Vroeger leerde ik dat je gevat en adrem moest zijn: 'lik op stuk'. Zei de één dit, dan zei de ander dat... "Nou en toen zei zij... en toen zei ik dat... nou daar had ze niet van terug! Ik zeg... en ze zegt... en toen zei ik... nouuuuuu je had d'r gezicht moeten zien..." Ik kon het niet en ik wilde zo graag. Mijn Amsterdamse moeder zei: "Marja, je moet altijd de sterkste zijn en je niet laten kennen." Ze was er zo goed in en ze had de ander altijd tuk wat nog wel eens tot flinke conflicten kon leiden.
Nu zie ik het in de politiek: Hij zegt dit en dan ga ik er nog es over heen... rechts zegt zus dan zegt links zo en dat gaat er steeds harder aan toe. We weten dat er niet meer geluisterd wordt want we blijven allemaal bij onze eigen mening en hoe harder de één schreeuwt hoe vast we onze mening vastzetten.
Daarnet zat ik in het Beatrixpark op een bankje in de zon. Net zo'n bankje waar mijn moeder altijd haar discussies hield met bankgenoten. Een vrouw vliegt op me af en roept: "Honden mogen niet loslopen u moet uw hond bij u houden!" "Ik heb geen hond mevrouw." "Oh, sorry... ik moest het even kwijt!" "Geeft niets... gooi er maar uit wat er uit moet." We lachen samen en ze loopt verder. Hondjes spelen, vogels zingen en zwanen zwieren koninklijk door het water. Het is even heel vredig in mijn hart. Ik hoef geen 'lik op stuk'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten