Het cynische mondje

Als mijn geliefde naar mijn mond wijst en zegt: "daar is je cynische mondje", dan ren ik naar de spiegel maar dan is het al te laat. Heb het zelf nooit gezien maar ik voel 'm wel. Het komt opzetten als ik iets cynisch wil zeggen. Gelukkig gebeurt dat niet meer zo vaak want het brengt altijd gedoe met zich mee. Zodra ik het voel aankomen adem ik uit. Als mijn geliefde er naar wijst moet ik lachen en dan is het ook weg. Hupsakee weg overlevingsstrategie en dan zeg ik: "Lieverd, zullen we even op de bank zitten en praten?" Dan is het weer rustig en hebben we het erover.

We hebben allemaal zo onze mondtrekjes. Meestal als we geraakt zijn. Vraag me af of daar wetenschappelijk onderzoek naar is gedaan, dat zou wel interessant zijn. Mijn geliefde heeft ook zo haar mondjes. Ze heeft ook hele charmante. Weet nog het mondje van mijn oma als er een onbekende binnenkwam... ze had ineens een keurig mondje van een dame en zei dan: "Dag mefroi". Dat vond ze chique. Onze monden verraden ons als we denken dat niemand weet wat we denken maar mensen die ons heel goed kennen zien het meteen. Moeders kennen het zo goed van hun kinderen en kinderen ook door en door van hun moeder. Collega's die een tijdje met elkaar werken herkennen elkaars typische mondjes. Dus niets meer te verstoppen of achter te houden. Uitademen is het beste. Dan ontspannen wij en onze mond ontspant mee. Als ik heel erg ontspan dan hangt mijn kaak wat slap en dat ziet er niet zo aantrekkelijk uit. We kennen allemaal het moment dat we wakker schrikken in een ligstoel met open mond. Tja, who cares? We moeten wat over hebben voor een ontspannen mond.

Dit is mijn 'ik vertel iets wat ik zelf heel interessant vind-mondje'. Ben toch te ijdel om de 'heel ontspannen mond te laten zien'. Hoe is het met jullie mondjes?

Mijn moeder in het COC

Mijn moeder vond het verschrikkelijk dat ik op vrouwen viel. Ik vertelde het haar op mijn zestiende. We hadden er vreselijke ruzies over die steeds terugkwamen. Ze had altijd gezegd: "Mar, je moet je niets aantrekken van wat anderen vinden en je eigen leven leven." Dit ging haar te ver. Het was haar wezensvreemd. Ze kraakte mijn vriendinnen zo af dat ik mijn best moest doen om daar niet in mee te gaan.
"Wat heeft ze een raar nekkie" en dan zag ik het ook ineens, hoe groot mijn verliefdheid ook was.
Na acht jaar schreef ze er een gedicht over. Mijn vader reageerde: "Ach, als je maar gelukkig bent. Ik dacht het al aan de manier waarop je je jas dicht knoopt." Heb nooit begrepen hoe ik mijn jas dicht knoop maar mijn geliefde begrijpt hem wel.

Er werd een moeder dochter-avond georganiseerd door het COC en ja hoor ze ging mee. Mijn vader ook want ze gingen overal samen naar toe maar hij mocht niet naar binnen. Het was hartje Amsterdam, mijn vader ging nooit naar café's en hij heeft de hele avond op de gang zitten wachten.

Mijn moeder had ook hier het hoogste woord en begon haar gedicht voor te lezen. Ik schaamde me dood en verstopte me onder de bar. Iedereen vond het prachtig en ze kreeg applaus. Daarna gingen we dansen. Een vrouw stapte op mijn moeder af en vroeg haar ten dans. 'Oh God, nou zul je het hebben.
Mijn moeder stond op, keek naar me met een blik van: ik laat me niet kennen en danste een quickstep met de vrouw al worstelend wie hier de leiding nam. Die liet ze zich niet uit handen nemen en de vrouw ook niet. Mijn moeder en ik raakten aardig teut en het werd steeds gezelliger. Toen het afgelopen was kwamen we de hal in en daar zat mijn vader trouw te wachten. Samen liepen ze naar de tram. Realiseer me nu dat ik 'm niet eens een drankje ben komen brengen.

Het gedicht werd in het COC-krantje geplaatst. Ik was het kwijt maar iemand heeft het opgeduikeld tot mijn grote verrassing. Toen vond ik het vreselijk maar nu ben ik zo trots op haar.

“Ma, ik ben lesbisch”, zegt je kind.
Je komt terecht in een labyrint.
Je kind heeft dat jaren opgepot.
De homofielen hebben zich altijd verstopt.

Anno 1972 werd daar nooit over gesproken,
daarom voel je je op dat moment gebroken
als je kind zegt: ik ben homofiel
word je getroffen in je ziel.

Later jaren ga je begrijpen
als je verdriet wat gaat bezwijken
dat je kind heeft moeten vechten
voor haar gevoelens en haar rechten
en dat je kind helpt meevechten
voor een anders kind haar rechten.
Zodat een ander niet hoeft te vechten
en rustig kan zeggen met hun ziel:
“Ma en pa ik ben homofiel”.

