Dit jaar gaf ik een aantal workshops aan VWO-ers en aan ouders van VWO-ers die een studie gaan kiezen. Het valt me op dat veel ouders geen idee hebben wat voor kwaliteiten hun kinderen hebben. Daar moeten ze echt hard over nadenken. Anderen weten het meteen en beginnen enthousiast te schrijven. Er zijn ouders die willen dat hun kinderen 'goed terecht' komen en hebben de neiging ze te manipuleren naar een studie waar je goed mee kunt verdienen en status hebt. De ouders beseffen tijdens de workshop dat het om de kinderen gaat... en dat het allerbelangrijkst is dat ze iets gaan doen waar ze gelukkig mee zijn. Ik coach vaak mensen die het verkeerde beroep hebben gekozen omdat hun ouders achter hun broek of rok aan zaten. Die doodongelukkig de tijd voorbij zitten te kijken achter stapels dossiers. Soms met een flinke burn-out omdat ze eigenlijk veel liever wilden dansen, met ouderen werken of een bloemenwinkel beginnen maar ja... dat levert te weinig geld of status op. Dan voelen ze zich schuldig naar hun ouders als die hun studie hebben betaald.
Mooi is als ouders hun kinderen wel helpen door open vragen te stellen en er voor ze te zijn. Er is snel irritatie: "Hij luistert niet... " of van de jongeren: "Oh, daar heb je haar weer..." en dan wordt er niet meer geluisterd van beide kanten. Ach, het is allemaal een vorm van liefde maar het heeft een averechtse uitwerking. Loslaten is heel moeilijk hoor ik van vriendinnen met kinderen. (Ik kan eigenlijk niets zeggen want ik heb ze niet;).
Het helpt als je open kunt blijven, echt kunt luisteren, kwaliteiten benoemt die je ziet en irritaties uitademt. Het kwaliteitenspel van Daniel D. Ofman en het boek: 'Bezieling en kwaliteiten in organisaties' (een gezin is ook een organisatie) kan een bijzondere bijdrage leveren aan het wederzijds begrip. De kwadranten geven inzicht in ieders valkuilen, kwaliteiten, irritaties en uitdagingen. Achter elke valkuil schuilt een kwaliteit. Meestal is de valkuil een doorgeschoten kwaliteit. Als je het met het hele gezin samen speelt kan dat tot heel veel verheldering leiden.
Gelukkige kinderen, gelukkige ouders.
dinsdag 29 april 2014
zaterdag 5 april 2014
Het verdriet van mijn moeder
Een paar jaar geleden was ik bij de medium-avond in Utbijhuis in Lelystad met Myrthe Bruinzeel. Nou ken ik haar al langer en ze kent ondertussen mijn moeder erg goed omdat die in elke sessie overduidelijk aanwezig is. Soms staat ze te springen en te dansen om maar mijn aandacht te krijgen. Af ent toe krijg ik mails van mediums die een boodschap van mijn moeder hebben gekregen of ze dit of dat effe door willen geven. Dus toen ik naar Lelystad reed zei ik in het 'niets' tegen mijn moeder: "Ma, kom vandaag maar niet... er zijn nog anderen die ik wil spreken." Heb nog een aantal vriendinnen en een vriend aan de 'andere kant' en natuurlijk mijn pa en die kreeg vroeger ook al geen kans.
Myrthe was lekker op dreef en mijn God wat is dat toch een wonder... iedereen kwam aan de beurt en sommigen knikten en snikten... af en toe werd iemand niet herkend maar meestal was het goed raak en opeens zegt Myrthe, en ik voelde 'm al aankomen: "Er zijn nu twee mensen, een man en een vrouw... Marja, heb jij je moeder onderweg gevraagd om niet te komen vanavond? Nou ze laat zich niet wegsturen hoor... ze is er gewoon bij. Ze heeft een appeltje met je te schillen.
Dat je met een vrouw trouwt (ik ben drie jaar geleden getrouwd) dat heeft ze nu wel geaccepteerd maar had je niet wat leukers aan kunnen trekken? Je hebt helemaal niet je best gedaan om er mooi uit te zien." Het is zo... Mijn ex kocht speciaal iets om aan te trekken voor het huwelijk maar wat mij betreft had het ook in spijkerbroek gekund. Voor mijn e heb ik nog wat netjes aangetrokken dat ze voor me uitzocht... ach het moet maar.
Het deed me denken aan het huwelijk van mijn nicht Anja. Die zag er prachtig uit in bruidsjurk op haar trouwen. Ik was een jaar of vijftien en ik moest een jurk aan. Op alle foto's staat iedereen te stralen en ik sta met een chagrijnig smoel omdat ik me niet lekker in die jurk voelde.
Ach, het was een groot verdriet van mijn moeder dat ik niet zo was als zij en mijn tante en nou ja alle vrouwen in de familie. Kunstig gekapt hoog haar en tot in de puntjes opgemaakt. Ze probeerde nog een dotje toen ik twaalf was. Ze trok mijn haar strak naar achteren, een strik erin en een gemeen elastiekje om het moeilijk voor me te maken het er weer uit te trekken. Dat lukte ook maar half en ik kwam meestal thuis met een halve dot en strik op half zeven.
Mijn moeder zei altijd, en dat vond ik heel wijs: "Trek je nooit iets aan van wat anderen van je zeggen. Ga je eigen gang en bepaal zelf je leven." Maar ja... ze durfde niet naast me te lopen als ik een spijkerbroek aan had. Dat leverde van mijn kant na mijn veertiende cynische opmerkingen op toen ik dat eindelijk durfde.
Zo zie je maar weer... zo beneden zo boven... hier speciaal uit liefde voor mijn moeder:
Myrthe was lekker op dreef en mijn God wat is dat toch een wonder... iedereen kwam aan de beurt en sommigen knikten en snikten... af en toe werd iemand niet herkend maar meestal was het goed raak en opeens zegt Myrthe, en ik voelde 'm al aankomen: "Er zijn nu twee mensen, een man en een vrouw... Marja, heb jij je moeder onderweg gevraagd om niet te komen vanavond? Nou ze laat zich niet wegsturen hoor... ze is er gewoon bij. Ze heeft een appeltje met je te schillen.
Dat je met een vrouw trouwt (ik ben drie jaar geleden getrouwd) dat heeft ze nu wel geaccepteerd maar had je niet wat leukers aan kunnen trekken? Je hebt helemaal niet je best gedaan om er mooi uit te zien." Het is zo... Mijn ex kocht speciaal iets om aan te trekken voor het huwelijk maar wat mij betreft had het ook in spijkerbroek gekund. Voor mijn e heb ik nog wat netjes aangetrokken dat ze voor me uitzocht... ach het moet maar.
Het deed me denken aan het huwelijk van mijn nicht Anja. Die zag er prachtig uit in bruidsjurk op haar trouwen. Ik was een jaar of vijftien en ik moest een jurk aan. Op alle foto's staat iedereen te stralen en ik sta met een chagrijnig smoel omdat ik me niet lekker in die jurk voelde.
Ach, het was een groot verdriet van mijn moeder dat ik niet zo was als zij en mijn tante en nou ja alle vrouwen in de familie. Kunstig gekapt hoog haar en tot in de puntjes opgemaakt. Ze probeerde nog een dotje toen ik twaalf was. Ze trok mijn haar strak naar achteren, een strik erin en een gemeen elastiekje om het moeilijk voor me te maken het er weer uit te trekken. Dat lukte ook maar half en ik kwam meestal thuis met een halve dot en strik op half zeven.
Mijn moeder zei altijd, en dat vond ik heel wijs: "Trek je nooit iets aan van wat anderen van je zeggen. Ga je eigen gang en bepaal zelf je leven." Maar ja... ze durfde niet naast me te lopen als ik een spijkerbroek aan had. Dat leverde van mijn kant na mijn veertiende cynische opmerkingen op toen ik dat eindelijk durfde.
Zo zie je maar weer... zo beneden zo boven... hier speciaal uit liefde voor mijn moeder:
Abonneren op:
Posts (Atom)