Mijn vader van vierennegentig vertelde, toen hij vlak bij het Vondelpark woonde, dat hij elke ochtend om vijf uur op stond om naar de wc te gaan. Hij deed alles op vaste tijden. Dan dacht hij: 'ach, nu heeft het toch geen zin meer om te slapen.' Hij ging in zijn comfortabele draaistoel zitten en keek wat voor zich uit en zette zijn gedachten op nul.
"Hoe is dat voor u?" vroeg ik. "Oh, dat is heerlijk, daar geniet ik van. Dan zit ik tot acht uur in mijn stoel te zitten". "Pa, dat is drie uur meditatie!" "Ja dat is misschien wel zo. Maar de laatste tijd ben ik wat lui." "Hoezo lui?" "Nu zit ik 's middags ook uren in die stoel voor me uit te staren." "Wat vind u daar dan van?" "Nou, dan vind ik mezelf lui!" "Is het prettig?" "Ja, heerlijk!" "Nou lekker doorgaan... en genieten!" "Ja, dat is zo! Dat ga ik doen."
Dacht wel eens: 'als ik een paar kussens voor hem neerleg dan komen zijn volgelingen vanzelf.'
Hij heeft nog één jaar gezeten tot ie wegvloog. Een paar maanden later zweefde hij heel jong en stralend voor me midden op de Stadionweg in Amsterdam.
Schilderij van mijn vader door Riet Karsenbarg.
1 opmerking:
Hoi Marja, dit verhaal heb ik ook op een andere site gelezen, zowel het verhaal als de foto zijn práchtig.
Groeten van Thea
Een reactie posten