Go crazy!

 Where is the child in you?

For years I have been buying my bread at the bakery around the corner and every saturday there are two girls behind the counter. They have been helping there from when they were twelve years old. They had learned exactly what to say to the customers. Both with the same tone as their mother; "Ma'am, how may I help you?" every time the same fixed tune. When I asked for something else than usual they gave me a vague smile and continued in their role. "Anything else, ma'am?" Today they are both in their twenties and it's still the same phrases. During the Dutch 'Sinterklaas' celebrations they were both dressed up as Black Pete. A revolution! I greeted them enthusiastically and complimented them with their beautiful suits. But again they gave me that vague smile back and replied: "How can I help you?"

At the university I give a training 'Presentation Skills' to students. In general these are all fine young women and men. They always do as I say, are tidy and decently dressed and have no piercings or visible tattoos. Last year an idea got to me and I gave the group an assignment for the next week to do something crazy. To do something they had never done before. "What do you mean?" They thought it was just a weird task. "Why would we do that?" "Think of something funny," I replied, "even step out of yourself and your daily activities. Expand your yourself! Who knows what more there is inside you that you might experience when you do something you normally wouldn't do."

I was very curious and honestly I have to admit that I had little confidence on if they would actually do it.

That following week I entered the university and in the hallway one of my students stood there giving away chocolate eggs to other students who came passing by. "Is this what you meant?" he asked when he saw me. I'm afraid I then, on the spot, began to kiss him out of enthusiasm and of course I took an egg. "Yeah, that is exactly what I meant!" I answered. So it turned out all of the students had done something out of the ordinary. A girl had gone back to the company where earlier she had been working as an intern. There she gave feedback about abuse which she had not dared speak about before. Another student had sold flowers in the subway. A young woman had confronted her aunt with something she was afraid to say until then and that turned out to be a very good conversation. It was so great to hear about all these stories and all of them  were very pleased with themselves. I was so proud of them.

Tip:

There are always more possibilities, new ideas and creations to think of. Who knows what interesting things we might discover? What kind of crazy things you have been up to lately?

Follow up blog: Pay it forward

Ramon Vermij thanks for helping with the translation!

We zijn wijzer dan we denken...

Al jaren zag ik goeroe's op podia, die de mooiste en diepste wijsheid verkondigden. Leraren in Zen en andere meditatie-methoden, therapeuten die geweldig werk verzetten en mensen weer terug bij hun essentie kregen. Alleen: als sommigen van het podium, het zenkussentje of de therapeutenstoel afkwamen, bleef er niet veel van ze over. Hoe is dat mogelijk? Ik vond het een vreemd fenomeen. Een Zenlerares zei letterlijk tegen me dat ze niets waard was, terwijl ze net nog op haar Zenkussen magisch zat te Zijn. De teacher bij een meditatieschool vertelde me dat ze in het dagelijks leven niets durft te ondernemen. Op een dag wist ik het: het is een vergissing. Ze voelden op het 'podium' dat ze totaal geïnspireerd waren en een instrument van het universum. Als ze van 'het podium' afkwamen dachten ze dat die verbinding weg was. Dat was natuurlijk niet zo want die verbinding is nooit weg. Doordat ze het dachten voelden ze de verbinding ook niet meer. Een kwestie van de kracht van gedachten.

Het fenomeen fascineerde me en ik bedacht me dat het ook andersom kan. Mensen die totaal niet met dit soort dingen bezig zijn op een goeroestoel zetten en zich goeroe laten voelen. De eer geven van een goeroe en vertellen dat ze een goeroe zijn en de verbinding laten ervaren. Ik liep een tijdje met het idee rond en op een gegeven moment vertelde ik het aan vriend en buurman Tijn Touber en we zijn gaan experimenteren met een aantal vrienden. Om de beurt zaten we in een versierde stoel. Degene die in de stoel plaats nam kreeg van ons, in het begin wat lacherig, de eer van de goeroe (dat doet al iets met je). Ik bracht hem/haar in diepe ontspanning. Dan vroegen we allerlei vragen en ja hoor tot onze grote verbazing kwamen er zeer wijze en onverwachtse antwoorden. Zonder na te denken popte de ene wijsheid na de andere op.

Daarna gaf ik een eerste try out workshop: "de goeroe in jezelf". Er waren twaalf mensen aanwezig van allerlei leeftijden. Ook nu keken Tijn en ik elkaar aan van verrassing. We wisten dat het kon gebeuren, dat het dat ook daadwerkelijk gebeurde kwam toch als een wonder. De één begon heel erg te huilen en op mijn vraag wat er gebeurde zei de jongeman: "Ik ben opeens zo gelukkig..." De volgende kreeg een lach-kick, had overzicht hoe hij in het dagelijks leven bezig was en doorzag zich zelf. Een vrouw zag overal goud om ons heen... "Ik zie overal goud, maar we pakken het niet... het is zo voor handen..." De één na de ander had een bijzondere ervaring. Een paar dagen later werd ik door de vrouw van één van de deelnemers gebeld. "Wat heb je met mijn man gedaan? Hij is van zijn cynisme af." De man had nog geen tien minuten op die stoel gezeten.

Tijn ging op bezoek bij mijn vader toen hij in het ziekenhuis lag. Zijn boek: "Het geheim van genialiteit" was net uit en hij nam het voor mijn vader mee. Ze spraken een hele tijd over genialiteit en mijn vader zei later: "Ik voelde me tijdens het gesprek geniaal."

In mijn coachpraktijk kom ik het vaker tegen. Mensen die opeens ontdekken wie er werkelijk in ze zit. Het is natuurlijk onzin dat je het éne moment wel wijs en vol liefde bent en het andere moment niet. Dat is maar een idee, een vergissing. We zijn het altijd alleen is het zaak het ons bewust te zijn. Als we de goeroestoel onder ons vandaan trekken is er niets veranderd... behalve het idee over onszelf.

Nou zit ik natuurlijk ook niet de hele dag goeroe te wezen of constant op een kussen. Ik doe af en toe gek of stom of geïrriteerd... Het is wel zo dat ik weet dat ik altijd in verbinding ben en hoef het me maar bewust te zijn of ik ervaar en voel het. Of we nu op de wc zitten of voor een groep: het maakt niets uit. De goeroe zit altijd in ons. We zijn Licht en wijzer dan we in het dagelijks leven denken. De bron is in onszelf te vinden en de sleutel is bewustzijn en intentie. Er zijn steeds meer mensen, ook veel jonge mensen, die het hebben ontdekt en er mee leven en werken. De sleutel is voelen wat we voelen en er niet aan voorbij gaan. Ons niet te identificeren met onze gedachten maar met de energie die we zijn. In de goeroestoel (noem het ook wel coachstoel als een organisatie het te zweverig vindt klinken) duurt het maar een paar minuten om daar te komen waar we al zijn... dat kan in het dagelijks leven ook. 

Als we het ons bewust zijn, zijn we er zo weer. Als je het éénmaal weet is het een kwestie van vaak doen en na een tijdje gaat het vanzelf. Als we in gesprek gaan met iemand kan de intentie: we zijn met elkaar verbonden in essentie en laten alle poeha en gedoe achter. We hoeven ons niet groter of kleiner te maken maar lekker in ons comfortabele zelf. Ik zie wie je werkelijk bent en weet wie ik ben in essentie. 

Kijk wat er gebeurt in het gesprek.

We zijn altijd verbonden ook al vergeten we het af en toe.

Uit: 'Niets meer te bewijzen'

De magische dans

Ik liep op de Prinsengracht in Amsterdam langs een galerie en de schilderijen in de etalage raakten me direct. Binnen was een prachtige jonge vrouw met lang zwart haar en pikzwarte ogen. Ze vertelde over de schilder en even later kwam hij zelf binnen. Ik vertelde hem hoe mooi ik zijn werk vond. Een tijdje later ging ik weer naar binnen dit keer met mijn vriendin. Tot mijn verrassing was zij er ook weg van en we kochten twee gouaches van zijn werk. We dronken koffie met de schilder Armand Campi en de vrouw en spraken over zijn werk.

Een paar weken later: Het was de dag dat mijn moeder precies een jaar was overleden en mijn vriendin zei: "we gaan er een mooie dag van maken. We gaan lekker de stad in en brengen meteen die map terug waar de schilderijen in zaten." Het was prachtig weer en we stapten opgewekt de galerie binnen. De vrouw vertelde ons dat de schilder, die ook haar man bleek te zijn, inmiddels plotseling aan een hartaanval was overleden. Ze nodigde ons uit om op een paar grote kussens in de galerie te gaan zitten en zei dat ze zo terug zou komen. Ze zette muziek op met gedichten van de Perzische dichter Rumi en tot onze grote verrassing kwam ze dansend binnen. Ze danste vol passie door de smalle galerie. Steeds sneller en feller. Er kwamen nieuwe mensen de winkel in maar die werden al dansend de deur uitgewerkt.

Verbijsterd keken we naar haar dans. Opeens draaide ze om haar as, danste naar de muur en haalde er een schilderij af en gaf het aan ons. Ze vertelde dat ze net al dansend opdracht had gekregen het schilderij aan ons te geven. Het was een schilderij van enorme waarde en we waren er verlegen van. Zij was er zelf ook beduusd van en zei dat ze dat zelf nooit zou doen of ooit had gedaan omdat ze daar te zakelijk voor was. Toch moest ze het doen van de stem die ze hoorde terwijl ze danste.

Even later zaten we, met schilderij, op een terras bij te komen. Een magisch moment.



Zie ook de website.

Een van de schilderijen van Campi:

Uit de Kast vroeger en nu

Laatst zag ik een aflevering van 'Uit de Kast'. Twee jonge mensen vertelden hun ouders dat ze homo en lesbisch zijn. De moeder van één van hen schrok verschrikkelijk en kon het eerst niet accepteren. Gelukkig was ze snel om al vond ze het nog wel moeilijk. Belangrijk was dat ze meteen zei dat ze van haar dochter hield en ze omhelsden elkaar. Wat een opluchting. Het meisje wachtte vijf jaar voor ze het durfde te vertellen. In mijn twintiger jaren liep ik stage bij het COC waar jonge meisjes binnen kwamen die door hun ouders het huis uit waren gezet.

Nu is er veel te doen over jonge Marokkanen die lesbische stellen of homo's pesten. Toen hadden we regelmatig last van Nederlandse jongeren die de boel kort en klein kwamen slaan. We gaven voorlichting op scholen en het kwam voor dat de afgesproken voorlichting niet doorging omdat de ouders protesteerden, vaak op een christelijke school. Na zo'n voorlichting kwamen er steevast jongeren naar ons toe die vertelden dat ze bang waren dat het bekend werd. Ze hielden tijdens het uur hun mond. Wel durfden ze later naar het COC te komen en het gaf ze steun in de rug dat wij er wel over vertelden in de klas. Dus nu niets nieuws onder de zon.

Nu over mijn coming out zo'n veertig jaar geleden: Ik was zestien. Mijn verloofde Jesus, een Cubaan, en ik gingen naar de bioscoop. Ik weet nog dat ik hem geld gaf zodat hij kon betalen en zich mannelijk zou voelen. Dat bespraken we niet maar dat deden we automatisch, de man betaalde al had de vrouw het geld. Dat was ver voor mijn feministische periode.
De film heette X Y Zee waarin Elisabeth Taylor Susanna York toesiste dat ze lesbisch was. Er ging een steek door mijn hart. Dat is het! Dat ben ik ook! Lesbisch...

Vond het al vreemd dat, toen Jesus opbiechtte dat hij met mijn collega Karen hand in hand had gezeten, ik jaloers was op hem in plaats van op haar. Op het Leidseplein voor de bioscoop maakte ik het uit wat nog een flinke nasleep kreeg omdat hij me een hele tijd bedreigde.

Thuis voor de spiegel herhaalde ik de woorden om het tot me door te laten dringen: "Ik ben lesbisch..." Het leek erg spannend maar ik was zestien en had geen idee wat ik nu moest doen. Ik kende geen andere lesbische vrouwen. Had geen idee wat ik kon verwachten en waar ik ze kon vinden. De enige bekende homo was Albert Mol. Mijn moeder zei dat ik dat soort mannen niet moest uitlachen: "Want ze kunnen er niets aan doen..."

De eerste keer dat ik het mijn moeder vertelde zei ze: "Ach, dat gaat wel over... alle jonge meisjes dwepen met vriendinnetjes." De tweede keer, toen ik er het weer over had een paar maanden later, riep ze: "Is het nou nog niet over?" Ze rende het huis uit en bleef twee dagen bij mijn tante logeren. Mijn vader zei meteen: "Als je maar gelukkig wordt".  Hij had het al gezien aan de manier waarop ik mijn jas dichtknoop. (Weet nog niet wat hij bedoelde). Het duurde acht jaar voor ze het had geaccepteerd. Later hoorde ik van mijn vader dat ze er nog steeds mee zat en er tegen hem over tekeer ging: "het komt door jouw familie... je tante Corrie woont ook met een vrouw!" (Jaren later zocht ik tante Corrie op omdat ik wel nieuwsgierig was. Ik kreeg meteen een christelijke tirade over me heen dat lesbisch zijn schandelijk was. Dus die vlieger ging niet meer op.) Mijn moeder en ik hebben heel wat verschrikkelijke heftige ruzies gehad en ik heb haar hard en genadeloos geprovoceerd en maakte het haar niet makkelijk.

Op een avond durfde ik mijn buurmeisje te vertellen dat ik op vrouwen verliefd werd. Ze raadde me aan naar de maatschappelijk werkster te gaan waar ook haar moeder bij kwam. Oei, een maatschappelijk werkster was link. Daar mocht mijn moeder niet achter komen. Die vond maatschappelijk werksters iets voor asocialen. Ik ging toch omdat ik vol zat en wilde praten. Ik wachtte netjes tot mijn achttiende voor ik naar het COC ging. Eerst ging ik samen met de maatschappelijk werkster naar de soos boven de dancing. Een man van de introductie vroeg: "Zijn jullie lesbisch?" De maatschappelijk werkster zei: "Ik niet hoor... zij wel!" en wees driftig naar mij. De volgende avond durfde ik alleen naar de dancing te gaan. Met trillende vinger belde ik aan en snelde naar de bar en dronk drie martini's van de zenuwen. Daarna keek ik om me heen en begon het nieuwe leven.

Al snel voerde ik samen met anderen acties in de stad. Zoals dansacties in hetero-dancings. We werden door Nederlandse heren aan de haren naar buiten gesleept omdat we met elkaar dansten. De mannen werden in elkaar geslagen. Wat's new?

Een groep jongens kwam de soos binnen waar ik stage liep. Ze wilden de boel kort en klein slaan. Ik nodigde ze uit koffie te drinken en nam ze mee naar een aparte kamer en vertelde mijn verhaal onder het genot van cake en koffie. Ze waren doodstil en gingen poeslief weer naar huis.

Na acht jaar nodigde ik mijn moeder uit voor een moeder/dochter dag in het COC. Ze ging mee. Mijn vader bleef buiten wachten voor het geval dat... Mijn moeder las een gedicht voor en ik verborg me vol schaamte onder de bar. Tot mijn schrik werd ze door een vrouw ten dans gevraagd. Angstig keek ik naar mijn moeder en vreesde haar reactie. Ma keek me uitdagend aan en stond op. De twee hebben eerst minutenlang geworsteld wie nu de leiding had. Nu zie ik hoe moedig het was en ben ik trots op haar dat ze dat durfde te doen.

Ach, ik leerde door de tegenwind voor mezelf op te komen en mezelf te respecteren hoe ik was. Niets is voor niets.
Het is nog steeds zo belangrijk voorlichting te geven op scholen. Niet alleen voor de informatie maar ook als een steun in de rug voor jongeren die zich stil houden zowel op school als thuis.

Koot en de Bie zongen het al: "Wees je zelf zuster, wees je zelf, wees en blijf alleen jezelf..."

Het gedicht van mijn moeder, nu ben ik er trots op.

Mam, ik ben lesbisch zegt je kind
je komt terecht in een labyrint
je kind heeft dat jaren opgepot
de homofielen hebben zich altijd verstopt
anno 1972 werd daar nooit over gesproken
daarom voel je je op dat moment gebroken
als je kind zegt: "Ik ben homofiel"
wordt je getroffen in je ziel!
Later jaren ga je begrijpen
als je verdriet wat gaat bezwijken
dat je kind heeft moeten vechten
voor haar gevoelens en haar rechten
en dat je kind helpt vechten
voor een anders kind haar rechten
zodat een ander niet hoeft te vechten
en rustig kan zeggen met hun ziel
Ma en pa: "ik ben homofiel!"
want je leert je kinderen om eerlijk te zijn
en als ze eerlijk toe geven aan hun gevoelens
dan doet het je als ouders pijn
dat is toch te gek om los te lopen
en daarom is het in de toekomst te hopen
dat mensen zich niet meer hoeven te verstoppen
en hun gevoelens op te kroppen
en dat alle homofielen vechten
voor hun rechten
zodat in het jaar tweeduizend
een ouder niet ontluisterd
als een kind zegt: "ik ben homofiel"
de ouders blij kunnen zijn in hun ziel


De foto is van het vrouwenfestival in het Vondelpark uit die tijd. Ik zit er ergens tussen: