De magische dans

Ik liep op de Prinsengracht in Amsterdam langs een galerie en de schilderijen in de etalage raakten me direct. Binnen was een prachtige jonge vrouw met lang zwart haar en pikzwarte ogen. Ze vertelde over de schilder en even later kwam hij zelf binnen. Ik vertelde hem hoe mooi ik zijn werk vond. Een tijdje later ging ik weer naar binnen dit keer met mijn vriendin. Tot mijn verrassing was zij er ook weg van en we kochten twee gouaches van zijn werk. We dronken koffie met de schilder Armand Campi en de vrouw en spraken over zijn werk.

Een paar weken later: Het was de dag dat mijn moeder precies een jaar was overleden en mijn vriendin zei: "we gaan er een mooie dag van maken. We gaan lekker de stad in en brengen meteen die map terug waar de schilderijen in zaten." Het was prachtig weer en we stapten opgewekt de galerie binnen. De vrouw vertelde ons dat de schilder, die ook haar man bleek te zijn, inmiddels plotseling aan een hartaanval was overleden. Ze nodigde ons uit om op een paar grote kussens in de galerie te gaan zitten en zei dat ze zo terug zou komen. Ze zette muziek op met gedichten van de Perzische dichter Rumi en tot onze grote verrassing kwam ze dansend binnen. Ze danste vol passie door de smalle galerie. Steeds sneller en feller. Er kwamen nieuwe mensen de winkel in maar die werden al dansend de deur uitgewerkt.

Verbijsterd keken we naar haar dans. Opeens draaide ze om haar as, danste naar de muur en haalde er een schilderij af en gaf het aan ons. Ze vertelde dat ze net al dansend opdracht had gekregen het schilderij aan ons te geven. Het was een schilderij van enorme waarde en we waren er verlegen van. Zij was er zelf ook beduusd van en zei dat ze dat zelf nooit zou doen of ooit had gedaan omdat ze daar te zakelijk voor was. Toch moest ze het doen van de stem die ze hoorde terwijl ze danste.

Even later zaten we, met schilderij, op een terras bij te komen. Een magisch moment.



Zie ook de website.

Een van de schilderijen van Campi: