Wake up call of grote onzin?

Het schijnt dat ik wakker moet worden. Ik weet het, ben heel naïef... dat hoor ik vaker maar nu ben ik niet de enige die wakker schijnt te moeten worden... er zijn er meerdere die mij en alle anderen in mijn tijdlijn willen wekken. Heel lief maar oh neem mij niet mijn eigen Meryl Streep af en Tom, 'mijn' Tom Hanks en oh 'mijn' Oprah! Mensen waar ik zo'n vertrouwen in heb dat ze de goedheid zelve zijn. Nu vertellen ze me dat ze lid zijn van pedofiele netwerken die de ergste dingen doen met kinderen.

Au, moet ik wakker worden om in deze nachtmerrie te belanden? David Icke is één van de 'wekkers' van het mensdom en beweert dat we worden geregeerd door mensen die eigenlijk verklede hagedissen zijn. Koudbloedigen en dat zijn ook de mensen van het Engelse en Nederlandse koningshuis. Kijk maar goed naar hun oogopslag als je heel langzaam een filmpje draait... dan zie je het. Zag mezelf laatst op een foto waar ik net omhoog kijk en oh ik ben bang dat ik er ook één ben. Zag net wat teveel oogwit en mijn blik was koud en ondoorgrondelijk. Ben de laatste tijd toch wat kouwelijk en de huid van mijn benen raakt wat beschubt. Dacht eerst dat ik ze beter moest insmeren met bodylotion maar nu weet ik het niet meer...

Tja, geloof niet dat wij de enigen zijn in het universum. Geen idee hoe of wat maar het zou toch wel heel vreemd zijn dat onze aarde de enige levende wezens zou herbergen. Nu blijkt, volgens mijn wekkers, dat we al jaren door koudbloedige aliens geregeerd worden en dat Trump onze redder is. Trump??? Mijn hele wereldbeeld staat op haar kop. Trump als redder van de wereld? Hij die kinderen liet opsluiten zonder tandenborstel en onder aluminium dekentjes op de grond liet slapen en ze wreed van hun ouders liet scheiden, dat is de redder van kinderen die door 'mijn' Meryl worden mishandeld? Ik weet dat er vreselijke mensen zijn die dat doen en dat het gebeurt... zo naïef ben ik nou ook weer niet.

Lieve tijdlijn genoten die dol zijn op QAnon... jullie voelen je in je vrijheid beperkt omdat we onszelf en elkaar moeten beschermen tegen een virus. Ik lees dat jullie Rutte en andere ministers als fascisten zien. Ben het zeker niet met alles wat ze zeggen en doen eens maar als je je echt gaat verdiepen in wat fascisme is én in 'mijn' Meryl en Tom, dan kom je misschien toch tot een andere conclusie. Loop niet te snel achter die beweging aan en blijf zelf denken.

Ik ben een slordig mens en de coronaregels zijn voor mij een enorme uitdaging om me aan te houden. Voor ik het weet vergeet ik iets, of raak ik iets aan of vergeet wat. Ik ben niet bang maar als ik er bij stilsta wat ik kan doorgeven aan anderen als ik mezelf laat gaan, nee dat wil ik niet op mijn geweten hebben. Heb geen moeite met de vaccinaties... liet me ook vaccineren toen ik naar India en Suriname ging, niemand die je daar toen over hoorde. Niet alleen het virus is gevaarlijk maar ook denkbeelden die anderen beschuldigen van de vreselijkste praktijken zonder enig bewijs. Soms hoeven we niets meer te bewijzen maar in dit geval is het wel zo eerlijk om niet zomaar iets te roepen.

De Hoofdpot

Het Vrouwenhuis op de Nieuwe Herengracht was een prachtig pand... wel wat gestript maar de vrouwen maakten er wat van. Beneden een bar en boven vergaderruimtes en danszaal. Wat een rijkdom dat we daar zomaar gebruik van konden maken. Weet niet meer precies wat ik over deze periode heb geschreven.

Begon als actievoerster met mannen en vrouwen en dansten in 'gewone' dancings waar we uit werden geslagen. Mijn toenmalige vriendin en ik waren met zo'n tien jonge mannen en tja, wie verzorgde de koffie? Wij. De mannen gingen zich steeds vrouwelijker gedragen en draaiden pornofilms en dat voelde niet echt prettig. Ze hadden heftige marxistische discussies op universitair niveau en ik begreep er niets van met mijn afgebroken mavo dus zat er maar een beetje bij.

Na een tijdje vroegen de vrouwen van het COC: "wat moeten jullie toch met die mannen? Kom bij ons!" "We moeten de strijd toch samen voeren?" antwoordde ik nog wat timide maar ze nodigden ons uit voor een vergadering en zie: ik begreep alles dus stapte over naar de vrouwen. Ik kwam steeds vaker in het vrouwenhuis hoewel daar ook een flinke hiërarchie heerste. Een groep die zich Paarse September noemde had flink de paarse tuinbroek aan. Ik ook trouwens maar was wat verlegen. Vrouwen met lippenstift werden bijna geweigerd want dat was om mannen te behagen. Een paar vrouwen trokken zich daar niets van aan en kwamen in jurkjes en paardenstaarten en ik vond ze zeer stoer. Was ooit in een vrouwenkamp in Wales en daar mochten we geen elektriciteit gebruiken omdat het een mannelijke uitvinding was maar hier in het Vrouwenhuis kon dat gelukkig wel.

Aan de bar werkte Nellie Freida, een gezellige aardige vrouw waar ik niet bang voor was. Dus dat scheelde. Eén van de regels van de Paarse September was: geen orgasme want dan ben je resultaat gericht aan het vrijen. Ook dat ging me wat te ver... en ik vraag me af of ze zich er zelf aan hebben gehouden. Ik was niet zo van het vergaderen en danste liever en gezellig praten met iedereen en dat was volop mogelijk. Het gaf me denk ik een stoer gevoel dat ik ergens bij hoorde want ik had een flink minderwaardigheidscomplex en werd steeds radicaler. Van niet meer met je onderdrukker naar bed ging ik niet meer om met vrouwen die nog met mannen omgingen.

Op de Sociale Academie de Cicsa in de Kuiperstraat zaten we eerst in een gemengde groep, daarna in een vrouwengroep en bijna iedereen stapte over naar de vrouwenliefde. Voor sommigen was het een politieke keuze en voor sommige een ontdekking dat die mogelijkheid ook bestond.

Weet nog dat ik in het Handelsblad gebouw samen woonde met mijn Franse vriendin. Werd uitgenodigd voor een vrouwenfeest en de 'Hoofdpot' zoals ik haar noemde riep me bij zich: "Zeg, hebben jullie een relatie?" "Ja!" "Was jij al lesbisch of was het een politieke keuze?" "Ik was het al." Ze draaide zich meteen om. Zij had een politiek offer gebracht en ik genoot ervan en dat was toch wat minderwaardig.

Tijdens een demonstratie op politiebureau Lijnbaansgracht waar een paar medestrijdsters waren opgepakt riep ik één van de dienders toe dat hij een heel klein piemeltje had. Dat pikte hij niet en sloeg met zijn stok op mijn hoofd. Het bloed gutste eruit en hij bood me meteen een closetrol aan om het bloed te stelpen en zei: "Sorry!" Ik moest gehecht worden en dat was meteen mijn laatste actie. Ik had er genoeg van.

Een paar jaar later speelde ik saxofoon in een groepje en wie kwam binnen stappen? Eén van de aller strengste vrouwen van Paarse September. Ik schrok me dood maar het bleek een heel lief mens. Zo is dat vaak met mensen waar je bang voor bent. Als je ze beter leert kennen zijn het schatjes. Ach, het was een mooie, soms pijnlijke maar zeer interessante tijd en kijk er met plezier op terug. Heb geweldige vrouwen ontmoet die niet bang waren hun nek uit te steken.

Heb naderhand een aantal mannen die ik in die tijd negeerde of met boze blikken wegkeek mijn excuses aangeboden. Ze zeiden dat het wel meeviel. Heb na die tijd prachtige mannen ontmoet en verloor mijn vooroordelen. Heb politieagenten getraind die achter me aan renden in acties en we hebben er later hartelijk om gelachen en alles uitgepraat.

Je kan zeggen wat je wil maar uiteindelijk hebben we toch maar een hoop voor elkaar gekregen hoewel er zijn nog zoveel vrouwen die op dit moment ergens in de wereld onderdrukt worden dus er is nog een hoop te doen. Vrouwen krijgen nog steeds niet voor hetzelfde werk gelijk betaald als mannen dus ook hier is nog wat te doen. Toch als ik de jonge vrouwen van nu spreek zijn ze flink zelfbewust en laten zich niet in een hoekje drukken. Er is hoop voor de wereld.

Foto: vrouwenfestival in het Vondelpark. Geloof 1978. Ergens in het rechts van het midden zit ik boos te kijken.

Alle reacties:

37הילמה שמושקוביץ, Rob Korff de Jong en 35 anderen

Praters en luisteraars

Ben je een prater en stop je niet meer? Soms urenlang? Neem je alle ruimte om te vertellen wat er allemaal in je leven speelt en vergeet je op te letten en af en toe te vragen of de ander het nog wel trekt?

Ben je een oeverloze luisteraar en durf je niet te zeggen: "Ho stop!" omdat dat zo egocentrisch lijkt? Luister je soms uren lang? Tijd om even naar binnen duiken en pas op de plaats maken. Als je dat wilt tenminste. Het kan je vriendschappen en je gezondheid redden, ergernis schelen en een betere relatie met jezelf schenken.

Mocht je mij op één van deze twee betrappen en ik heb het zelf niet door, wil je me dan even wakker maken?

Vanmorgen lag ik te denken hoe mijn prater/luistergeschiedenis is. Mijn moeder was een gigantische doorprater en ze sprak zoveel dat ik op de wc ging zitten lezen met tot gevolg dat ik nog tot mijn veertigste elke wc van elke boekwinkel in Amsterdam heb bezocht. Boek=WC moet mijn systeem hebben gedacht. Mijn vader had zo z'n trucjes en zei op gepaste tijden: "Tssss, o ja?, goh..." al had ie het verhaal al duizend maal gehoord. Vroeg hem ooit of hij er niet gek van werd en hij zei: "Ach, ik ben immuun geworden..."

Op mijn zestiende bezocht ik elke week een maatschappelijk werkster om over mijn problemen te praten. Ze gaapte veelvuldig wat me zeer onzeker maakte. Kan me herinneren dat ik ooit de moed had te vragen of ik haar verveelde. Ze was gewoon moe en had de hele dag al naar verhalen geluisterd. 

Tja... Ik verkeerde meestal in het gezelschap van praters en op een dag zei één van hen dat ik een goede luisteraar ben. Was totaal verrast want zo zag ik mezelf helemaal niet. Als coach moet je natuurlijk goed kunnen luisteren maar ook de boel stop kunnen zetten indien ik dat nodig acht. Daar heb ik geen probleem mee.

Als vriendin is dat een totaal ander iets. Je kunt nu eenmaal je vrienden niet ongevraagd coachen. Ik hou ervan te vertellen en ik kan me herinneren dat een vriendin me toesnauwde: "Jij vertelt alleen maar anekdotes". Ik schrok verschrikkelijk en heb haar niet verder gevraagd wat ze bedoelde. Het verhalen vertellen zat me toen al in het bloed al schreef ik ze nog niet op. Dat kwam veel later. Ik was altijd al verbaasd over de bijzonderheden in mijn leven en die vertelde ik graag. Het kwam niet zo bij me op om over gevoelens te praten. Wel over anderen en anderen vertelden mij ook over anderen. Het is opvallend hoeveel we over anderen praten. Wil natuurlijk niet generaliseren en ik bedoel natuurlijk niet jou, maar toch... Heel veel gesprekken gaan over gevoelens,  veel over anderen en heel veel zijn herhalingen van herhalingen.

Merk dat ik de laatste jaren graag de diepte in wil en met sommigen vrienden gaat dat subiet. Zodra ik binnenkom is de eerste zin een diepe. Daar hou ik van. Vriendin Nicolette kwam voor het eerst bij ons vanwege een woningruil advertentie die één van ons beide had geplaatst. Weet nu niet meer wie... ze kwam binnen, we stelden onszelf aan elkaar voor en binnen twee minuten hadden we het over God en het Universum en daar hebben we het nu na zoveel jaar nog steeds over. Het is de eerste zin en de laatste en we zijn het nooit beu.

Soms luister ik naar iemand die van doorpraten weet, dat ik dan op een gegeven moment in een soort roes zit en eigenlijk weg wil rennen maar vast geplakt zit op mijn stoel. Dan moet ik mezelf los rukken om een eind te maken aan het gesprek. Heb nu geleerd om mensen die veelpraters zijn te zeggen: "Ik heb een half uur voor je en dan krijg je alle aandacht... " Dat werkt prima. Dan weten we beiden wat we te verwachten hebben en gek genoeg kan een verhaal van drie uur ook in een half uur verteld worden omdat je de essentie eerder raakt en de zijpaden uit de weg gaat.

We hebben het allemaal zelf in de hand. Als ik wil stoppen met een gesprek en ik zeg er niets van dan creëer ik de situatie zelf. Als ik zie dat iemand wegdraait met de ogen terwijl ik zit te praten vraag ik of ik nog door zal gaan of zal stoppen. Het is niet fijn om te praten met iemand die er eigenlijk genoeg van heeft. Dus openheid en duidelijkheid is heel prettig voor beiden.

Dan is er nog de conversatie in onszelf. Soms kunnen we in onszelf praten over dingen die we duizenden malen herhalen. Als het fijn is dan gaan we daar lekker mee door. Zodra het ergernis en irritatie oplevert, heb ik geleerd te stoppen en een ander onderwerp te kiezen. Dat is heerlijk waardoor ik dol ben op gesprekken met mezelf. Dat is één van de mooiste dingen die ik ooit geleerd heb. Hoop dat ik jullie niet heb verveeld met deze bedenksels maar je hoeft dit stukje natuurlijk helemaal niet te lezen. Daar ben je totaal vrij in.

Kortom, als je merkt dat je gasten wel erg lang op de wc blijven is het tijd om toch eens na te vragen waarom.