Het verleden als inspiratiebron

Er zaten nogal wat mensen in mijn tuinhuisje die als kind veel meemaakten. Soms nog vrij jong en toch al een gigantische geschiedenis achter de rug waar ze nog flink mee worstelden. Natuurlijk een hele weg om al die verschrikkingen te verwerken en dat gaat meestal met horten en stoten. Een tijd denk je: 'nu heb ik het verwerkt' en dan ineens na een paar jaar komt het weer flink terug. Voelen wat er te voelen valt zonder oordeel werkt. Het oordeel: "Het had niet mogen gebeuren!" of "wat vreselijk ik heb verdriet!" maakt dat het alleen maar wranger wordt, de wrok groter en het leven zuurder.

Toen ik verdriet hebben niet meer erg vond , durfde te voelen en toeliet werd het zachter en verdween. 'Het had niet mogen gebeuren' werd 'Het is gebeurd en hoe ga ik daar mee om?' Ik zag het gebeurde als een zoektocht door donkere grotten naar het Licht en vond het. Dat geeft een totaal andere kijk op het leven en maakt zelfs de ingewikkeldste situaties interessant.

Schrijvers en cabaretiers weten dat... ze gebruiken hun geleden leed om te verwerken en om te creëren. Als ik nu naar mijn verleden kijk word ik zelfs enthousiast over vreselijke momenten, zie er de humor van in als die te vinden is en schrijf erover. Als coach is het makkelijk om in te voelen, mee te leven en de mogelijkheden te zien zonder mee te lijden.

De studenten in de USA, zo jong als ze zijn, weten dat en inspireren nu de wereld met hun acties op een bijzondere manier.

We kunnen ons verleden gebruiken als inspiratiebron.

Zie Naomi Wadler een elfjarige Amerikaanse met haar boodschap.