"Na zeventig jaar" riep hij uit! Een leuke Indonesische vrouw had hem van zijn stoel getrokken en samen deden ze een quickstep. Mijn vader heeft totaal geen ritmegevoel maar dat mocht de pret niet drukken.
Het leven zit vol verrassingen!
Mijn vader deed nog alles op de fiets naar het Osdorperplein voor de boodschappen en de was wegbrengen. Het deed me pijn het hem te moeten zeggen: ik wilde niet meer dat hij nog fietste. Te gevaarlijk. Als ik met hem liep zag hij geen stoepjes, viel overal overheen, liep tegen palen aan en soms zwaaide hij wild met zijn armen als hij dacht dat er iets op hem af kwam wat ik niet zag.
Er kwam een rollator voor in de plaats.
Hij vond het vreselijk. Niet meer fietsen. Zijn vrijheid beperkt. ‘Een rollator: dat is voor ouwe mensen’ zei hij minachtend.
Een paar weken later kwam mijn vriendin onverwachts bij hem langs om hem even met de auto naar de dokter te brengen, het regende zo. Hij was er al vandoor, en wat denk je... op de fiets.
Tja, mijn vader is een stille, verlegen man. Als ik hem ergens neerzet blijft hij zitten tot ik hem uitnodig te gaan staan of ergens mee naar toe te gaan.
Hij doet niets uit zichzelf. Dat heeft hij nooit gedaan. Mijn moeder bepaalde en gaf bevelen en pa volgde ze op. "Niek, pak die krant, Niek, geef dat bord even aan." Ik zei er wel eens wat van maar dat pikte ma niet. Een schat hoor maar erg dominant. Hoe ik ooit feministe ben geworden? Thuis was het precies anders om. Ma had de broek aan.
Toen mijn vriendin tegen hem zei: "U beloofde Marja toch niet meer te fietsen?" Antwoordde hij slim lachend: "Ik had vandaag niets met Marja afgesproken hoe ik naar de dokter zou gaan. En stilletjes ben ik dan trots op hem: kijk die vader van mij nou... hij danst en hij is toch nog een rebel geworden op zijn ouwe dag.
3 opmerkingen:
Hallo Marja, wat heb je dit weer levendig opgeschreven. Heel leuk,
Hartelijke groet,
Quiny
Hallo Marja,
Dan nog 'n keertje, zal wel aan mij gelegen hebben, dat het artikel niet was geplaatst, ik weet alleen niet wat het was.
Vanochtend na het bezoek aan het ziekenhuis dronken wij op de goede afloop 'n kopje koffie in het restaurant. Daar zat een man alleen aan een tafeltje, de rollater als metgezel naast zich. Wij vroegen of hij het een bezwaar vond dat wij bij hem aan tafel kwamen zitten. Geen probleem zei de vriendeljke man en binnen de korste keren waren wij met elkaar in gesprek. Hij was al 82 en had er moeite mee dat hij aangeland was in het leven waarop sommige zaken voor hem opeens onmogelijk werden om ze nog te doen. Hij had moeite met oud worden, niet zozeer qua leeftijd maar meer door de gebreken die er opdoemden. Hij had al diverse operaties binnen een paar jaar achter de rug.
Even later kwam zijn vrouw, die wordt overmorgen 78, zo vertelde zij. Zij was van dokter naar dokter, van onderzoek naar onderzoek geweest en moest om 11:00 uur naar een volgend onderzoek. Die vrouw vond het prachtig om te filosoferen over vanalles en nog wat, mensen te ontmoeten en te spreken en vooral van alles te genieten, ondanks de gebreken die de kop opstaken. Mijn man is doof en hij is mismoedig, liet zij ons weten.
Wij hadden niet de indruk dat hij doof was, hoogstens was zijn gehoor niet meer optimaal.
Wij merkten wel dat er een wereld van verschil lag tussen deze twee mensen, toch herkenden wij ook wel iets van wederzijdse liefde.
Na een half uurtje met hun te hebben gesproken namen wij afscheid. Het leek wel alsof wij elkaar al jaren kenden. De man vrolijkte op, de vrouw was blij met het gesprek en wij waren gelukkig, over onze eigen situatie en over de ontmoeting met deze mensen.
Die situatie liet mij denken aan jouw vader, hoe hij leeft en doet, hoe het was tijdens zijn leven met jouw moeder en nu alleen met jou, althans voor zover wij daar iets van meekrijgen.
De rebel in Niek is uniek, ik zie heel graag zulk gedrag, zeker als het van mensen uitkomt die door het leven te leven zoveel krediet hebben opgebouwd. Schitterend!
Lieve Marja …
Dit is een wel wat érg late reactie op jouw treffende en ontroerende stuk over jouw Vader, maar wat is tijd nou eigenlijk? Een Schotse dichter zei ooit: “Tijd is alleen maar de rivier waarin we gaan vissen.” En zo is het helemaal!
Jouw Vader ...de Rebel ... die, wijs en vooral in grote liefde, het dominante van jouw Moeder aanvaardde. Omdat hij, in zijn grote liefde voor haar, ook dat dominante van jouw Moeder begreep ...en, ergens, haar ook liefhad juist om die redenen.
Jouw Vader, die, ná de Overgang van jouw Moeder, met ziel en geest en beide handen de kans aanpakte om in ziel en geest te gróéien, om te léven, om ...ja, de Rebel uit te hangen! Schitterend, toch? Zo’n voorbeeld spreekt ons allen aan ...en speciaal degenen onder ons die willen gróéien, die willen léven, die met idealisme, enthousiasme en stralende ogen de uitdagingen van het Leven (dat oneindig is!) aanvaarden.
Mensen die kortzichtig, depressief en neerslachtig van aard zijn, zullen zeggen: “Maar vaak slaat het Leven je onbarmhartig neer, en delf je het onderspit.” Nou, én? Je krabbelt op, slaat het stof van je kleren, en gaat moedig verder. Dat zou een héld doen. Vader Ruijterman deed het, en hij doet het nóg. In mijn ogen is hij een held.
Velen, die onze positieve mening omtrent het Leven niet (of nog niet) willen delen, zullen vitterig zeggen: “Dat is echt Don Quichotte-rig.” Nou, én? Ik voor mij vind het lied “The Impossible Dream” uit “Man from La Mancha” een van de mooiste en aansprekendste liederen die ik ooit heb gehoord. En wat Don Quichotte in zijn leven op aarde nog niet lukte, zal hem zeker in een vólgend leven lukken!
In Indonesië zeggen wij tegen die idealisten en rebellen, om hun geluk te wensen bij al hun nieuwe levensavonturen: “Hadjar, blèh!” – en dat betekent zoveel als: “Geef ’t op z’n donder! Geef ’t van katoen!” – en is er een betere zegenwens denkbaar? :-)
Een reactie posten