Er werd in de vijftiger jaren een wasmachine boven gebracht over de smalle trap in de Pijp, voor één wasbeurt te huur voor één gulden. Ik geloofde het bijna niet maar mijn moeder verzekerde dat het echt zo ging. Ze hadden een vriend die een idee had waar hij patent op wilde aanvragen. Dan moest je in een grote teil de was doen en met een stok de boel rond draaien. Ma heeft het een keer geprobeerd en de man verzekerd dat daar vast geen patent op te krijgen viel.
Daarna kochten ze tot haar grote blijdschap een wringer-wasmachine en de buurvrouw vroeg of ze er ook gebruik van mocht maken... ja hoor... zei mijn moeder... en nog een buurvrouw en nog een buurvrouw... tot mijn moeder er genoeg van had dat er constant bij haar gewassen werd. Een grote was-bende in haar kleine keuken. Geld durfde ze er niet voor te vragen. Dat was het eind van de thuis-wasserette. Ik mocht af en toe helpen met de wringer maar dat was nog wat te zwaar voor me.
Als ze bezig was zong ze:
We wassen, we wassen, we wassen gedwee
en wie er met ons wassen wil die wast er met ons mee
en als dan het wassen is gedaan
dan zullen we met z'n allen aan het drogen gaan...
we drogen we drogen we drogen gedwee
en wie er met ons drogen wil die droogt er met ons mee
en als dan het drogen is gedaan
dan zullen we met z'n allen aan het strijken gaan...
de rest kunnen jullie raden.
Dansen vond ze veel fijner dan wassen... Hier bij de operettegroep Thalia, die repeteerden in de Rozenstraat in de Jordaan. Het werd een éénmalig optreden. Ze werd de groep uitgezet omdat ze te alles op haar eigen manier deed en niet kon zingen. Kan me ook niet voorstellen dat ze orders aan nam van de choreograaf. Daar was ze veel te eigenwijs voor.
Hier mijn moeder helemaal rechts:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten