geschreven 1970/75
Mijn moeder had alleen lagere school en ging in de oorlog op haar dertiende als naaister werken. Ze las boeken van Krisnamurti en Sartre en had zo haar eigen gedachten over het leven. Ze verloor haar vader en zijn familie in Sobibor.
Als een mens zijn geweten onderdrukt
en maar doorgaat met derven
dan wil hij het graag overdoen
maar dat gaat niet tijdens het sterven
----
Maakt zuiver je geweten dan kun je je met de kosmos meten
Daar is alles keurig gepland
Af en toe een explosie
en bij de mens soms een grote emotie.
---
Wat een troep op aarde
dacht de maan
Laten ze op mij
maar alleen hun vlag en wagentje staan
en laten ze maar beneden blijven
en beneden maar lekker kijven
het is hier rustig op mijn maan
laten ze maar alleen hun vlag
en karretje staan
---
Vele werkgevers denken
we zullen de arbeiders kraken
maar de onrecht blijft aan hen zelf haken
---
naakt ben je geboren
naakt ga je weer weg
voor de verzamelaars
grote pech
---
op zijn sterfbed
dacht hij:
als zakenman was ik geslaagd
maar als mens VERZAAKT
---
Wie veel geld heeft
heeft 't gemaakt
maar ze hebben hun geweten gekraakt
'ik heb het gemaakt'
denkt de slimme zakenman
die andere sufferds zijn achtergebleven
in het leven
maar slimmer is het maken
over je geweten te waken
het is niet zo moeilijk veel te verdienen
moeilijker om de mensen te dienen
---
Als de dokter zegt
"je moeder is dood!"
dan houd je je als mens groot
maar er gaat zelf iets in je kapot
je weet dat is ieders lot
op dat moment ben je niet meer kind
die door haar grootste liefde wordt bemind
er gaat van binnen iets kapot
maar je verstand zegt
"dat is ieders lot"
---
Zie ze zitten de oudjes in het verzorgingstehuis
betutteld als kinderen
voelen ze zich niet thuis
hoe kort is het niet geleden
dat ze zelf konden optreden
het leven zelf konden besturen
en hun mening konden afvuren
nu hebben ze geen stem
ze voelen een bepaalde rem
ze denken fijntjes laat maar gaan
ze kunnen niet in mijn schoenen staan
laten ze me maar als kind bekijken
ook hun jaren gaan verstrijken
heel vlug gaan hun jaren voorbij
dan worden ze betutteld net als wij
---
In de oorlog kreeg mijn moeder een oproep om zich te melden voor deportatie.
Ze stond als heel joods ingeschreven bij de joodse gemeente. Haar vader heeft dat
voor hij zelf werd gedeporteerd nog 'recht' gezet. Ze had een niet joodse moeder:
Een geel papiertje
kostte bijna je leven
een geel papiertje om voor te beven
drie dagen was het gele papiertje de baas
dat geel papiertje was een zwarte waas
het witte papiertje werd je gegeven
het witte papier mocht je mee blijven leven
de familie gaf zelf haar leven
maar ze hebben door het witte papier
mij het leven gegeven
---
Als ik het voor het zeggen had over deze aarde
gaf ik alle mensen evenveel waarde
ze kregen van mij even veel geld
dan was er geen oorlog en geen geweld
ieder moest werken aan een ander's geluk
dan gingen er gene mensen meer geestelijk stuk
veel geld wordt er weggegooid aan oorlogstroep
en bekijk je de aarde met een loep
dan zie je dat er veel leed wordt aangedaan
aan het menselijk bestaan
dus als ik het voor het zeggen had
over deze aarde
dan kregen de mensen wat meer geestelijke waarde
---
Moeders en vaders
De grote ridderorde wordt u allen gegeven
over het tobben over uw kinderen
en hun leven
ergens is u altijd bezig te piekeren
over hun bestaan
en zo is het leven voor jullie ht weten vergaan
ergens hebben jullie ook een beetje recht
op een leven
laten we hun leven maar in handen van
God geven
en een beetje voor ons zelf leven
dan is het leven voor ons ook een zegen
---
Al is de leugen nog zo snel
de waarheid achterhaalt haar wel
als je je verrijkt aan een ander zijn armoed
gaat het je nooit in je leven goed
de bal die je gooit tegen de muur
komt terug met volle vuur
zo wat je uitzaait naar de ander
en al ben je nog zo schrander
het komt weer naar je zelf terug
dus verander je leven een beetje vlug
---
Spuiters en druggebruikers
houd er mee op
leg je leven niet in een strop
geef niet de omstandigheden de schuld
geef het leven wat geduld
doe wat aan een ander zijn geluk
en maak je eigen leven niet stuk
Ga vechten met jezelf
al doet dat pijn
het leven kan nog de moeite waar zijn
heus elk mens is uniek
dus verwelk je leven niet
---
Wat wordt er geestelijk tegen een muur gelopen
en in de dekens 's nachts gekropen
over het lot wat je hebt neergemaaid
en over het verdriet wat er is gezaaid
hoeveel mensen hebben gevraagd waarom?
was het lot bij mij zo stom?
we kunnen ons hoofd er over breken
en God om genade smeken
maar bij je geboorte stond je lot al vast
dus probeer het te dragen die grote last
---
Vandaag krijg ik een gesprek over
moeder en kind
ik hoop dat wordt een goede sprint
hoe kan men dit uitleggen aan mensen
zonder kinderen
en als je dat uitlegt zouden ze dat niet hinderen
we nemen een kind zeg je als ouderpaar
de opvoeding dat spelen we makkelijk klaar
maar het kind is een eigen persoon
met een eigen leefpatroon
je kan dit begeleiden tot de puberteit
dan komen ze met een sterker persoonlijkheid
dan botst dat vaak en dat is gezond
dan wordt door beiden wel eens gewond
---
Door de eeuwen heen
hebben jongere generaties taboes doorbroken
die tegen de oudere generatie's stroken
maar ergens blijft toch de liefdesband
van moeder en kind
dat altijd de moeilijkheden overwint
---
Mam, ik ben lesbisch zegt je kind
je komt terecht in een labyrint
je kind heeft dat jaren opgepot
de homofielen hebben zich altijd verstopt
anno 1972 werd daar nooit over gesproken
daarom voel je je op dat moment gebroken
als je kind zegt: "Ik ben homofiel"
wordt je getroffen in je ziel!
Later jaren ga je begrijpen
als je verdriet wat gaat bezwijken
dat je kind heeft moeten vechten
voor haar gevoelens en haar rechten
en dat je kind helpt vechten
voor een anders kind haar rechten
zodat een ander niet hoeft te vechten
en rustig kan zeggen met hun ziel
Ma en pa: "ik ben homofiel!"
want je leert je kinderen om eerlijk te zijn
en als ze eerlijk toe geven aan hun gevoelens
dan doet het je als ouders pijn
dat is toch te gek om los te lopen
en daarom is het in de toekomst te hopen
dat mensen zich niet meer hoeven te verstoppen
en hun gevoelens op te kroppen
en dat alle homofielen vechten
voor hun rechten
zodat in het jaar tweeduizend
een ouder niet ontluisterd
als een kind zegt: "ik ben homofiel"
de ouders blij kunnen zijn in hun ziel
1 opmerking:
Schittetende levens gedichten die mij zeer hebben geraakt.
Bedankt voor het delen.😘
Een reactie posten