Als ik aan Joe Cocker denk, denk ik aan het eerste concert waar ik in mijn eentje naar toe ging in de Oude Rai in Amsterdam. Zocht het net op en het was in 1972, was nota bene al zeventien. Ik voelde me zo trots en volwassen dat ik dit in mijn uppie ondernam en mijn ouders vonden het goed. Ik stond vrij vooraan en kon hem heel goed zien hoewel iedereen op elkaar geperst stond en ik af en toe iemand flauw zag vallen. Wat heb ik genoten en mee gehuppeld.
Toen ik thuis kwam vroeg mijn moeder met een glimlach: "En hoe was het?" Ik vertelde in geuren en kleuren en mijn moeder zei triomfantelijk: "Wij waren er ook... we wilden kijken of alles goed ging en we vroegen aan de portier of we binnen mochten om onze dochter te zoeken. We mochten er gratis in." Woest was ik en zwaar teleurgesteld dat mijn volwassen onderneming gedegradeerd werd tot een uitje onder toezicht. Ik rende naar mijn kamer en knalde de deur achter me dicht. Heb gelukkig wel genoten van Joe. Dat hij verder zingt aan 'de andere kant' zonder longproblemen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten