jij wat geil is?" "Is dat niet een kleurnuance van geel?" en dan kwam ik thuis en vroeg mijn moeder wat het was: "Dat woord wil ik nooit meer horen!!!" riep ze en nu weet ik het nog niet.
Mijn klasgenootje was in mijn ogen al veel volwassener en had een vlotte babbel.

Op een dag tijdens de gymles riep de nieuwe juf me bij zich. Ze nam me mee naar de kleedkamer, keek me diep aan, legde haar hand op mijn knie en zei: "Ik heb met de directrice over je gesproken en heb haar gevraagd of je altijd zo vervelend bent". Het bloed trok uit me weg en ik was verbijsterd. Ik vervelend? Ik sloop de school in en weer uit om maar niet op te vallen, hoe kon ik vervelend zijn? Nu weet ik nog niet wat ik deed maar de directe aandacht van de juf deed mijn hart sneller kloppen en haar hand op mijn knie voelde ik dagen later nog. Zoveel bijzondere aandacht had ik nog nooit gehad en ik hoopte dat ze het nog eens zou doen dus ik begon echt vervelend te doen. Regelmatig werd ik uit de gymzaal gestuurd naar de kleedkamer maar ze kwam niet meer. De macht had me te pakken... nu ik van alles durfde te doen en te zeggen en ik voelde een macht die ik nooit eerder had gekend en ik breidde mijn machtsgebied uit naar de andere leraressen. Dat is wat er gebeurt als je onzeker bent, jezelf niets waard vindt en je ruikt voor het eerst dat je op andere manieren ook aandacht kan krijgen al is het op een negatieve manier.

Het liedje 'Nothing Rhymhed' van Gilbert O'Sullivan was net in en ik kon het aardig meezingen al had ik geen idee waar het over ging en was mijn Engels ook niet zo bi en dat bleef ik doen tijdens gymles. Ik hield niet meer op met zingen ondanks dat de juf me sommeerde er mee op te houden. Tja, dat was de laatste keer dat ze me nog in de les wilde hebben.
De directrice nam me in de klas onder handen. Het was nogal een indrukwekkende dame en ze zei met donderende stem: "Ik noem geen namen, Marja Ruijterman... maar als je nog een keer de gore moed hebt..."
Dat maakte indruk maar ik bleef zitten en mijn moeder zei: 'Dan ga je maar werken' en dat is gebeurd. Het was ook meteen gedaan met mijn 'macht' want ik werd weer even verlegen als vroeger. Ik was vijftien en ging werken als administratieve kracht. Het duurde nog jaren voor ik mezelf hervond in wie ik werkelijk ben en als ik aandacht wil dan schrijf ik een blog, dat is veel gezonder voor alle betrokkenen.

Nothing rhymed https://youtu.be/MtoefxZGR6U

Van de week ontmoette ik 'het meisje' waar ik zo bang voor was na al die jaren. Nu zestigers... en het blijkt een schat van een mens.

Vergaderingen om wakker bij te blijven

Durf te wedden dat heel wat mensen deze blog overslaan omdat het woord vergaderingen boven staat. Het woord alleen al roept gapen en/of enorme weerstand. In al die tijd dat ik dit werk doe heb ik nog nooit iemand gezien die het graag deed, behalve leidinggevenden die zichzelf graag horen spreken.

Heb bij heel wat vergaderingen gezeten, zowel als deelnemer als toeschouwer. Vroeger als deelnemer kan ik me herinneren dat ik vergaderingen verschrikkelijk saai vond. Ik hield mijn (zeer droge) mond omdat ik bang was iets verkeerds te zeggen en mijn gedachten dwaalden af. Later was ik wat mondiger en liet ik weten wat ik er van vond. Het schoot niet veel op want men luisterde niet naar mijn zoveelste opmerking of gekke uitroep. Ik had toen geen idee hoe ik zelf iets kon doen om de vergadering interessant te maken. De vergaderingen leken nooit ergens toe te leiden, waren altijd hetzelfde en dezelfde mensen zeiden dezelfde dingen en dezelfde mensen zeiden nooit wat en zaten er verveeld bij.

Inmiddels heb ik als observant bij heel wat vergaderingen gezeten en ook daar zag ik het gebeuren. Een dominante leidinggevende die een woordenstroom op de rest losliet en van alles zei en herhaalde. Daarna herhaalde iemand in andere woorden wat de leidinggevende zei, die instemmend knikte en een grote groep die helemaal niets zei en zat te spelen met de pen of onrustig met een pakje sigaretten. Grote opluchting als de vergadering voorbij was.

De leidinggevende is altijd heel nieuwsgierig wat ik er van vond en hoopt op een compliment over zijn sprekerskunsten. Helaas... daar was wel wat feedback over te geven. Wat was het vernieuwende in zijn verhaal? Was de leidinggevende in contact met de deelnemers? Hoe zaten ze er bij? Hoe keken ze? Wie had wat gezegd? Wat hadden ze besloten? Wat was anders dan de vergaderingen hiervoor? Tja, dan moest hij wel toegeven dat hij totaal niet bezig was geweest met de mensen om hem heen. Had hij hen de kans gegeven om ook wat te zeggen? Zou hij hebben geluisterd?
Hier moet de schop in.

De volgende keer zat iedereen verbijsterd te kijken. De leidinggevende ging zitten en zei: we gaan het anders aanpakken. Jarenlang hebben we op de zelfde manier vergaderd. Wat vinden jullie daar nu eigenlijk van? Ik merk dat ik al jaren dezelfde dingen zeg, dat ik niet naar jullie luister. Dat ik jullie geen gelegenheid geef om mee te denken. Dat wil ik anders doen. We zijn allemaal gelijkwaardig en waarschijnlijk hebben jullie allerlei ideeën over het werk en hebben het niet gezegd. Klopt dat? Sommigen begonnen aarzelend te knikken terwijl ze wat onzeker rondkeken.
Ja, ze hadden allerlei ideeën over hoe het werk anders kon. Ze klaagden al jaren over de vergaderingen en hadden het gelaten idee dat er toch niets veranderen zou. Dat het geen zin had.
En nu dit?

Er zijn talloze manieren om een vergadering op een inspirerende manier te houden. Speels, waarin iedereen betrokken is. Waar niemand in slaap valt maar op het puntje van de stoel om niets te missen en gedreven mee te doen. Geen onderdanigheid of arrogantie. Wel gelijkwaardigheid en iedereen krijgt de kans om alle ideeen te spuien ook al zijn ze gek of lijken ze niet uitvoerbaar... je weet nooit waar het wel toe kan leiden. Brainstormsessies vol vuur en passie... alle kanten belichten vanuit elke hoek. Besluiten nemen en uitvoeren... niet uitstellen.. elke vergadering is anders en vernieuwend.
Het is mogelijk, je moet het wel willen en doen!

Back in your box

Terwijl ik een oude doos met foto's van mijn ouders uitzocht vond ik onderstaande foto. Nu kan ik me de poppen niet meer herinneren maar de doos en de hoed nog wel. Wat was ik blij en gelukkig en ik fantaseerde dat ik in die doos woonde en dat het een kasteel was. Die doos was pure magie. We hebben al jong het vermogen van niets iets te maken. Ik denk nog wel eens aan die doos en hoe het voelde maar nu zie ik hem weer in volle glorie. Wist niet dat die foto bestond.

Mocht je je afvragen wat voor cadeau je nu weer de kleine kinderen in je omgeving moet geven: bewaar een grote doos voor ze... succes verzekerd!

Tunnelvisie

Laatst trainde ik een groep uit het zuiden van het land en één van de mensen was Surinamer. Dat moest ie goed horen van de anderen die hun geweldige humor op hem loslieten. Ze kenden elkaar goed en hij had net zoveel humor om hun humor weer te pareren. Op een gegeven moment werd hij ernstig en zei dat negentig procent van zijn collega's racistische opmerkingen maken. Daar werd meteen weer over gegrapt en men ging in de verdediging dat ze ook zoveel gekleurde types tegenkwamen die van alles uithaalden. Op dat moment dacht ik: nu moet ik ingrijpen.

Ik vertelde over de keer dat ik op straat fietste en dat plots een autodeur tegen me aan sloeg. Ik vloog de hele straat over naar de overkant. Vier Marokkaanse jongens renden uit de auto. Ze vroegen: "Mevrouw, sorry wat spijt me dat... hoe is het met u? Moeten we u naar het ziekenhuis brengen? Probeert u eens te staan?" Ze hielpen me voorzichtig overeind en ik trilde als een rietje. Er kwam een oudere Marokkaanse man bij en vroeg "wat doen die jongens?" Ik stelde hem gerust dat ze heel lief waren en ze brachten me naar huis. Later vertelde ik het aan een groep politiemannen. Ze reageerden "Ze waren zeker bang dat je ze zou aanklagen..." Tja, zo schiet het niet op. Als je alleen gericht bent op dat 'ze' alles vanuit een negatief daglicht doen. Zo ken ik er nog een paar...  wie is er nooit bedrogen door een bank of een bedrijf? Je kunt ze met de hand niet tellen... en wie zitten daar achter en hebben constructies bedacht om ons geld afhandig te maken? Als we alle witte mannen met pakken moeten wantrouwen... De man was duidelijk blij dat ie wat hulp kreeg en knikte me toe en pakte later mijn hand. Laten we opletten voor onze eigen tunnelvisies en open blijven.

Een vrouw plaatste negatieve verhalen over vluchtelingen. We kregen een correspondentie op facebook. Later liet ze me weten dat ze zich had aangemeld om vrijwillig met vluchtelingen te werken. Ze was verbijsterd hoe hartelijk en dankbaar ze waren en dat ze echt voor een afschuwelijke oorlog waren gevlucht. Ze kreeg een totaal ander beeld. Dat stemt me dankbaar. Deze vrouw was zo moedig om haar mening te herzien en kennis te maken met de mensen waar ze eerst niets van moest hebben.

Heb al eerder een verhaal geschreven over de man die tegen mijn half-joodse moeder zei dat hij zo'n hekel had aan joden... mijn moeder vroeg: "en als je nu iemand tegen komt die je heel graag mag en waar je gezellig mee op een terras zit en die blijkt joods te zijn?" "Dan zou ik zo weglopen!" "Loop dan maar weg want je zit naast een joodse vrouw!" zei mijn moeder. De man liep weg en kwam de volgende dag huilend terug: "Greet, het spijt me zo!" en zo hebben we allemaal vooroordelen over elkaar tot we elkaar beter leren kennen.

Zelf had ik vroeger een zeer negatief beeld van mannen en dat liet ik weten ook.. Boze blikken... en negeerde ze meestal totaal. Mijn tunnelvisie. Mijn beeld was zo beperkt en we bevestigden elkaar en onszelf er steeds meer in. Dus ik weet heel goed hoe het voelt een beperkte blik te hebben en werd er niet gelukkig van. Ook dat vertelde ik aan de groep en daar moesten ze erg om lachen. Allemaal herkenden ze hun eigen vooroordelen.

De groep zat vol met mensen uit allerlei verschillende religies en komaf. De open verhalen van iedereen, de erkenning en herkenning van eigen vooroordelen maakte dat de eenheid in de groep goed voelbaar was.

Gelukkig ben ik genezen van een hoop vooroordelen maar ik hou mezelf wel in de gaten. 

Keurige katten die in monsters veranderen

Wij hebben hele keurige katten. Het zijn perzen omdat dat de enige katten zijn waar ik niet allergisch voor ben. Het zijn ook schatten maar ze hebben een hele vreemde gewoonte. Ze eten alleen als ik er toestemming voor geef. Nu staan er altijd kattenbrokjes voor ze maar ze eten ze niet uit zichzelf. Elke ochtend weten ze precies wanneer ik uit bed blijf omdat ik dan mijn sloffen aandoe. Als ik zonder sloffen opsta weten ze dat ik naar de wc ga en blijven ze liggen. Met sloffen gaan ze me meteen voor naar de keuken en staan me met vragende ogen aan te kijken. "Eet dan lekker joh... jullie hoeven toch niet op mij te wachten". Nee, ze willen eerst een aai over de bol en dat ik twee keer lief knik en dan gaan ze pas eten. 

Ik ken katten van vriendinnen die eten zodra ze kunnen... dat wil zeggen dat mijn vriendinnen de ijskast moeten blokkeren omdat ze die met allerlei trucs open weten te krijgen. Nee onze katten zijn zo niet. Waar ze het van hebben? Geen idee... ben zelf een zeer grage eter en ik ben meer van het koelkastdeurenopenruktype en hou er niet van afhankelijk te zijn. Wel is de een altijd sneller dan de ander en als we in Frankrijk zijn dan zijn de muizen en salamanders uit de buurt niet veilig. Dan komt het roofdier in eens in ze boven. Verbijsterd zie ik onze lieve katten veranderen in monsters die wreed spelen met angstige muizen en salamanders zonder medelijden verslinden. The power from within maar dan voor katten. Zodra we terug zijn in Amsterdam zijn het weer de afhankelijke lieverds. Ik denk dat ze een tweevoudige persoonlijkheid hebben.

Op deze foto zien jullie hoe onze kat Gigi wordt verslonden door de spookboom in de tuin.