Als niemand mijn verhalen meer leest

Ooit vroeg een vriendin wat er met me zou gebeuren als mijn schrijfsels niet meer gelezen en geliked worden. Een goeie vraag. Op facebook krijg ik aardig wat likes op mijn schrijfsels en dat vinden sommige vrienden af en toe verbazingwekkend. Iemand anders vroeg hoe ik in 'de stroom' blijf. Dat zijn interessante vragen die ik verwerk en voel om te zien wat er naar boven borrelt.

Het is heerlijk als ik een idee heb, naar mijn pc ren, het opschrijf, de verzendknop indruk en hup meteen de eerste reacties kan lezen. Wat als niemand meer zou reageren? Zou ik instorten en onzeker worden? Dat kan, die mogelijkheid is er. Vriendinnen zijn altijd bereid om me bij de les te houden, zoals één zei: "Nou zo goed zijn die stukjes niet van je, ik snap niet dat mensen ze liken" en een andere vriendin, het zijn werkelijk schatten: "Hoe durf je je zelf schrijfster te noemen, dat is toch geen schrijven wat je doet!" Natuurlijk doet dat wat met me en heb geleerd meteen de schrik uit te ademen: pffffffffff en dan denk ik: 'Ze hebben volledig recht op hun mening maar ik ga door met schrijven'. Dan hoef ik niet in de verdediging te gaan of er doodongelukkig onder te worden of met ze te breken, want ze hebben nu eenmaal die functie in mijn leven en ze zijn ook erg lief en grappig.

Er was een Marja voor mijn blogs en die was dolgelukkig. Dus ik ga ervan uit dat mijn geluk niet afhankelijk is van het aantal likes,

Door het bewust beleven van alledaagse wonderen blijf ik bij de tijd. Er zijn zoveel meer wonderen en die gebeuren elke dag, elk uur en elke minuut als ik me ervan bewust ben. De heel simpele: hoewel simpel? Elke dag kan ik eten en drinken van de heerlijkste en gezondste gerechten die er zijn. Mijn vingers typen soepel op een apparaat waar ik de meest ingewikkelde dingen kan doen en de wereld in kan gaan zonder een stap te verzetten. Gisteren zat ik bij de vijver van lieve vriendinnen vol verwondering over de vreemdste schepselen met vleugels, vinnen, poten in alle soorten en maten. Wat een toeval? dat die zomaar al die bijzondere ledematen hebben ontwikkeld.

Ik kijk naar buiten en zie de verschillende soorten bloemen en bomen waar we de schaduw van vangen en van kunnen genieten. Ja ik weet het goed: er gebeuren de vreselijkste zaken in de wereld... omdat ik weet dat we ooit, ieder op onze eigen tijd, wakker worden en ontdekken wie we werkelijk zijn en ik bijna dagelijks iets kan bijdragen aan het inspireren van mijn omgeving kan ik de levenstroom blijven voelen. Mensen als Mandela, Victor Frankl, Etty Hillesum en ieder die ik tegenkom, inspireren mij zodat ik weet dat we zelfs in de verschrikkelijkste omstandigheden in contact kunnen blijven met de Liefde.

Ik heb astma en had een bijna het hele jaar door longontstekingen, door de geweldige uitvinding van pufjes kan ik rustig ademen, mijn adem gebruiken om het leven vol in te ademen en in contact met anderen te zijn door weer uit te ademen.

Heb zelfs ervaren dat als ik nog maar een piepklein beetje adem heb ik heel bewust gelukkig kan zijn. Zelfs dan is er iets diepers in me die rustig blijft en overzicht heeft. Verdriet is er ook en hoort bij het leven. Soms lijkt het niet te dragen en dan opeens schijnt de zon weer als ik voel wat er te voelen is. 

Dus als dat allemaal mogelijk is dan overleef ik het ook wel als ik niet meer geliked wordt. Tot die tijd geniet ik van reacties op mijn schrijfsels op Facebook en ga nog een tijdje zo door.

Therapie is voor asocialen

Hoe mijn moeder een maatschappelijk werkster aan het huilen kreeg en ik een therapeute bijbracht met een kop thee. Over minder goede en goede therapeuten en over hoe we het uiteindelijk allemaal zelf doen.

Vroeger was het bij ons thuis een zwaktebod om in therapie te gaan. Dat was voor “asocialen.” De buren waren “asociaal” want die hadden een maatschappelijk werkster. Nee, wij waren van een ander slag. Op een dag vertrok ik, tijdens de lunchpauze, totaal overstuur van mijn werk. Op mijn zestiende werkte ik al op een kantoor. Ik kwam keurig na vijf uur thuis en daar zat een maatschappelijk werkster van mijn werk. Ze zat te huilen.
Ze kwam naar ons huis om te vragen wat er met mij aan de hand kon zijn dat ik van mijn werk was weggebleven. Mijn moeder vond dat natuurlijk maar niets en had haar een kop koffie aangeboden. Ze ging er eens goed voor zitten, keek de vrouw diep aan en zei: “U bent niet gelukkig hè… u heeft heel veel verdriet!” En hup… daar kwamen de tranen waarna ze haar hele geschiedenis aan mijn moeder vertelde. Ja, mijn moeder was slim. Over mij werd niet meer gesproken.

Toen ik ontdekte dat ik lesbisch was en er met niemand over durfde te praten, kwam ik via het buurmeisje (die van die “asocialen”) bij een maatschappelijk werkster. Mijn ouders mochten dat natuurlijk niet weten en ik liep met een smoes naar de rechterkant van de straat om via het volgende blok naar links terug te lopen om naar de maatschappelijk werkster te gaan.
Zij en de “asociale” buren hebben me geweldig geholpen om mijn draai te vinden. Later heb ik nog vele therapieën geprobeerd om mezelf te vinden. Ik was erg onzeker.

Ik kwam voor de eerste keer bij een therapeute en ze zei niets. Echt helemaal niets. Ook niet bij het binnenkomen. Niet: “Dag, ik ben… en wie ben jij?” Helemaal niets. Ze keek me alleen aan. Voor een onzeker meisje als ik natuurlijk een ramp. Ik vroeg of ze iets wilde zeggen maar ze antwoordde niet. Ik vroeg het nog een keer… stilte.
Ik zei: “Als u nu niets zegt ga ik weg…” ze zei niets. De therapie hielp geweldig want, ter plekke zeer assertief geworden, stapte ik op.

Daarna kwam ik bij een vrouw die me allerlei intakevragen stelde. Op een van haar vragen antwoordde ik: “Ik val op vrouwen.” Haar antwoord: “O, dan is je moeder dominant.” Ook daar was ik direct mee geholpen. Niet omdat mijn moeder niet dominant zou zijn… Dat was ook zo… maar om de te snel getrokken conclusie en het idee dat zij dacht dat het voor alle lesbische vrouwen zo was, vertrok ik meteen. Zo onzeker was ik nu ook weer niet.

Ook bezocht ik een regressietherapeute. Ze haalde me op met de auto van het station in een prachtig plaatsje. Iemand die een boek had geschreven over het onderwerp had me haar getipt als expert op het gebied. De vrouw zat met sigaret aan haar mond achter het stuur en ik vroeg of het raam open mocht. Anders had ik de rit niet overleefd. Ook hier allerlei vragen over mijn leven.
Ik vertelde en de vrouw zei: “Oooohhhh, wat een verschrikkelijk mens is je moeder en die arme vader van je. Ik moet even bijkomen hoor…. Even een sigaretje.” “Nou, zei ik, zo erg is het ook weer niet.” Ik vroeg of ze het wel aan kon en schonk haar een kopje van haar eigen thee. “Ja hoor”, zei ze, “maar ik moet het even verwerken.” Ook deze therapie hielp meteen. Ik moest zo verschrikkelijk lachen om haar reactie dat ik in één klap beter was. Ze werd kwaad en zei dat ik er niet om moest lachen. Dit was heel ernstig. Mijn lachen had natuurlijk meer met haar te maken dan met mijn situatie, die ik ineens ook veel vrolijker zag dan daarvoor.

Natuurlijk heb ik gelukkig ook geweldige mensen ontmoet die echt goed waren. Neem de Zijnsgerichte psychotherapeute waar ik in een uur tijd helderheid had waar het daarvoor een chaos was. En de coachtrajecten met geweldige coaches. Nog heb ik twee collega’s door wie ik, als ik er even niet uitkom, wordt gecoacht. We coachen elkaar. Een aanrader voor iedereen. Een coach kan je door een paar goed gerichte vragen op weg helpen zodat je zelf weer verder kan.
Nu hoor ik nog wel eens verhalen van mensen die in therapie zijn en hoe dat gaat. Therapeuten die alleen mmmm zeggen. Die hebben daar jaren voor gestudeerd.
Het zal misschien voor sommigen nut hebben, maar als je het idee hebt dat achter die “mmmm” een grote leegte zit… stap dan op en zoek een ander.

Van de week hoorde ik van iemand die na een depressie al vijf jaar heel goed gaat. Ze wilde van de antidepressiva af. Dat besprak ze met haar psychiater en die zei: “Aan jezelf gewerkt? Het gaat goed? Nee hoor, dat komt door de medicatie.” Gelukkig is ze stevig en zelfbewust genoeg om die vijf jaar aan zichzelf werken niet af te laten pakken door die vent.
Het meest heb ik gehad aan meditatie en lessen over gedachtenkracht en spiritualiteit. Maar ook aan de vele boeken die ik heb gelezen. Toch kan ik zeggen dat ik het allermeest aan mezelf heb gehad en aan alle moeilijke en mooie ervaringen in mijn leven. Want therapeuten en coaches kunnen je ondersteunen… We klaren zelf de klus.

Iemand las dit stukje en herkende haar psycholoog in de psycho-hummmer. Ze is meteen naar een ander gegaan. Ze voelde al dat ze er niet veel verder meekwam.

Meryl als therapeute in Prime:

Uit: 'Placebo's en fluitende fietsen'