Want je leert je kind om eerlijk te zijn
en als ze eerlijk toegeven aan hun gevoelens dan doet het je als ouders pijn.
Dat is toch te gek om los te lopen.
En daarom is het in de toekomst te hopen
dat mensen zich niet meer hoeven te verstoppen
en hun gevoelens op te kroppen.
En dat alle homofielen vechten voor hun rechten.
Dat in het jaar tweeduizend
een ouder niet ontluistert als een kind zegt: Ik ben homofiel
De ouders dan blij kunnen zijn in hun ziel.

Mevrouw Ruijterman

Wie was Riet van den Broek?

Wie was Riet van den Broek​? Zij was de 'aso' buurvrouw uit de onderstaande column. Voor haar overlijden was ik een paar keer bij haar op de thee. Ik heb haar na al die jaren weer gevonden. Ze is was ver in de tachtig en secretaris van het ouderencentrum, vraagbaak voor 124 ouderen en organiseerde allerlei evenementen. Deze 'aso'-buurvrouw ving Chileense kinderen en vluchtelingen op in de tijd van Pinochet en bezorgde ze een veilige plek in Nederland.

Ze straalde me tegemoet met heldere pientere ogen. Het was heerlijk haar weer te zien. Hier het verhaal waar zij in voorkomt. Toen ik zestien was  luisterde Riet naar me en gaf me wijze raad. Zij en haar dochter Betsy (mijn vriendinnetje en buurmeisje) zorgden ervoor dat ik bij een maatschappelijk werkster mijn verhaal kon vertellen. Ik was niet de enige... haar huis stond open voor allerlei jongeren met problemen in die tijd. Ze heeft vijf kinderen dus die namen nogal wat vrienden mee. Kortom het is een grote schat! Mijn moeder maakte een grote vergissing...

http://marjaruijterman.blogspot.nl/2012/05/therapie.html

De dubbele verzoening

Jaren geleden deed ik mee aan een familieopstellingen workshop bij Tineke Brackel. Ik mocht de vrouw kiezen die mijn moeder zou 'spelen'. Een vrouw met zware wenkbrauwen die me aan die van mijn moeder deden denken wilde wel. Zelf mocht ik alleen toekijken terwijl het 'spel' zich voor mijn ogen ontvouwde.

Familieopstellingen is een wonderbaarlijk iets. Zelf werd ik opgesteld als de zuster van iemand die ik totaal niet kende. Men zette me op een plek in de ruimte en ik moest voelen wat ik voelde. Gek genoeg voelde ik me, zonder aanleiding, ineens heel jaloers. Het bleek te kloppen. De zuster van mijn groepsgenoot was heel jaloers geweest. Een vreemde ervaring. Als je meer wilt weten zoek het eens op google: 'Familie-opstellingen'. Tegenwoordig zijn er ook Bedrijfsopstellingen. Zelfs bedrijven zien er het nut van in.

Nu verder met het verhaal: het was een heel spektakel en de vrouw voelde mijn moeder heel goed. Tot mijn verbijstering kwamen mijn joodse familieleden die de oorlog niet overleefden, mijn moeder en een stel Duitsers bij elkaar en omhelsden elkaar in een grote kring. Het was een vreemd en groots moment dat tot in de diepste diepten in me geraakt werd. Het werkte flink door en ik voelde me bevrijd van iets donkers. Weet dat sommigen het belachelijk vinden: "Dit soort misdaden zijn niet te vergeven." Dat kan ik me heel goed voorstellen hoe moeilijk dat is. Toch werkt het zo ongelooflijk helend voor ons hart, ons hoofd en het werkt door in ons hele leven en op anderen die vol wrok zitten.We hoeven niet te wachten tot onze dood.

Zag gisteravond nog één van de slachtoffers van de aanslag op Bataclan in Parijs, Bob vertelde dat toen hij de verdachte zag hem alleen een stevige knuffel wilde geven en vragen: "Waarom ben je zo boos?" Zie filmpje!

Terug naar de workshop:

Toen ik uitgehuild was en 'mijn moeder' en ik nog wat met elkaar na spraken bleek dat ze in het zelfde huis woonde waar ik was opgegroeid. Een tijdje later zat ik daar met haar koffie te drinken. Tot onze verrassing bleek ze de beste vriendin van mijn buurvrouw te zijn geweest. Die twee hadden al jaren geen contact vanwege een conflict. Door onze ontmoeting bij de workshop zocht ze weer contact en hervatten ze hun vriendschap. Een paar jaar later stierf onze buurvrouw.

De ene verzoening riep de andere op. Het kan verkeren...

Kwam er net achter dat ook de representante van mijn moeder is overleden in 't zelfde jaar als mijn buurvrouw. Wilde haar dit stukje sturen. 

Kijk alsjeblieft naar dit korte filmpje: De mannen die bij de aanslag in Bataclan waren. Bij Humberto Tan!