Goud

"Ik ben van Goud" zei mijn moeder regelmatig. Ze begon ooit als Zilver. Dat komt door een chique dame die bij ons op bezoek kwam. We woonden in een piepklein huisje, twee hoog achter in de Pijp in Amsterdam en de vrouw vroeg: "Waar slapen jullie? Hebben jullie nog een verdieping hierboven?" "U zit op de slaapkamer" zei mijn moeder trots en ze wees op de uitklapbank. Even later vroeg de dame over een lepeltje bij de koffie: "Is dat zilver?" "Nee", zei mijn moeder, "zilveren lepeltjes heb ik niet nodig. Die van de Hema doen precies het zelfde als zilveren. Ik ben zelf van zilver!" De dame was van slag en stapte snel op. Mijn moeder lachte triomfantelijk. Ik was nog heel klein en bewonderde mijn moeder enorm.

Later bevorderde ze zichzelf:
Toen ik volwassen was stelde ik haar voor aan een collega. Ze ging recht voor haar zitten en keek haar diep in de ogen. "Ik ben van goud!" zei mijn moeder. "Ik ben een koningin!" Mijn collega trok wit weg en mijn moeder vertelde haar met verve over alle goede dingen die ze in haar leven had gedaan. Over het redden van mensen die zelfmoord wilden plegen, die ze steevast op bankjes in het park tegen kwam. Ma zei dan: "Als u zelfmoord pleegt, kijk ik u nooit meer aan." en: "Ik heb de oorlog meegemaakt en mijn vader is vergast en dertig andere familieleden ook en toch geniet ik van het leven. Als ik het kan dan kunt u het ook!"

Ze wist het wel en had daar geen goeroe voor nodig. Ze was van Goud. Ze sloeg wel eens door en dan stond ze op een stoel en riep: "Ik ben één met Jezus, ik ben zuiver." Daar had ze gelijk in. Wat iets minder was dat ze mij dan toeriep van boven: "en jij bent vuilnis."

Gelukkig heb ik na jaren me vuilnis voelen, ontdekt dat ik ook Goud ben. En niet alleen ik maar wij allemaal. Dus mijn moeder had voor een deel gelijk. Gisteren gaf ik een training over omgaan met agressie. Een vrouw keek me woedend aan en siste me toe: "zo'n training heb ik niet nodig." De vijandigheid straalde me tegemoet. En ja... daar trek ik me niets van aan want ik weet dat die vrouw ook Goud is. Op dat moment is ze het even vergeten. Ik niet en hielp haar herinneren, door met haar om te gaan als Goud. Het duurde niet lang of ze trok bij en ja hoor, daar kwam haar Goud te voorschijn. Wat was ze prachtig. Het Goud straalde overal doorheen.

Zo is het voor ons allemaal. Van boef tot bankdirecteur tot huisvrouw... onder alle lagen van arrogantie, minderwaardigheidscomplexen, stoerdoenerij ligt het Goud te wachten tot we het weer herontdekken.

Zag gisteren een interview met Supernanny. De vraag: "Vindt u de kinderen in de gezinnen waar u komt ook monsters af en toe?" Antwoord: "Nee, ik zie ze al in het begin zoals u ze aan het eind van het programma ziet."

Gepubliceerd in het tijdschrift voor Coaching
en in Niets meer te bewijzen

9/11 en wat wij kunnen doen...

Ook ik sta stil bij 9/11. Zie het nog zo voor me... was wat aan het zappen toen ik het life zag gebeuren. Mijn adem stokte en ik had mijn handen voor mijn mond geslagen.

Wat Bush en de zijnen daarna voor beslissingen hebben genomen heeft nog veel en veel meer slachtoffers gekost. Zowel Amerikanen als Irakezen en mensen van andere nationaliteiten. We herdenken nu 9/11. Herdenken we ook de andere slachtoffers over de hele wereld? De mannen in Guantánamo Bay die jaren lang werden getreiterd en vernederd zonder proces?

De mensen die werden gemarteld door het leger dat de mensen kwam bevrijden van de wrede Saddam Hoessein? De jongens en meisjes die na hun dienst thuis zitten met een oorlogssyndroom. Die dingen hebben meegemaakt en gezien waar ze hun leven lang mee zullen worstelen?
Ook aan hen wil ik denken en ze in gedachten en in gebed kracht sturen.

Het heeft de wapenhandelaren gigantische winsten opgeleverd en nog steeds. Dat zijn de grote winnaars wat materie betreft. Op geestelijk en spiritueel vlak ligt dat anders natuurlijk.

9/11 heeft ook mensen tot heldendaden en dichterbij elkaar gebracht . Het heeft heel wat mensen doen nadenken en wijzer gemaakt. Wereldposities zijn verschoven... De macht ligt niet meer automatisch in het Westen.

Wat kunnen we doen om niet aan het wereldgeweld ten onder te gaan. Met de kracht van de gedachten kunnen we haten en onszelf opzwepen tot geweld (ook gewelddadig denken) of we kunnen een andere keuze maken. Dat begint bij onszelf.

Wat kan ik doen om de wereld vandaag lichter te maken? Hoe kan ik mijn gedachten gebruiken om mezelf en anderen te inspireren iets bijzonders van het leven te maken?
Hoe kan ik vergeven wat er nog te vergeven is? Zodat ik niet bijdraag bij de wrok in de wereld maar er iets tegenover zet? Ook al is het iets kleins en niet te vergelijken met oorlogsleed?

Zoals Hank Heijn doet, die de moordenaar van haar man vergeeft en nu pleit tegen levenslange gevangenisstraffen. De Amerikaanse soldaat die een vader had doodgeschoten bij de auto waar zijn kinderen in zaten. Hij bood zijn welgemeende excuses en zijn hulp aan de familie van de man.

Zoals de Israëlische soldaten die wakker zijn geworden na hun gruweldaden tegen Palestijnen en nu op vredesmissie zijn.

De Amerikaanse piloot die inzag wat hij had aangericht met de napalmbommen en het Vietnamese meisje dat brandend wegrende en werd gefotografeerd. Nu hebben ze vrede gesloten... samen en zij vertelt de wereld dat vergeving noodzakelijk is om zowel je zelf als de wereld te redden.

Mijn moeder die de Duitsers vergaf dat ze haar vader en grootouders, nichtjes en neven hadden vergast tijdens haar goede momenten.
Wat kunnen wij doen? hier en nu?