Als mijn geliefde naar mijn mond wijst en zegt: "daar is je cynische mondje", dan ren ik naar de spiegel maar dan is het al te laat. Heb het zelf nooit gezien maar ik voel 'm wel. Het komt opzetten als ik iets cynisch wil zeggen. Gelukkig gebeurt dat niet meer zo vaak want het brengt altijd gedoe met zich mee. Zodra ik het voel aankomen adem ik uit. Als mijn geliefde er naar wijst moet ik lachen en dan is het ook weg. Hupsakee weg overlevingsstrategie en dan zeg ik: "Lieverd, zullen we even op de bank zitten en praten?" Dan is het weer rustig en hebben we het erover.
We hebben allemaal zo onze mondtrekjes. Meestal als we geraakt zijn. Vraag me af of daar wetenschappelijk onderzoek naar is gedaan, dat zou wel interessant zijn. Mijn geliefde heeft ook zo haar mondjes. Ze heeft ook hele charmante. Weet nog het mondje van mijn oma als er een onbekende binnenkwam... ze had ineens een keurig mondje van een dame en zei dan: "Dag mefroi". Dat vond ze chique. Onze monden verraden ons als we denken dat niemand weet wat we denken maar mensen die ons heel goed kennen zien het meteen. Moeders kennen het zo goed van hun kinderen en kinderen ook door en door van hun moeder. Collega's die een tijdje met elkaar werken herkennen elkaars typische mondjes. Dus niets meer te verstoppen of achter te houden. Uitademen is het beste. Dan ontspannen wij en onze mond ontspant mee. Als ik heel erg ontspan dan hangt mijn kaak wat slap en dat ziet er niet zo aantrekkelijk uit. We kennen allemaal het moment dat we wakker schrikken in een ligstoel met open mond. Tja, who cares? We moeten wat over hebben voor een ontspannen mond.
Dit is mijn 'ik vertel iets wat ik zelf heel interessant vind-mondje'. Ben toch te ijdel om de 'heel ontspannen mond te laten zien'. Hoe is het met jullie mondjes?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten