Twee maanden daarvoor vierden we nog vrolijk mijn moeders tachtigste verjaardag. Haar iets jongere zus Annie was achtenzeventig. Ze leken gezond. Hun hele leven lang zeiden ze regelmatig: "Nou? we hebben weer wat het zellufde hoor, Annie en ik. Zo gaat het nou altijd!" Ze hadden dan los van elkaar een jurkje gekocht. Bleek het zelfde te zijn. Of een vest in de zelfde kleur. Of ze voelden zich allebei niet zo lekker of mijn nicht ging op vakantie naar het buitenland en ik ook. Er was altijd wel een reden om die gevleugelde woorden te roepen.
Twaalf jaar geleden zijn ze overleden, ze gingen samen. De dertiende juni stierf mijn moeder en één dag erna, de veertiende haar zuster. Ze wisten het niet van elkaar. Ze zagen er nog op en top en zeer jong uit. Er leek geen vuiltje aan de lucht en iedereen dacht en zijzelf ook, dat ze nog jaren zo door zouden gaan.
Durf te wedden dat mijn moeder zei, nadat ze aan de andere kant was aangekomen en haar zuster daar tegen kwam: "Asjemenou, jij ook hier? Nou? We hebben ook altijd het zellufde!"
Een medium vertelde dat mijn moeder haar zuster ineens zag en verbijsterd vroeg: "Wat doe jij nou hier? Hoe kan dat nou?" Mijn tante antwoordde dat ze plotseling ook was overleden. "Oh, wat fijn, we gaan dansen!" riep mijn moeder uit en ze pakte mijn tante bij haar etherische armen maar mijn tante was er nog niet aan toe: "Nee Greet, daar ben ik nog niet aan toe, ik moet nog even bijkomen van de schrik." Ik zag het zo voor me, zo waren ze.
Laatst belde ik mijn nicht. Ze vertelde dat haar auto was weggesleept en ja hoor de mijne ook... en van de week was ze naar de huidarts om een plekje te laten weghalen en ja hoor, dezelfde week... O, God, het zet zich voort!
Annie en Greet:
