Het verleden als inspiratiebron

Er zaten nogal wat mensen in mijn tuinhuisje die als kind veel meemaakten. Soms nog vrij jong en toch al een gigantische geschiedenis achter de rug waar ze nog flink mee worstelden. Natuurlijk een hele weg om al die verschrikkingen te verwerken en dat gaat meestal met horten en stoten. Een tijd denk je: 'nu heb ik het verwerkt' en dan ineens na een paar jaar komt het weer flink terug. Voelen wat er te voelen valt zonder oordeel werkt. Het oordeel: "Het had niet mogen gebeuren!" of "wat vreselijk ik heb verdriet!" maakt dat het alleen maar wranger wordt, de wrok groter en het leven zuurder.

Toen ik verdriet hebben niet meer erg vond , durfde te voelen en toeliet werd het zachter en verdween. 'Het had niet mogen gebeuren' werd 'Het is gebeurd en hoe ga ik daar mee om?' Ik zag het gebeurde als een zoektocht door donkere grotten naar het Licht en vond het. Dat geeft een totaal andere kijk op het leven en maakt zelfs de ingewikkeldste situaties interessant.

Schrijvers en cabaretiers weten dat... ze gebruiken hun geleden leed om te verwerken en om te creëren. Als ik nu naar mijn verleden kijk word ik zelfs enthousiast over vreselijke momenten, zie er de humor van in als die te vinden is en schrijf erover. Als coach is het makkelijk om in te voelen, mee te leven en de mogelijkheden te zien zonder mee te lijden.

De studenten in de USA, zo jong als ze zijn, weten dat en inspireren nu de wereld met hun acties op een bijzondere manier.

We kunnen ons verleden gebruiken als inspiratiebron.

Zie Naomi Wadler een elfjarige Amerikaanse met haar boodschap.

Een waar wonder in Amsterdam

Het volgende is mij werkelijk overkomen. Ik werkte inmiddels al enkele jaren als trainer/coach voor diverse bedrijven en was vreselijk trots op mijn werk. Kreeg mooie opdrachten en tijdens de feedback en evaluaties hoorde ik enthousiaste reacties. Niet alleen op de werkvloer, maar ook in privé situaties bleken de trainingen zeer  praktisch en bruikbaar te zijn.

Op een dag liep ik over straat in Amsterdam, ergens in de Pijp en las op een groot bord: “Ontmoet uw gidsen”. Nieuwsgierig liep ik naar binnen. Een prachtige jongeman uit Indonesië vertelde dat hij als medium voor mij contact kon maken met  mijn spirituele gidsen. Trots als ik was wilde ik wel eens een applaus krijgen van “de andere zijde”.

Mijn eerste vraag was: “Wat vinden jullie van mijn werk?” in de volle overtuiging dat ze me zouden overladen met complimenten. Helaas, het antwoord was dat ze niet zo tevreden waren. Ik schrok: “waarom niet? Wat is er dan?” vroeg ik. “Je luistert niet naar ons.” kreeg ik door. “We proberen je steeds te inspireren maar je staat er niet voor open, je werkt met je hoofd en werkt een lijstje af”. “Nou vertel dan maar, wat willen jullie dat ik anders doe?” Dat was niet mogelijk. Het kon alleen maar op het moment zelf. Dan moest ik me open stellen voor de inspiratie. “Maar hoe moet dat dan?” vroeg ik weer. Dat werd niet helemaal duidelijk en daar moest ik het mee doen.

Teleurgesteld en ietwat beledigd liep ik naar huis. Hoe moet ik me nu openstellen? En waarom waren mijn trainingen en coaching “voor de andere zijde “ niet goed genoeg?

De volgende dag gaf ik een training bij het Energiebedrijf in Amsterdam, tegenwoordig NUON. Voordat de mensen binnenkwamen en de training begon, en nadat ik alles had uitgestald en het programma op de flip-over had geschreven ging ik op een tafel zitten. “Zo jongens”, zei ik half naar boven kijkend, “ als jullie iets willen zeggen, doe het dan nu meteen even. Ik sta open voor jullie ideeën”.
Het bleef stil en er was niets te zien of te horen.

De mensen stroomden binnen en de training begon. Ik had alles op een rijtje. Van de kennismaking tot en met de evaluatie. Na ongeveer een uur zette ik het programma stop. “Laten we allemaal tien minuten helemaal stil zijn”, zei ik tot mijn eigen verrassing. Normaal deed ik dat nooit. Veel te eng. Wie weet wat de mensen zouden denken. Zweverig gedoe. Tot mijn verbazing deed iedereen mee en ze vonden het geweldig. Allemaal. Ze kwamen tot rust en hadden ruimte in hun hoofd gekregen, zeiden ze.  Ik voelde me geweldig.

De volgende dag gaf ik weer een training, hield mijn praatje met de gidsen en ook daar zette ik het programma stop om weer iets anders te doen. Ik hoorde niets, zag niets… deed alleen wat er in me opkwam. Een plotselinge opwelling. Niet over nagedacht… zo maar  spontaan en het was altijd het hoogtepunt van de training.

De volgende week had ik schilderles in Zwanenburg. Ik kwam binnen en de schilderjuf zei meteen: “Marja, er staan twee figuren achter je te dansen en te springen.” “Hoe bedoel je?” ik keek achter me en zag niets.

“Het zijn je gidsen, ze zijn dolblij en ze zeggen dat je eindelijk naar ze luistert. Heb jij iets in je trainingen veranderd?”
De vrouw wist helemaal niets van wat er die week ervoor was gebeurd en van de ontmoeting met de Indonesische jongen. De rillingen liepen over mijn hele lichaam.
Ik realiseerde me, het is dus waar! Het is echt!

Vanaf die tijd houd ik altijd voor ik naar mijn werk ga een praatje met de gidsen.
Onderweg in de auto bijvoorbeeld. Ik luister meestal naar het nieuws of naar radio 5. Lekker oude liedjes meezingen. Dan zet ik de radio uit en zeg: “ik ga niet voor niets naar Groningen vandaag. Er is iets te doen daar en jullie doen het werk. Dus laat het me maar weten. Ik sta er open voor.” Ik stel me open en laat me inspireren en laat de ingefluisterde intuïtie het werk doen. Heel af en toe vergeet ik het.  Maar gaandeweg kom ik er vanzelf achter  en doe ik het  tijdens de training.

Het werkt altijd. Ik ben ontspannen in wat voor situatie ook en er zijn altijd mensen diep geraakt. Ik voel mijn energie stromen en het gaat allemaal vanzelf.

Oh ja, zelfreflectie...

Van de week zei iemand: "Evert doet niet aan zelfreflectie, wij wel!" Daar was ik het natuurlijk helemaal mee eens: Wij wel! Nou ja, als ik er aan denk of als iemand me opmerkzaam maakt op iets waar ik zelfreflectie bij kan gebruiken en tot er weer iets gebeurt waarvan ik denk: 'Oeps, dat is niet zo handig, Mar!'

Ik moet denken aan de eerste keer dat ik bewust aan zelfreflectie deed. Heb het vast wel eens eerder gedaan maar dat kan ik me niet herinneren. De eerste bewuste zelfreflectie was in mijn twintiger jaren. Rijkelijk laat of misschien wel heel vroeg, ligt aan de lezers eerste eigen bewuste zelfreflectie. Een vriendin zei: "Marja, je gaat altijd in de verdediging, je luistert niet naar me als ik iets over je zeg" Verbaasd antwoordde ik: "Ik? Doe ik dat?" en ja ik realiseerde me dat ik altijd wel een smoes had waarom ik iets wel of niet had gedaan of ik ketste het fel terug: "Ja, maar dat kwam omdat jij..." en zo had ik vaak twistgesprekken.
Het was oefenen want het leek zo oneerlijk als de ander iets op te merken had dat ik dat niets terug mocht zeggen over hem of haar. Ik hield nu steeds wijselijk mijn mond en bedacht wat ik anders had kunnen doen of waar ik verantwoordelijkheid over kon nemen. Toch vond ik het zwaar en ingewikkeld. Het voelde of ik een zware zonde had gepleegd als ik van iemand 'op mijn kop kreeg'. Tot ik er achter kwam dat ik aan het ont-wikkelen ben, dat ik er een scheut humor in kan gooien, het wel en toch ook weer niet zo serieus hoef te nemen en dat ik op deze manier steeds meer mijzelf ben, wat dat dan ook moge wezen. Geen zonde of op mijn kop krijgen maar een interessant gegeven. Iedereen en alles is mijn spiegel en alles begint vanuit onszelf.

Daarnet had ik er de pest in: geliefde is aan het timmeren, grote troep erom heen. "Maak jij even een boterham klaar" zegt ze. Geïrriteerd vraag ik: "Waar dan, de hele boel ligt overhoop."Al uren zit ik verschanst met een boek in de slaapkamer want buiten regent het en beneden is het ongezellig van de troep. Dan bedenk ik me: 'Wat doe ik kinderachtig!' Dat vond mijn geliefde ook. Toch lekker getoast brood klaargemaakt al brom ik nog wat na. Een tweeënzestigjarige is soms net een klein kind. Is dit nu zelfreflectie? Terwijl ik de eerste woorden typ komt mijn geliefde langs, kijkt wat ik aan het doen ben en zegt: "Ja, schrijf jij maar eens wat over zelfreflectie!"

Picasso

Stille Studenten

Het was stil, heel stil in de vijfentwintig koppige groep eerste jaars studenten. Ze moesten het vak studiestress volgen en nog wel op maandagochtend om negen uur. Op die tijd moet je jongeren niet lastig vallen met gekke vakken waar ze niet om gevraagd hebben. Tja, maar ik moest er wel wat van maken en je weet maar nooit wie het nodig heeft. 
Het bleef stil. Op mijn open vragen kwam geen antwoord, sommigen keken wat wazig voor zich uit en anderen wat bozig en een klein aantal keek me aan zonder enige herkenning.
Ik vroeg wat de reden was dat ze niet reageerden op mijn vragen. Geen antwoord. Ik vertelde ze wat het met me deed en wat er van binnen met me gebeurde: dat ik van binnen dacht: 'ze vinden er niets aan' maar dat ik besloot dat niet te denken. Dat ik van binnen dacht: 'ze zijn dit niet gewend om te antwoorden en krijgen alleen hoorcolleges'... stilte... ik vertelde ze dat 'ik kon denken: wat een raar stel zwijgers' en dat ik weigerde om dat te denken. Dat ik er van uit ga dat wie er iets aan heeft wel wat meepikt en wie niet... nou ja... die heeft het niet nodig. Ik vertelde dat ik besloot om goed uit te ademen en me niet laat mee slepen door onzekerheid of ze me wel aardig of goed vonden en door te gaan met mijn verhaal en dat ze er mee mogen doen wat ze willen.

Na twee x twee uur stilte (er zaten twee weken tussen de ene en de andere les) namen we afscheid en ze verlieten het lokaal en sommigen gaven een hand. Vermoeid ging ik zitten en las de evaluaties. De een na de ander bleek eyeopeners te hebben ervaren, opeens door te hebben dat ze tijd verdeden en nu flink aan de studie gaan, een is gestopt met teveel alcohol drinken en een ander ligt niet meer de hele dag in bed en staat vroeg op. Een schreef dat hij echt iets met zijn gedachten aan het doen was en een ander met de ademhaling.

Ze vonden me een grappige, gezellige dame en een enkeling vond me zweverig. Ik was verbijsterd en heb een potje zitten huilen van geluk. Dank dank lief universum... altijd weer de juiste inspiratie ook al weet ik niet altijd wat op welk moment het juiste is.
Ben wel doodop en zit dit weekend nog bij te komen, word ook een dagje ouder....