Ontmoeting met het Licht

In 1988 kwam ik voor het eerst bij de Brahma Kumaris in Amsterdam. Daar leerde ik mijn gedachten op een andere manier te gebruiken en ik kon het vrijwel meteen in praktijk brengen. Ik oefende enthousiast en dat was al levens veranderend, daar heb ik hier eerder over geschreven. Bij de Brahma Kumaris hadden ze ook het over God. Daar had ik niets mee. Wie of wat is God? Dat gedeelte sloeg ik over. Toch nieuwsgierig vroeg ik aan één van de teachers: “hoe weet je zo zeker dat God bestaat?” Ze antwoordde: “Dat kan ik je niet vertellen, dat kun je beter zelf ervaren”. Ze raadde me aan me open te stellen voor God en de beste tijd was om vier uur in de morgen. Wat grinnikend om mezelf van ‘kijk mij nou’ zette ik toch de wekker. De volgende morgen om precies vier uur, zat ik rechtop in bed, spreidde mijn armen wijd uit en ik zei zo in het niets: "God, kom maar.."

Tot mijn enorme schrik kwam er van rechtsboven een wit licht bij me binnen. Via mijn hoofd. Ik schrok verschrikkelijk, trok het dekbed helemaal over me heen en lag een tijd te trillen. De volgende ochtend ging ik boodschappen doen en ik merkte dat ik mezelf tegen moest houden om niet iedereen die ik zag te gaan omhelzen. De groenteboer en de bakkersvrouw en de jongen waar ik mijn krant kocht.

Ik was op slag verliefd... op mezelf, op alle mensen die ik tegen kwam. Ik zag de wereld totaal anders. Alles wat ik ondernam lukte. Een enorme golf van liefde spoelde door me heen. Het was soms adembenemend en heeft een hele tijd geduurd. Voor mijn gevoel een paar maanden en toen werd het wat minder. Het is nooit meer helemaal weggegaan. Het heeft een basis onder mijn leven gelegd.

In India zo’n twee jaar later had ik eens een boze bui. Ik zat op een muurtje te mokken. Op dat moment kwam er weer een wit Licht van rechtsboven. Zomaar uit het niets. Het Licht bleef maar binnen komen en ik voelde me als een ballon gevuld met geluk. Ik kon het niet meer bevatten en vroeg aan het Licht te stoppen. Het was teveel. De hele weg naar Amsterdam heb ik gehuild. Van geluk... en van opwinding om dit thuis te vertellen aan mijn familie en vriendinnen. Ik ben al jaren weg bij de Brahma Kumaris. Het was een mooie tijd, maar ik wilde verder zonder organisatie. Ben geen mens voor regeltjes. De relatie met God is altijd gebleven. Nog steeds als ik over deze gebeurtenissen vertel en nu ook op dit moment... voel ik het weer door me heen gaan. Kortom, ik barst... want het moet eruit.... God bestaat hoe je Hem/Haar ook noemt en hij is er voor iedereen!!! Het is belangrijk me te blijven voeden met goede boeken, lezingen, gesprekken met vrienden. Zodra ik het er over heb of lees of herken bij een ander ervaar ik het weer. In het boek Superbewustzijn van Colin Wilson schrijft hij dat mensen die een piekervaring hebben gehad het vaker ervaren als ze er over blijven praten. Dat er kans is dat anderen die meepraten het ook ervaren omdat het ’t bewustzijn van het wonder aanwakkert.

Soms vergeet ik het en schiet ik in mijn ego. Dan rij naar mijn werk met de radio aan en luister naar het nieuws. Blik op oneindig. Tot ik me realiseer dat ik dichterbij kom. Dan zet ik de radio uit en zeg ik: “God: doe jij het maar.. ik ga niet voor niets juist naar deze plek en naar die mensen.” Het werkt altijd!!! Ik kom in een ander bewustzijn. Ik voel me ontspannen en vrij en laat als het ware de training gebeuren. Het werkt in de ingewikkeldste situaties.... dan laat ik het los en er gebeuren weer speciale dingen. Ik kan er altijd op vertrouwen. Er zijn talloze voorbeelden van wonderen. Groter of kleiner, maar ze gebeuren elke dag als ik het wil en er voor open sta en het toelaat en het zie. Tijdens de trainingen bij onder andere de politie. Eén van de wonderen is dat ik politiemensen trainde, die ooit in dezelfde acties als ME’ers achter me aan renden. Met sommigen ben ik nu goede vrienden en we hebben mooie gesprekken over het leven en spiritualiteit.

Ik noem het Licht: God omdat ik het zo heb geleerd de eerste keer dat ik het voelde. Ik had geen weerstand tegen het woord omdat ik geen negatieve ervaringen had gehad in een religie, wat ik vaak bij mensen tegenkom. Voor hetzelfde geld noem je ‘m energie, bron, het Licht, Allah of Boeddha, Christusbewustzijn of Jezus. Iemand zei me dat ik mezelf had ervaren zonder de gebruikelijke blokkades.

Of God in me of buiten me is? Ik voel dat de energie door me heen stroomt. Hoe het precies zit, weet ik niet. Ik ga alleen af op wat ik ervaar. Het kan voor iedereen anders zijn. Ik heb in de loop der jaren zoveel mensen gesproken die ongeveer een dergelijke ervaring hebben, ieder op hun eigen manier. Ook mensen die mijn verhaal horen en het zelf gaan uitproberen komen met eigen ervaringen. Liefde stroomt heel vaak door me heen en ik zie het terug in de gezichten van de mensen met wie ik werk. Soms ben ik zo gelukkig dat ik niet weet waar ik het laten moet. Ik ben een kruik die overloopt.

Ik wens jullie evenveel geluk en een mooi Kerstfeest. PS. Hoeft niet per se om 4 uur in de ochtend hoor heb ik later gemerkt. Dus slaap maar lekker uit...

Deel II Het Witte Licht

Het begon in de vroege ochtend. Ik ben altijd erg vroeg wakker. Ik lig dan heerlijk te luisteren naar de merels en sta vroeg op. Die dag moest ik naar het ziekenhuis om een bobbel in mijn borst te laten nakijken. Mijn huisarts was er niet gerust op en maakte zich ongerust. Het was een flinke knobbel. Terwijl ik zo na lag te denken wat er aan de hand zou zijn en ik toch wat zenuwachtig was, bedacht ik me, dat ik nooit meer, zoals vroeger, ging zitten en mijn armen spreidde en God uitnodigde te komen. Dus ik ging rechtop in bed zitten. Daar ging ie weer. Ik wachtte …. geen wit licht. Wel werd ik rustig en ik ging me douchen, aankleden en de dag in.

Monter fietste ik naar het Onze Lieve Vrouwengasthuis voor de punctie. Ik voelde me op dat moment zo gelukkig dat ik totaal ontspannen op de pijnbank ging liggen. Ik bedacht me: ‘Als het kanker is, dan ga ik er het beste van maken en eventueel een mooi afscheid vieren van dit leven.’ Ondanks een felle aanhoudende pijn tijdens de prik, bleef ik het gevoel van geluk houden. Meteen al bleek dat er niets aan de hand was. Na het ziekenhuis had ik een afspraak met een manager van een school om te praten over een eventuele opdracht. Normaal ga ik eerst rustig het gesprek in en vraag wat ze nodig hebben. Nu zei ik tot mijn eigen verbijstering: "Ik ga jou coachen en je afdeling trainen!" Ze knikte heel zoet dat het goed was en dat heeft me jaren werk opgeleverd en elk jaar nog een lunch met de dame die inmiddels gepensioneerd is.

Ik voelde zo'n gigantische kracht in me.

Toen ik thuiskwam luisterde ik een voicemailbericht af, een spiritueel centrum in Zwolle wilde informatie over de lezing: ‘De kracht van Gedachten’. Hoe denk je dat het centrum heet? ‘Het Witte Licht!’ dus wel een Wit Licht alleen op een totaal andere manier dan ik had verwacht.

Ik vertelde mijn Lichtervaring aan een joodse collega uit Zuid Afrika met wie ik in Amsterdam een workshop gaf. Ze mailde me later, terug in Kaapstad, dat ze een lezing zou geven. Ze gebruikt in haar lezing symboliek om te laten zien, dat we lagen af kunnen pellen om bij onze kern te komen. Daarbij kleedt ze zich met vele lagen kleren en trekt ze deze lagen één voor één uit om bij een laatste laag uit te komen die ze keurig aan houdt. Dit doet ze natuurlijk als metafoor om haar punt te maken. Nu vond haar opdrachtgeefster, uit preutse overwegingen, dat dit gedeelte overbodig was en wilde dat ze dat oversloeg. Omdat het de kern van haar lezing is stond ze voor een dilemma. Mijn collega was er nogal van in de war. Wel laten of niet laten en wat dan?

Ze ging naar de nagelstudio om haar nagels te laten doen. Ze lag op de bank te piekeren en de vrouw liep weg uit de kamer. Ze visualiseerde dat ze haar armen uitspreidde en dacht: “G’d (Joden spreken de naam van God niet uit) wat zal ik doen?” Op dat moment stapt een vrouw de studio binnen die daar ook werkte. Ze kenden elkaar niet. Ze ging zitten, kijkt haar diep aan en zei: “Wat je doet, is het juiste om te doen, omdat je de waarde in mensen ziet en ze wil helpen. Geef niet op. Ga door en het geeft niet wat mensen zeggen. Je moet doen wat je moet doen.” De vrouw zei dat ze niet wist waarom ze dit zei, dat ze voelde dat God door haar heen sprak en dat ze ervan beefde. De vrouw bleek overtuigd Christen.

Zo zie je dat het Licht door alle mensen heen werkt. Het maakt niet uit. Het Licht en de Liefde laat zich niet tegenhouden en straalt eeuwig door. Aan ons om de deur open te zetten...

Deel III

Al eerder schreef ik dat ik een tweede Lichtervaring had terwijl ik op een muurtje in India zat te mokken. Nu is het waarom ik zat te mokken ook wel waard beschreven te worden. Dat heb ik nog niet eerder gedaan. Van de week vertelde ik het aan een vriendin en die zei: ''Mar, dat moet je opschrijven!" en ja dat laat ik mij niet twee keer vertellen. Hier is het hele verhaal:

Het zat zo: Ik was voor het eerst mee met een groep van de Brahma Kumaris naar het hoofdcentrum in Rajastan. Het is een prachtige plek. Een soort dorp met witte gebouwen en mensen die in het wit rond lopen. Overal planten en bloemen, ik keek mijn ogen uit. Inmiddels nu jaren later weet ik dat het nu nog mooier en groter is dan toen, maar op dat moment was ik betoverd.

We werden verwend met de heerlijkste koekjes en snoepjes na het mediteren, kregen boekjes gratis en truien en omslagdoeken. Het kon niet op. Elke dag kon je kiezen uit verschillende lezingen en meditaties die allemaal werkelijk de moeite waard waren. De maaltijden waren overheerlijk en je kon op laten scheppen wat je wilde al was het drie keer en dat alles voor f. 13,- per dag.

Nu zijn alle lessen van de Brahma Kumaris gratis... ze willen geen geld voor de lessen van God zeggen ze en wat ze nodig hebben komt vanzelf. Een vriend van me was zo geraakt door de lessen in Amsterdam dat hij een flinke enveloppe met geld gaf aan de vrouw die op dat moment achter de balie zat. Ik stond erbij toen ze vroeg: ''Weet je dat zeker? Komt dat echt uit je hart?" Mijn vriend aarzelde en stond bijna te wankelen van verwarring. Hij stopte de enveloppe weer in zijn jaszak en gaf de volgende keer een nog grotere enveloppe... zo werkt dat.

Zo ook in India... we waren zo onder de indruk van alles wat we ontvingen dat we boven op die schamele dertien gulden, graag nog wat extra's deden. Er kwamen mensen van alle werelddelen en toch liep alles op rolletjes. Je merkte haast niet dat we met ons duizenden rondliepen.

Eén van de wonderen was dat een oudere vrouw op een podium voor een gigantische zaal, vol met mensen in het wit, de boodschap van God doorkrijgt. Nou was ik daar niet zo van overtuigd en ik wilde het natuurlijk heel graag meemaken. De beginners mochten helemaal vooraan zitten en ik had er mijn bril voor opgezet zodat ik alles goed kon zien. De vrouw van een jaar of zeventig zat stil op haar stoel en na een tijdje knikte haar hoofd flink naar achteren en dat was het teken dat God haar lichaam gebruikte om ons toe te spreken. Met fluistertoon in het Hindi sprak de vrouw en boven in de zaal zaten mensen die het voor ons vertaalden in het Engels. Met onze radiootjes op een kanaal afgestemd konden we met koptelefoons op alles horen. Het waren mooie teksten die tot het hart spraken.

Na een lange tijd spreken mochten we allemaal één voor één voor haar staan en kregen we ieder een blik van God. Een paar seconden keek God door de ogen van de vrouw ons aan. We stonden in een gigantisch lange rij en ik stond uren te wachten tot ik voor de vrouw stond. Met bonzend hart keek ik haar aan. Op dat moment werd me een roos in de handen geduwd door één van de Amsterdamse delegatie om aan de vrouw te geven. De roos viel en ik raapte hem op en... de vrouw/God keek al naar de volgende. Verbijsterd liep ik het podium af... nog aarzelend of ik niet even terug in de rij zou gaan. Iedereen stond zo vredig te wachten dat het wat raar over zou komen als ik me er tussen zou wringen en weer helemaal achteraan staan zou me weer uren kosten. Op dat moment voelde ik een hevige diarree opkomen en ik haastte me naar de toiletten. Iemand had me in een sari gehesen en dat werkt niet lekker op zo'n Indiase stap wc dus ik sloeg de sari over mijn hoofd heen en deed wat ik te doen had terwijl de lappen stof zich ontrolden en half in het gat hingen. Probeerde de 15 meter stof nog wat te draperen maar het was onbegonnen werk. Toen ik klaar was kleedde ik me snel om en ging op het muurtje zitten mokken.

'Potverdrie, ben ik naar India gekomen om God te ontmoeten, sta ik uren in die rij en komt dat stomme mens met die roos aan zetten... had me met rust gelaten. Dit was mijn moment... en wat moet ik ook in zo'n stomme sari.' Op dat moment kwam weer van rechtsboven (net als de eerste keer in mijn bed) van rechtsboven een gigantisch Licht door mijn hoofd mijn lichaam in. Het was dit keer nog heftiger dan de vorige keer en het bleef maar doorgaan. Dit keer was ik niet bang. "Kom maar...." zei ik en hield mijn armen op om te ontvangen. Het Licht ging maar door en ik werd niet alleen totaal gevuld nee, ik was als een kruik die overliep van geluk. Af en toe leek het of ik niet meer kon hebben: "stop maar, ik heb genoeg... ' maar het ging door uren en uren. De tranen stroomden over mijn wangen en dat bleef dagen lang zo. Toen ik met een paar andere vrouwen aan tafel zat in het restaurant vroeg een Indiase zuster aan ze: "Why is that woman crying all the time?" Ik antwoordde zelf: "I am so happy!!!" "Oh, just go on then..." zei ze en liep weg met een handgebaar van laat haar maar. Voor mij was dit een teken dat wat er binnen gebeurde wel heel bijzonder en mooi was... maar dat God er altijd is... waar dan ook en dat ik altijd verbonden ben.

Op weg naar huis in het vliegtuig huilde ik nog stilletjes voor me uit. Ik wilde naar mijn ouders en vriendinnen om te vertellen dat ik wist dat God bestond. Eén van de teachers zei me: "Ga nou niet meteen het aan iedereen vertellen... wacht nou nog even en laat het eerst helemaal tot je doordringen. Mensen gaan raar reageren en dat gaat ten koste van je staat. Ik luisterde niet en ging meteen naar mijn ouders en riep: "God bestaat!!!" Mijn moeder die zelf af en toe de gekste dingen deed op religieus gebied (zoals op een stoel staan en roepen: Ik ben één met Jezus!) vond het maar raar en trok een vies gezicht. Die vrouw had gelijk gehad... ik kon het beter nog een tijdje voor mezelf houden.

Het duurde maanden voor het geluksgevoel en de gigantische liefde die door me heen stroomde minder heftig werd. Het is nooit meer helemaal weggegaan. Ben al jaren weg bij de Brahma Kumaris. Het was een mooie tijd maar de regeltjes waren me toch te streng, hoewel ik me er nooit echt aan heb gehouden. Niemand die het me kwalijk nam. Ik heb veel aan ze te danken en als ik af en toe langs ga dan word ik met open armen begroet ook als ik kritisch over ze schrijf.