Het verdriet van mijn moeder

Een paar jaar geleden was ik bij de medium-avond in Utbijhuis in Lelystad met Myrthe Bruinzeel. Nou ken ik haar al langer en ze kent ondertussen mijn moeder erg goed omdat die in elke sessie overduidelijk aanwezig is. Soms staat ze te springen en te dansen om maar mijn aandacht te krijgen. Af ent toe krijg ik mails van mediums die een boodschap van mijn moeder hebben gekregen of ze dit of dat effe door willen geven. Dus toen ik naar Lelystad reed zei ik in het 'niets' tegen mijn moeder: "Ma, kom vandaag maar niet... er zijn nog anderen die ik wil spreken." Heb nog een aantal vriendinnen en een vriend aan de 'andere kant' en natuurlijk mijn pa en die kreeg vroeger ook al geen kans.

Myrthe was lekker op dreef en mijn God wat is dat toch een wonder... iedereen kwam aan de beurt en sommigen knikten en snikten... af en toe werd iemand niet herkend maar meestal was het goed raak en opeens zegt Myrthe, en ik voelde 'm al aankomen: "Er zijn nu twee mensen, een man en een vrouw... Marja, heb jij je moeder onderweg gevraagd om niet te komen vanavond? Nou ze laat zich niet wegsturen hoor... ze is er gewoon bij. Ze heeft een appeltje met je te schillen.
Dat je met een vrouw trouwt (ik ben drie jaar geleden getrouwd) dat heeft ze nu wel geaccepteerd maar had je niet wat leukers aan kunnen trekken? Je hebt helemaal niet je best gedaan om er mooi uit te zien." Het is zo... Mijn ex kocht speciaal iets om aan te trekken voor het huwelijk maar wat mij betreft had het ook in spijkerbroek gekund. Voor mijn e heb ik nog wat netjes aangetrokken dat ze voor me uitzocht... ach het moet maar.

Het deed me denken aan het huwelijk van mijn nicht Anja. Die zag er prachtig uit in bruidsjurk op haar trouwen. Ik was een jaar of vijftien en ik moest een jurk aan. Op alle foto's staat iedereen te stralen en ik sta met een chagrijnig smoel omdat ik me niet lekker in die jurk voelde.

Ach, het was een groot verdriet van mijn moeder dat ik niet zo was als zij en mijn tante en nou ja alle vrouwen in de familie. Kunstig gekapt hoog haar en tot in de puntjes opgemaakt. Ze probeerde nog een dotje toen ik twaalf was. Ze trok mijn haar strak naar achteren, een strik erin en een gemeen elastiekje om het moeilijk voor me te maken het er weer uit te trekken. Dat lukte ook maar half en ik kwam meestal thuis met een halve dot en strik op half zeven.

Mijn moeder zei altijd, en dat vond ik heel wijs: "Trek je nooit iets aan van wat anderen van je zeggen. Ga je eigen gang en bepaal zelf je leven." Maar ja... ze durfde niet naast me te lopen als ik een spijkerbroek aan had. Dat leverde van mijn kant na mijn veertiende cynische opmerkingen op toen ik dat eindelijk durfde.
Zo zie je maar weer... zo beneden zo boven... hier speciaal uit liefde voor  mijn moeder: