Bodyscan

Ken je dat? Iemand kijkt naar je en scant in een seconde je hele lichaam af met samengeknepen oogjes. Het kan ook zijn dat wijzelf de scanner zijn. Zie het vriendinnen wel eens doen. Als ik er naar vraag zeggen ze dat ze inderdaad iemand inschatten op hoe hij/zij er uit ziet.
Het kan knap onzeker maken als iemand je zo scant. Zit alles wel goed? Kloppen de kleuren van wat ik aan heb? Zit er iets gek? Of val ik totaal uit de toon? Heb ik te dikke dit of dat? Zit mijn haar of is het toch weer aan het uitlopen?

Sommigen zijn daar de hele dag mee bezig? Hoe zie ik eruit? Ben ik de bladen waardig of val ik totaal uit de toon? Dacht vroeger altijd dat alleen vrouwen dat hadden maar veel mannen hebben het ook. Ben ik nog wel aantrekkelijk? Rimpels, kalend, te klein, te dit of dat?

In de 2e feministische golf werd er veel over gesproken en voerden we actie tegen de bladen die ons voorschreven hoe we er uit moeten zien. Nu schrijven diezelfde bladen  over hoe vrouwen assertiever kunnen zijn en hoe we gelijkwaardig zijn in werkomgeving en thuis. Soms zien we oudere vrouwen of mannen als model om kleren aan te prijzen... toch zijn het altijd weer mooie, slanke vrouwen, gladgestreken. De modellen van toen met gebotoxte huid en een enkel zilver haartje tussen het geverfde goud.

Zo heerlijk om mensen te zien die iets unieks hebben. Iets met scheve tanden of een bijzondere neus of een paar prachtige rimpels, een flink lijf en ietwat loensend. Een vriendin van me had erg vooruitstaande tanden. Het gaf haar een brutale uitdrukking wat ik charmant vond. Toen ze haar tanden en kaak met veel moeite en pijn had laten rechtzetten herkende ik haar niet. Ze leek op iedereen en ik miste haar oude gezicht. Tja, nu doe ik het zelfde. Zo gaat dat tegenwoordig. Iedereen wil op iedereen lijken. Zelfde neuzen, zelfde haren, zelfde kleren.
Soms herken ik dertigers niet omdat ze er allemaal hetzelfde uit zien. Heel slank, blond met keurige rechte tanden en kleine neusjes. Was laatst bij een dansschool en er liepen honderden meisjes rond... allemaal blond met staartje, slank, zelfde kleren... ik was verbaasd dat ze van elkaar wisten wie ze waren.

Over tien/twintig jaar lijken we allemaal op elkaar en moeten we elkaar echt scannen met microchips om er achter te komen wie we zijn.

Zullen we weer eens actie voeren en kinderen al heel jong leren dat ze mooi zijn zoals ze zijn? Dat de (kinder)bladen kinderen en mensen helpen zelfvertrouwen te hebben. Dat meisjes en jongens het niet meer nodig vinden zich uit te hongeren. Dat we beloven elkaar niet meer te scannen en snel te beoordelen op uiterlijk. Dat we anders gaan kijken naar elkaar en de schoonheid weer leren zien van alle soorten gezichten, lijven, maten, kleuren, leeftijden? Doe je mee?

Mijn vader, het rustige spook

Mijn vader was een stille man. Ik vergat hem altijd ondanks dat we met zijn drietjes in een heel klein huisje in de Pijp in Amsterdam woonden. Dat komt omdat mijn moeder van praten hield en flink aanwezig was. Hij zei zelden iets en als je hem iets vroeg begon hij te kuchen en na een tijdje kwam het antwoord. Daar had niemand geduld voor en voor hij antwoordde deed mijn moeder het al voor hem: "Het gaat heel goed met Nico!" Geloof dat iedereen opgelucht was dat ze het overnam.

Toen ik zo'n veertig was en mijn vader dik in de zeventig heb ik hem eens ontvoerd. Mijn moeder en hij deden alles samen en nu wilde ik mijn vader wel eens alleen spreken. Ik moest die dag naar Hilversum waar mijn vader in zijn jeugd woonde en ik belde 's ochtends vroeg om te vragen of hij me de weg kon wijzen. Mijn moeder kon zo snel niet weg en hij kreeg toestemming om mee te gaan. We spraken af in de trein. Toen ik instapte stond mijn vader al in de trein en tot mijn verbazing hupte hij om me heen, al pratend. In Hilversum zaten we samen op een terras en vertelde hij me geheimen over zijn leven. Wie had ooit kunnen denken dat er geheimen waren. Dingen die verborgen moesten blijven en die er nu uit kwamen. Hij was zo bang dat ik hem zou afwijzen als ik het zou weten.
We hebben samen zitten huilen en ik was zo blij dat ik nu meer wist en dat ik mijn vader beter leerde kennen. In de trein terug zei ik dat ik dit vaker wilde... wij met z'n tweetjes. Op dat moment gingen de luikjes van zijn ogen dicht en hij zei: "Het spijt me, dat kan niet... daar krijg ik geen toestemming voor van je moeder." Heb nog wel eens pogingen gedaan maar veel leverde dat niet op.

Toen mijn moeder overleed hadden we in de auto vaker gesprekken. Ik moest opletten dat ik mijn mond hield en na zo'n vijf minuten stilte, terwijl ik op mijn adem lette en bij mezelf dacht: 'Marja, niets zeggen!' begon mijn vader te praten en te vertellen over vroeger. Het ging dan altijd over plekken waar hij ooit woonde en de nummers van de huizen die hij nog wist. Gevoelsmatige zaken kreeg ik nooit te horen. Als ik er naar vroeg kreeg ik een kort antwoord: "Dat zou ik zo niet meer weten."

Dit schreef ik toen mijn vader stervende was zo'n acht jaar geleden: Af en toe is hij helder zoals vanmorgen en we spraken lang met elkaar. De liefde gonsde door me heen, zoals ik nooit eerder voor hem voelde. Ik vroeg wat de mooiste momenten in zijn leven waren: "Mijn werk (hij was meubelstoffeerder) en met jou en ma als we gingen fietsen..." Ook vroeg ik hem of hij zich realiseerde wat er nu gaat gebeuren. Hij heeft al een meer dan een week niet meer gegeten of gedronken. Heeft geen honger of dorst en gelukkig ook geen pijn. Ja hij begreep wel dat hij langzaam wegzakt en dat het einde in zicht is. Ik vroeg hem of hij wat van zich laat horen als hij aan de "andere kant" is maar niet zo dat ik erg schrik. Hij antwoordde: "Wees niet bang, ik ben een rustig spook."

Een paar keer vroeg hij: "Wie is die man die achter me staat?" Ik zag geen man of "Wie zijn al die mensen in de kamer?" Ik zag geen mensen. Toen hij stierf zaten we hand in hand en met zijn andere wijsvinger wees hij naar de muur terwijl hij strak naar een punt op de muur keek. Later hoorde ik van een medium en nog later schreef hij het zelf naar mij dat hij een Licht in de muur zag en daardoor heen de gezichten van geliefden en dat hij wist: "Daar moet ik naar toe!" Dat had ik hem gezegd: "Pa, als je sterft zoek naar het Licht en ga daar naar toe." Het Licht kwam al naar hem toe.

Inmiddels is mijn vader op donderdagavond 3 oktober 2014 weggevlogen. Hij was vijfennegentig jaar. We hebben hand in hand afscheid genomen. 


Vier weken later: na een een diepe ontspanningsoefening liep ik op straat en opeens stond mijn vader voor me: jong en vrolijk. Even maar en toen was hij weer weg. "Hé Pa!" riep ik luid. Zeer gelukkig liep ik verder.

Uit: Niets meer te bewijzen

Hoe mijn moeder na haar dood van zich liet horen...

Mijn moeder en ik hadden het vaak over de dood. Mijn moeder las,  toen ik klein was, al boeken over leven na de dood en over spiritualiteit. Ik las gretig mee. Toen mijn oma was gestorven vroeg mijn moeder om een teken. Dat hadden ze met elkaar afgesproken.

Mijn oma en opa liepen ooit op de Albert Cuijpmarkt in Amsterdam toen een dame niet goed werd en de politie was er ter plekke bij. Oma en opa stonden er geschokt bij te kijken. Ze vertelden het ons in geuren en kleuren toen ze thuiskwamen. Het bleek een scene voor een advertentie om bij de politie te werken en ze stonden met z'n tweetjes pontificaal op die foto. Hij stond maandenlang flink groot in alle kranten.

Toen mijn oma en opa al een paar jaar waren gestorven zaten mijn moeder en ik op de bank de krant te lezen en ineens gooide ze de krant met een kreet van zich af. Daar stond weer die advertentie, net nadat ze in zichzelf aan mijn oma vroeg: "Wanneer krijg ik nou eens een teken?" Die foto stond al jaren niet meer in de krant en nu plotseling was ie daar weer.

Maar goed... mijn moeder was dood en ook wij hadden afgesproken. Vlak na haar overlijden werd ik overspoeld met golven van liefde. Het was zo heftig dat ik de auto aan de kant moest zetten om ze op te vangen. Het was alsof ik warm water golven door me heen voelde gaan met zoveel kracht dat mijn adem er van stokte. Het was zalig. Eén lamp ging uren aan en uit. Ook als ik hem uit zette dan begon ie nog licht aan en uit te geven. Mijn geliefde die nogal nuchter is was er ook van onder de indruk. Toen ik aan de telefoon zat met iemand waar mijn moeder ook dol op was ging ie het hele uur te keer tot ik had opgehangen.

 

Op een dag zo'n drie maanden na haar overlijden kwam ik op een bijeenkomst van spirituele mensen toen één van hen me vroeg of ze me een reading mocht geven. Altijd nieuwsgierig mocht dat natuurlijk en ja hoor... mijn moeder... het kon niet missen. Ze stond van ongeduld te trappelen om met me in contact te komen dus deze gelegenheid liet ze zich niet ontgaan. Het medium vertelde zoveel over mijn moeder dat ik er wel drie bladzijden van vol typte later. Het klopte van A tot Z en wat ik niet wist kon mijn vader later bevestigen. Ze had zelfs gezien dat mijn vader en ik een heel grote vreemde salade hadden gegeten ergens. Dat klopte... ik ben wel wat gewend wat salades betreft maar mijn vader was verbijsterd over de vreemde macrobiotische salade van superformaat die we aten bij de Bolhoed op de Prinsengracht. Zo kan ik nog wel even doorgaan maar dat zal ik jullie besparen.

Een paar jaar later belde mijn vader me totaal overstuur op. "Marja, mijn hemd lag vanmorgen dichtgeknoopt over de stoel en dat doe ik nooit.. ik hang m altijd los over de leuning!!!" Hij was inmiddels al zo'n drie-en-negentig dus ik dacht dat zal ie wel vergeten zijn. Hij drukte me op het hart dat dat niet het geval was. Mijn vader doet al jaren alles op de zelfde manier zonder één uitzondering. Al kijkt ie naar het mooiste programma en geniet ie met volle teugen: om kwart voor elf gaat de televisie uit en gaat ie naar bed. Voor alles heeft ie een plek, op de zelfde manier, dezelfde tijd. Dat heb ik niet van hem geërfd moet ik zeggen.

Die nacht erop was ik alleen thuis. Mijn vriendin was op reis en om een uur of één lag ik na te denken over wat er was gebeurd. Natuurlijk had ie toch zijn hemd over zijn hoofd uit getrokken. Ik zag de spirit van mijn moeder niet met al die knoopjes bezig. Op dat moment hoorde ik vlak bij mijn hoofd op de muur kloppen. Ik keek op en dacht... het zal de buurman wel zijn. Even later weer... maar dit keer driftiger... ook mijn hart ging sneller kloppen maar weer stelde ik mezelf gerust: de buurman, oud huis... Een paar minuten later ging het licht in de kamer vol op. Nu stond ik meteen naast mijn bed en riep in de wilde weg: "Wegwezen allemaal!!! Laat me slapen!" Mijn hart ging wild te keer en het duurde lang voor ik in slaap viel. De volgende dag belde ik het medium die ik al eerder had ontmoet.

Ze vertelde me dat mijn moeder inderdaad contact zocht... ze had niet die knoopjes van mijn vader op haar geweten maar ze deed er wel alles aan om een boodschap door te geven. Ze wilde het niet via het medium doen maar rechtstreeks met mij. "Hoe dan?" vroeg ik het medium. Ze zei dat ik kon gaan mediteren en me open stellen of misschien automatisch schrijven. Dat had ik wel eens geleerd maar daar kwam nooit veel uit. Die dag deed ik alles om me open te stellen maar er gebeurde niets en ik werd ongeduldig. Belde het medium weer en vroeg haar of ze een telefonische sessie met me wilde doen. Ze woont bij Breda dus een flink eind van Amsterdam. We spraken de volgende dag om half elf in de ochtend af. Ik zat in mijn tuinhuis/kantoortje en had me nog niet aangekleed. Wie zag me?
Het medium vertelde dat mijn moeder al om zeven uur bij haar was en dat ze had gezegd: "Nog even geduld ik heb pas om half elf met Marja afgesproken!" Mijn moeder bleef in de buurt. Nu had mijn moeder nooit veel geduld. In juni kreeg ik al mijn verjaardagscadeau om dat ze niet tot augustus kon wachten. Om zes uur 's ochtends was ze aangekleed en om half acht zag het huis er piekfijn uit, mocht er iemand komen.

Het medium zei: "Je moeder zegt dat je je haar wel eens mag doen... en dat je nog moet douchen..." tja, dat vond mijn moeder maar niets als iemand lekker 's ochtends uitsliep of er nog niet tiptop uit zag. Toen vroeg ze of ik deze weken een directeur van een bedrijf had gecoacht terwijl ik mijn moeder had gebruikt om mijn punt te maken. De man was totaal van slag geweest. Ik dacht na... het was een tijdje geleden dat ik directeuren had gecoacht en ik kon me niet herinneren dat ze nu zo van slag waren en dat ik mijn moeder had gebruikt. Ze voegde er nog aan toe: "De man heeft een flink lange baard!" Ai! Die avond ervoor had ik in een café gezeten met een vriend die directeur is van een bedrijf. Samen met zijn vrouw... die twee kregen ruzie en ik had gezegd: "Als je zo doorgaat ben je net mijn moeder en stop je niet meer met praten... en je vrouw zegt straks niets meer... jullie groeien uit elkaar!" Hij was erg van slag en zei die avond niets meer en ja hoor... hij heeft een erg lange baard!

Oei! Ja ik gebruik mijn moeder wel vaker. Ze levert zoveel verhalen op en zoveel voorbeelden dat ik haar nog wel eens in lezingen gebruik. Zowel wat ze geweldig deed als wat niet zo leuk was. Ik vroeg aan het medium wat ze daar van vindt. "Ze vindt het geweldig! Als je haar maar gebruikt... ze wil je dolgraag helpen met je werk... ze zegt dat ze in haar leven een karikatuur van zich zelf is geworden en dat ze nu inzicht en overzicht heeft." Tijdens mijn leven had ik er niet aan moeten denken dat mijn moeder zich bemoeide met mijn werk. Ze  zei regelmatig wat schamper: "Wat jij doet heb ik mijn leven lang gratis gedaan!" Nu vind ik het geweldig dat ze zich met mijn werk bemoeit. Ze zat altijd op bankjes in het park en kwam regelmatig mensen tegen die depressief waren. Dan zei ze: "U depressief? Wat moet ik dan die dertig familieleden heeft verloren in de gaskamers? Ik ben positief en als ik het kan, kunt u  het ook! Stop er mee... ga een bos bloemen halen en geef die aan iemand die het nodig heeft en ga lekker op reis met je geld!" Haar directheid en haar strenge uitstraling hadden flink effect op mensen. Ze zei ooit eens toen ze met een vriendin mee was naar haar werk in een psychiatrische inrichting tegen één van de bewoners: "Lekker makkelijk hè... hoef je niet voor jezelf te zorgen. Geen verantwoording nemen. Doe iets en ga je leven leven! ik had je wel aangepakt" De vrouw antwoordde: "Als u hier had gewerkt was ik hier allang uit geweest." Tja, ze was niet op haar mondje gevallen die moeder van mij.
Dus dit kon ik goed plaatsen. Maar ja... waarom had ze nu contact gezocht? Het bleek dat ze mijn vader in de gaten hield. Die woonde nog alleen en hij redde zich prima zei hij altijd. Maar zij zag dat hij het bijna niet meer aankon en zich groot hield. Ze wilde dat er meer zorg voor hem kwam en dat hij een alarm zou krijgen voor als ie zou vallen. Dat er meteen hulp zou komen.

Natuurlijk heb ik daar voor gezorgd en hij kreeg meer hulp en alarm. Mijn vader gaf toe dat hij het moeilijker had dan hij aangaf. Een jaar later viel hij toen ik in Frankrijk was, drukte op het alarm en de ambulance nam hem mee naar het ziekenhuis. Mijn moeder still rules:)

Mijn vader is inmiddels ook overleden. Hij was niet bang te sterven en wist op het laatst dat de ziel het lichaam verlaat en dat mijn moeder op hem wacht. We hebben natuurlijk afgesproken... en inmiddels heb ik mijn vader heel even gezien. Zomaar op straat zweefde hij naast me. Heel jong en stralend.

Bijschrift toevoegen

Lees ook: Het verdriet van mijn moeder en Dat wat we willen beschermen blijkt onze grootste kracht te zijn.

ps. het medium is Myrthe Bruinzeel 

De chef

Mijnheer Heine was chef van de afdeling waar ik voor werkte bij het Sociaal Fonds Bouwnijverheid bij de Wiboutstraat en ik moet zeggen hij had veel geduld met me. Vroeger heette een manager: chef. Niet dat we veel contact hadden hoor. Het enige was de blik... hij zat vooraan de afdeling en hield alles in de gaten. Die blik was alles overziend en zijn kleine oogjes volgden iedereen. Ik voelde zijn blikken de hele dag angstig door terwijl ik de klok in de gaten hield en het heel erg langzaam vijf uur zag worden. Hijzelf ging niet met ons in gesprek. Daar had hij zijn groepsleiders voor, die fluisterde hij dan wat in en dan kwam de groepsleider met je praten over wat er mis was gegaan en dat kwam nogal eens voor.

Tja ik was geen uitblinker in het werk en alle anderen die tegelijk met mij kwamen werden al snel bevorderd. Ik bleef administratieve kracht en ik schopte het uiteindelijk tot typiste na drie type-examenpogingen.
Na twee en een half jaar werd ik ontslagen, nee pardon, men vroeg mij ontslag te nemen omdat ik altijd wel verliefd was op degene die voor me zat. Na een huilpartij en een rouwperiode van pak weg twee dagen, nam ik afscheid van de éne collega en vier dagen later was ik verliefd op de volgende en naar ik later hoorde,  zat ik de hele dag met open mond naar mijn volgende liefdesproject te staren. Je begrijpt dat is niet goed voor het bedrijf en mijn carrière bij het SFB kwam ten einde. In mijn fantasie had ik nog een tijdverdrijf om die uren door te komen: het uit het raam werpen van de typemachine. Met een potloodje wiste ik alle fouten uit en dan bleef een vieze vlek over. Ik geloof dat ik het grootste deel van de dag met dat potloodje bezig was. Daar heb ik nu geen last meer van. Niet alleen omdat de computer mijn fouten corrigeert, ook omdat ik schrijven nu heerlijk vind.

Zoals ik al schreef: mijnheer Heine had geduld met me. We keken zeer tegen hem op al was het geen grote man. Hij had een natuurlijk charisma en zijn blikken waren genoeg.

Op een dag trok ik om vijf uur opgelucht mijn grote knalgele-berenjas aan en voelde iets in mijn zak. Tussen de blikken van én mijn collega's én de chef haalde ik er een pornoboekje uit. Rood hoofd en enorme consternatie.Toen ik het boekje thuis aan mijn moeder gaf: "Kijk eens ma wat er in mijn jaszak zat!" gooide ze het van schrik met een ijzingwekkende kreet de lucht in.
Vanaf die dag zat er elke avond een pornoboekje in mijn zak. De chef ging op onderzoek uit en het bleek dat de chef van een andere afdeling de boosdoener was. De man had me al eens proberen te zoenen in de paternosterlift terwijl die langs een blinde muur steeg en hij werd een paar maanden geschorst. Hij bood me netjes zijn verontschuldigingen aan op aandringen van de heer Heine. Ik zag de boosdoener jaren later nog wel eens lopen... steeds ouder en strammer maar nog steeds met ondeugende oogjes.

Ik heb de heer Heine nooit bedankt voor zijn ondersteunende actie. Het is nu éénenvijftig jaar later en ik ga de man op google zoeken om hem alsnog te bedanken als hij nog leeft. Dankbaarheid is een bijzonder mooi gevoel al komt het soms veel te laat.

Waar blijft de tijd?

In deze tijd van jong, wild en dynamisch gaat alles vlug, vlugger en nog vlugger. De tijd vliegt. Zo is het maandag, zo weer vrijdag en voor je het weet is je weekend voorbij.
We rennen onszelf voorbij en als we dan stilstaan, zijn we als een trein die tijd nodig heeft om te remmen. Als je wat ouder wordt, lijken de jaren voorbij te schieten. Je komt oude bekenden tegen en die blijken al flink te vergrijzen. Maar laten we eens naar onszelf kijken!
Tijd lijkt een vijand die ons in de nek blaast. Wat voor ideeën hebben we over tijd? “Op een tijdbom zitten” en “tijd is geld”.
Nee, tijd is ons leven! Tijd is relatief. Een uur kan lang of kort duren, het hangt er vanaf of we ons met iets prettigs of vervelends bezighouden.
Een uur bij de tandarts op de stoel of kijken naar een mooie film. Rokers ervaren de tijd dat ze niet mogen roken als langer dan niet rokers.
Als je de tijd dóórkrijgt, kun je ermee spelen.

Ooit moest ik mijn eerste tijdmanagementtraining voorbereiden. Ik had tot de volgende dag één uur. Ik was gehaast en ongerust en had te weinig tijd ingepland. Om één uur de volgende dag had ik afgesproken te gaan wandelen in de duinen. In dat perspectief leek de tijd te lang te duren, want ik kon haast niet wachten tot het moment daar was. Ik kwam op het idee de tijd die ik te lang vond duren voor de wandeling begon, te gebruiken voor de tijd die ik dacht te kort te komen voor de voorbereiding. Opeens leek het of ik zeeën van tijd had. Het ging om hetzelfde aantal uren. Het tijdsverschil speelde alleen in mijn hoofd.

Zit nu eens drie minuten stil. Even uitademen… niets zeggen, niets lezen… Hoe lang duurde dat, voor je gevoel?
Als je dat regelmatig doet, helpt het je de dag rustig in te gaan en krijg je een ruimer perspectief van tijd. In plaats van: O jé, ik heb nog maar een uur, denk je: Ha, ik heb nog een heel uur om iets af te krijgen. Het haalt de druk van de ketel en geeft ruimte. Je doet de dingen minder gehaast en je maakt minder fouten. Probeer maar: als je deze momenten af en toe inlast, krijg je rust en kan je veel meer aan.

Kijk eens terug naar het laatste jaar. Denk je nu: Wat is dat snel gegaan? Dan is het tijd om bewuster te gaan leven. Een vriend van me is seropositief. Hij gebruikt zijn tijd optimaal en leeft heel bewust. Hij geniet van ieder moment dat hij nog heeft en zich redelijk gezond voelt. Hij maakt boeiende reizen en doet zijn werk met aandacht.
Zijn tijd is in het NU en niets is meer vanzelfsprekend of een sleur.
Het kan echter ook nu al, nu je nog een heel leven voor je hebt. Ken je die momenten dat je je plotseling bewust wordt van de schoonheid van een landschap? Van een vriend, partner of kind die je al jaren vanzelfsprekend neemt en opeens weer echt ziet en waardeert? Dat zijn kostbare momenten. Het is mogelijk elke dag bewust dit soort momenten te creëren door af en toe eens letterlijk stil te staan.

Ik reed ooit met de fiets door het Vondelpark in Amsterdam en ik realiseerde me opeens dat ik het niet zag! Het was voorjaar en de bomen waren weer vers groen. Ik was me volkomen onbewust van waar ik was en de schoonheid om me heen. Mijn gedachten waren bij andere zaken.
Een andere keer reed ik door het Vondelpark, net voor ik een grote operatie zou ondergaan. Op dat moment leek het of de bomen oplichtten en ik alles tien keer zo bewust zag als normaal. Dat is het NU-moment. Nu rijd ik door het Vondelpark en ik zorg dat ik me bewust ben van wat ik zie. Ik wil het moment niet missen.

Tijd is een vriend in plaats van een vijand.

Uit: Placebo's en fluitende fietsen

Over rollen en rimpels

"Je hebt wel dikke billen..." zei haar vriendje twee weken geleden. Voor me zit een zeer slank meisje te snikken. Tja, nu schaamt ze zich voor haar billen en eet niet meer. Ze denkt alleen nog maar aan dat éne zinnetje. Het stampt door haar hoofd. Ai, één zinnetje kan jaren door ons hoofd razen en kan ons hele leven beïnvloeden. Zonde van ons leven!

In mijn jeugd werd ik “neus” genoemd. En ja, mijn neus is niet de kleinste. Mijn onzekerheid vroeger heeft zeker geleid tot allerlei opmerkingen die ik zelf mensen toe siste. Het leek dan alsof ik toch iets beter was dan anderen. Dat was natuurlijk maar schijn want van binnen voelde ik me heel klein en lelijk.

De mensen die in mijn leven de meeste indruk hebben gemaakt waren diegenen die voorbij mijn onzekerheid konden kijken en me voor vol aanzagen. Dat waren de mensen die vriendelijkheid uitstraalden en me het gevoel gaven dat ik goed was zoals ik ben. Hoe zij er uitzagen speelt geen enkele rol. Hun liefde en kracht straalde overal doorheen. Dat hielp me enorm en zo wilde ik ook zijn.

Gelukkig ontdekken steeds meer mensen dat we meer zijn dan ons lichaam. We zijn prachtige unieke individuen met eigen talenten en enorme kracht van binnen. Als we dat ontdekken zijn we genezen en hoeven we ons niet meer door dit soort zinnetjes te laten afleiden van wat werkelijk belangrijk is. Dan stralen we door al onze poriën heen licht uit. Als je dat op jonge leeftijd al ontdekt is dat iets waar je je hele leven wat aan hebt. Dus laat het je vrienden en vriendinnen weten: "We zijn prachtig zoals we zijn met alles er op en er aan." Dit zinnetje werkt helend en geeft kracht. Doe je mee?

Net had ik bovenstaande geschreven en ik ontmoette een prachtige oudere dame die zich druk maakte over een vetrolletje. Het was een piepklein rolletje... ik moest heel goed kijken om het te zien. Ze keek me kwaad aan en vertelde dat het beneden haar waardigheid was om een rolletje te hebben. O, God! Verlos ons van dit soort futiliteiten en laat ons vrij ons leven leven en genieten van wie we zijn en wat we doen en van alles wat wel werkt in ons leven. Ik vertelde haar dat ik wou ze zichzelf zag zoals ik haar zie: een prachtige vrouw met mooie ogen die wijsheid uitstraalt en dat ik het zonde van haar leven vond om zich druk te maken om dat rolletje.
"Als je zo doorgaat ben je straks een zure oude dame en ben je alleen nog maar bezig met rolletjes in je leven". Ze knikte en zei dat ik gelijk had. Het kwam binnen. Ik slaakte een zucht van verlichting.

Laten we nu eens ophouden om ons druk te maken over rolletjes en rimpeltjes en kale hoofden en ons bezig houden met echt belangrijke zaken! Zo dat moest ik effe kwijt.


Uit: 'Niets meer te bewijzen'