Het bleef stil. Op mijn open vragen kwam geen antwoord, sommigen keken wat wazig voor zich uit en anderen wat bozig en een klein aantal keek me aan zonder enige herkenning.
Ik vroeg wat de reden was dat ze niet reageerden op mijn vragen. Geen antwoord. Ik vertelde ze wat het met me deed en wat er van binnen met me gebeurde: dat ik van binnen dacht: 'ze vinden er niets aan' maar dat ik besloot dat niet te denken. Dat ik van binnen dacht: 'ze zijn dit niet gewend om te antwoorden en krijgen alleen hoorcolleges'... stilte... ik vertelde ze dat 'ik kon denken: wat een raar stel zwijgers' en dat ik weigerde om dat te denken. Dat ik er van uit ga dat wie er iets aan heeft wel wat meepikt en wie niet... nou ja... die heeft het niet nodig. Ik vertelde dat ik besloot om goed uit te ademen en me niet laat mee slepen door onzekerheid of ze me wel aardig of goed vonden en door te gaan met mijn verhaal en dat ze er mee mogen doen wat ze willen.
Na twee x twee uur stilte (er zaten twee weken tussen de ene en de andere les) namen we afscheid en ze verlieten het lokaal en sommigen gaven een hand. Vermoeid ging ik zitten en las de evaluaties. De een na de ander bleek eyeopeners te hebben ervaren, opeens door te hebben dat ze tijd verdeden en nu flink aan de studie gaan, een is gestopt met teveel alcohol drinken en een ander ligt niet meer de hele dag in bed en staat vroeg op. Een schreef dat hij echt iets met zijn gedachten aan het doen was en een ander met de ademhaling.
Ze vonden me een grappige, gezellige dame en een enkeling vond me zweverig. Ik was verbijsterd en heb een potje zitten huilen van geluk. Dank dank lief universum... altijd weer de juiste inspiratie ook al weet ik niet altijd wat op welk moment het juiste is.
Ben wel doodop en zit dit weekend nog bij te komen, word ook een dagje ouder....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten