Dat moeten vrouwen niet doen!

Tien jaar geleden moest de kamer van mijn vader in het ouderencentrum worden leeggehaald. Hij had het vloerkleed van de vorige bewoner overgenomen maar nu moest het eruit. De klusjesman zou alvast een beginnetje maken omdat het zat vastgeplakt. "Nou".. zegt ie: "dat krijg je er zo niet uit, daar moet een professionele stoffeerder voor komen met een speciaal apparaat. Dat gaat zo'n 150 euro kosten". Een stagiaire verzorgster van pak weg negentien jaar loopt naar een hoekje en probeert te trekken. Zegt de klusjesman: "dat moeten vrouwen niet doen!" Trekt ze zo dat hele vloerkleed in één keer weg.

Ben jij het echt?

Tot mijn dertiende speelde ik met Sinie bij mijn oma en opa in Goor. Sinie en ik hadden veel fantasie en het was altijd feest als ik daar op vakantie was. Na mijn dertiende heb ik haar nooit meer gezien.

Mijn oma en opa zijn al heel wat jaren dood. Rond mijn vijfenveertigste werkte ik een tijdje in Enschede en ik reed op een vrij moment naar Goor om eens te kijken of Goor nog hetzelfde was als vroeger. Ik zag het oude huis van mijn grootouders. Veel kleiner dan ik in mijn hoofd had. Liep de wijk rond en dacht: Hoe heette Sinie ook weer van haar achternaam? Dan kan ik in het telefoonboek zoeken of ze nog in Goor woont.

Op dat moment komt er een keurige dame op een fiets aanrijden. In een impuls vroeg ik: "Kent u misschien ene Sinie?" "Wie bent u dan?" vroeg de dame.

"Marja Ruijterman" Ze stapte van haar fiets: "Marja, Marja, ben jij het echt???" Ze haalde haar agenda uit haar fietstas en liet me de datum 10 augustus zien en daar stond: "Marja jarig". Al die jaren schreef ze mijn verjaardag in haar agenda. Normaal werkte ze om die tijd maar deze dag moest ze toevallig naar de tandarts.

Inmiddels is Sinie in Schotland gaan wonen en we hebben elkaar een paar keer op Schiphol ontmoet en altijd contact gehouden.

Noem me maar Mien

Kennen jullie dat, een aanval van nostalgie? Dat je in oude foto's duikt en allerlei gevoelens en geuren en herinneringen terugkomen die lang vergeten waren? Foto's die ik nooit eerder heb gezien of die me niet opvielen, die nu oplichten en hup een flits van het verleden roert mijn hart.

Daar popt mevrouw Barewijk op. Dat was onze buurvrouw in de Talmastraat in Amsterdam. Mevrouw Barewijk was een schat. Sprak lekker plat Amsterdams en werd een goede vriendin van mijn moeder. Samen zaten ze gezellig aan de sherry en lagen constant in een deuk van het lachen.

Ze moeten in de veertig zijn geweest samen maar noemden elkaar keurig mevrouw Ruijterman en mevrouw Barewijk en u. Ze waren al jaren bevriend en deelden lief en leed toen mevrouw Barewijk zei: "Noem me maar Mien." "Noem mij dan Greet." antwoordde ma. Vanaf die tijd had moeder het over "MIEN, van hiernaast." MIEN werd met hoofdletters uitgesproken zo belangrijk was die verandering voor haar. Dat kun je je nu niet meer voorstellen dat je een leeftijdsgenote bij de achternaam blijft noemen.

Als ik nu die foto zie denk ik: wat een lieverd was dat. Mijn moeder nam de langgerekte "Ohohooooohoooooooh....." van haar over bij horen van een vette roddel. Die neiging heb ik ook nog. Hoewel ik natuurlijk niet naar roddels luister:))).

Op een dag werd ik door vier jongens van de overkant aangevallen en ik voelde me een Ninja. Op één of andere manier kwam er iets over me wat heerlijk was. Het leek alsof ik in een slowmotionfilm zat. De één kreeg een schop, de ander pakte ik in zijn nekvel en de derde een stoot van mijn vuist en zo was ik heerlijk in mijn uppie met die jongens in gevecht. Dit gebeurde tot nu toe maar éénmalig in mijn leven. Ma tikte verbeten tegen het raam, mevrouw Barewijk stond naast haar en zei: "Ach, laat maar... kijk ze redt het wel." En zo was het ook.

Zwierige zwanen en lik op stuk

Vroeger leerde ik dat je gevat en adrem moest zijn: 'lik op stuk'. Zei de één dit, dan zei de ander dat... "Nou en toen zei zij... en toen zei ik dat... nou daar had ze niet van terug! Ik zeg... en ze zegt... en toen zei ik... nouuuuuu je had d'r gezicht moeten zien..." Ik kon het niet en ik wilde zo graag. Mijn Amsterdamse moeder zei: "Marja, je moet altijd de sterkste zijn en je niet laten kennen." Ze was er zo goed in en ze had de ander altijd tuk wat nog wel eens tot flinke conflicten kon leiden.

Nu zie ik het in de politiek: Hij zegt dit en dan ga ik er nog es over heen... rechts zegt zus dan zegt links zo en dat gaat er steeds harder aan toe. We weten dat er niet meer geluisterd wordt want we blijven allemaal bij onze eigen mening en hoe harder de één schreeuwt hoe vast we onze mening vastzetten.

Daarnet zat ik in het Beatrixpark op een bankje in de zon. Net zo'n bankje waar mijn moeder altijd haar discussies hield met bankgenoten. Een vrouw vliegt op me af en roept: "Honden mogen niet loslopen u moet uw hond bij u houden!" "Ik heb geen hond mevrouw." "Oh, sorry... ik moest het even kwijt!" "Geeft niets... gooi er maar uit wat er uit moet." We lachen samen en ze loopt verder. Hondjes spelen, vogels zingen en zwanen zwieren koninklijk door het water. Het is even heel vredig in mijn hart. Ik hoef geen 'lik op stuk'.

Meditatiegoeroe van vierennegentig

Mijn vader van vierennegentig vertelde, toen hij vlak bij het Vondelpark woonde, dat hij elke ochtend om vijf uur op stond om naar de wc te gaan. Hij deed alles op vaste tijden. Dan dacht hij: 'ach, nu heeft het toch geen zin meer om te slapen.' Hij ging in zijn comfortabele draaistoel zitten en keek wat voor zich uit en zette zijn gedachten op nul.

"Hoe is dat voor u?" vroeg ik. "Oh, dat is heerlijk, daar geniet ik van. Dan zit ik tot acht uur in mijn stoel te zitten". "Pa, dat is drie uur meditatie!" "Ja dat is misschien wel zo. Maar de laatste tijd ben ik wat lui." "Hoezo lui?" "Nu zit ik 's middags ook uren in die stoel voor me uit te staren." "Wat vind u daar dan van?" "Nou, dan vind ik mezelf lui!" "Is het prettig?" "Ja, heerlijk!" "Nou lekker doorgaan... en genieten!" "Ja, dat is zo! Dat ga ik doen."

Dacht wel eens: 'als ik een paar kussens voor hem neerleg dan komen zijn volgelingen vanzelf.'

Hij heeft nog één jaar gezeten tot ie wegvloog. Een paar maanden later zweefde hij heel jong en stralend voor me midden op de Stadionweg in Amsterdam.

Schilderij van mijn vader door Riet Karsenbarg.

De ideale verkoper van Coolblue

Het geluid van mijn pc hield er ineens mee op dus zat met mijn handen in het haar. Heb hem al acht jaar en het is een heerlijk ding dus was nog niet van plan hem te vervangen. Van alles geprobeerd samen met de technische medewerker aan de telefoon maar nee... geen geluid, ook niet met koptelefoon of speakers. Dan toch maar een nieuwe PC kopen.

Dus hup naar Coolblue op de Zuidas om wat rond te kijken en keek mijn ogen uit. Wat een weelde en wat een technieken. Keukens die je kunt bedienen via wifi. Je eten in de oven doen, vanuit je werk de oven aanzetten en hup het eten is klaar. Camera's in je koelkast zodat je tijdens het boodschappen doen even kunt controleren wat je nog hebt. De mooiste tv's die aan de muur geplakt zitten en waar je als je niet kijkt kunst op projecteert zodat het lijkt alsof je een kunstwerk hebt hangen en je kunt elke dag een ander kiezen.

Ik werd direct geholpen en er werd thee en koffie aangeboden. Jeroen die ons hielp hoorde mijn relaas aan. Ik kijk dan altijd wat scheel bij het antwoord want daar begrijp ik niets van. Ik weet alleen maar: heb een nieuwe PC nodig, dat is alles.

Jeroen liet me allerlei prachtige PC's zien en ik had er al een op het oog van zo'n € 800,-.

Opeens vroeg Jeroen, waarom wil je eigenlijk een nieuwe hebben. Wat is er mis met je oude? Dus vertelde dat mijn huidige PC geen geluid meer heeft en dat daar volgens de medewerker van de vorige winkel niets meer aan kan worden gedaan. "Oh, maar dan koopt u toch gewoon een externe geluidskaart, die kunt u zo inpluggen en dan plugt u twee speakers in en dan bent u klaar voor € 27,-. Dan hoeft u toch geen nieuwe PC te kopen..." Ik zweer het je, de tranen sprongen in mijn ogen. Een vriendin vond het overdreven maar dat kan me niets schelen. Ik was ontroerd door zo'n meedenkende man die op het punt stond een PC te verkopen.

Ik maak nooit reclame voor een winkel maar deze keer maak ik een uitzondering en als ik ooit nog wat nodig heb dan ga ik naar Jeroen.

Heb ooit zelf voor een bedrijf getraind die wilde dat hun verkopers de cliënten hielpen kopen wat ze echt nodig hadden. Ze kregen een hoop problemen omdat snelle jongens zeer oude dames heel ingewikkelde technieken verkochten waar ze niets aan hadden. De klantvriendelijke methode werkte geweldig omdat mensen aan elkaar vertellen hoe ze geholpen zijn. Tot het bedrijf de boel weer ging verharden en dat was het moment dat ik er mee op hield.

Daarnet stak ik de geluidskaart in de PC en hoor... een prachtig geluid. Hij kan nog een tijdje mee.