Wonderen

Over het leven niet vanzelfsprekend nemen en wonderen zien.

Wonderen gebeuren elk moment, alleen zien we ze meestal niet.
Ook ik niet. Hoewel ik ze gelukkig af en toe wel zie. Laatst had ik een dip.
De lucht leek grauw en grijs en de wereld saai. Nu ik terug kijk zijn er wel een aantal wonderen gebeurd die week. Toen zag ik het niet omdat ik niet de juiste blik had. Nu kijk ik met een andere blik en dat is het hele eieren eten. Je hebt kleine wonderen en grote wonderen. Een van de allergrootste is dat we bestaan. Dat we kunnen bewegen, lopen, kijken en denken en nog veel meer.
“Ach”, hoor ik sommigen zeggen “dat is toch niets bijzonders: dat komt door de evolutie.” Wat de oorsprong ook moge zijn, voor mij is het een wonder. Terwijl ik zit te typen gaan mijn handen automatisch over het toetsenbord. Ik heb ooit leren blind typen. Het is een wonder dat mijn handen doen wat ze moeten doen, zonder dat ik erover nadenk. Ik ben bezig met mijn “stukkie” en niet met mijn handen en toch doen ze het.
Alle spieren, zenuwen en botjes doen wat ze moeten doen.

Nog een wonder: ik geef les aan verschillende groepen onder andere aan Hindoestanen, moslims en christenen afkomstig uit allerlei streken. Ze vertellen elkaar over hun land en hun religie en iedereen vraagt en luistert en nemen lekkere hapjes voor ons mee. Zie je wel dat het kan…

Van de week reed ik langs de Amstel in Amsterdam. Aan de overkant werden de huizen verlicht door de laagstaande zon. Een wonderschoon gezicht.
We hoeven maar naar buiten te kijken, hoe vogels zich bewegen. Hoe iedere soort zijn eigen schoonheid heeft. Kijk eens met nieuwe ogen naar je poes of hond. We zijn geneigd ze na een tijdje vanzelfsprekend te nemen net als de mensen om ons heen.

Gisteren hoorde ik een ander wonder.
Een vriendin woont in een heel klein appartement in Amsterdam op huisnummer 30. Al jaren probeert ze in hetzelfde blok een groter huis te krijgen. Elke keer als het bijna zover is, geeft de eigenaar weer voorrang aan een nicht of neef.
Vorig jaar reisde ze met haar zoon door Zuid-Amerika. In Guatemala zaten ze in de bus. Doordat haar zoon in slaap was gevallen, reden ze te ver door. Ze kwamen aan in een klein gehuchtje en zaten daar uren op een andere bus te wachten. Eindelijk stapten ze in en wie zagen ze tot haar grote verbazing daar zitten: de buurvrouw van 30a!
Al die jaren dat ze naast elkaar woonden, kwamen ze elkaar misschien twee keer tegen, waarbij ze elkaar vriendelijk groeten. Hier in Guatemala is dat natuurlijk andere koek. Dan is zo’n ontmoeting heel bijzonder. De buurvrouw vertelde tijdens de rit dat ze zou gaan verhuizen.
Had deze ontmoeting in Zuid-Amerika niet plaatsgevonden dan had mijn vriendin dit niet geweten.
Terug in Nederland hebben ze meteen actie ondernomen! Gisteren hielp ik schrobben op 30a.

Tips:

Ga zitten en kijk om je heen en doe alsof je alles voor het eerst ziet.
Kijk naar je handen en voeten. Naar je huis, naar buiten.
Kijk heel bewust en laat het op je inwerken.
Zoek naar wonderen in je leven.
Wat was bijzonder? Wat schrijf je toe aan toeval?
Besluit dat je naar wonderen gaat uitkijken. Dat je niets voor vanzelfsprekend neemt.
Zoek niet te ver… kijk om je heen en kijk naar binnen.

Dit blog schreef ik een aantal jaar geleden en is geplaatst in het boek Placebo's en fluitende fietsen. Mijn vriendin op huisnummer 30 is inmiddels overleden. Ook een wonder: ze is weggevlogen... ze is nu bij haar zoon die al eerder ging.

Lees ook Wonderen II

Het slachtofferschap voorbij

Tijdens een training moest ik aan één van de andere deelnemers een gebeurtenis vertellen waar ik het slachtoffer was. Ik moest de ander overtuigen van mijn slachtofferschap. Geen moeilijke opgave en naar ik zag voor de hele zaal niet. We vertelden met passie over ons slachtofferschap. Mijn maatje was volledig overtuigd. Het ging erin als koek. Ze had tranen in haar ogen over wat mij was aangedaan en zelf hield ik het ook niet droog. De volgende opdracht was om hetzelfde verhaal nog eens te vertellen maar dan vanuit mijn eigen verantwoordelijkheid. Wat had ik gedaan in die situatie en waar was ik verantwoordelijk voor? Weer moest ik met dit verhaal de ander overtuigen.

In het begin was ik wat aarzelend. Ik verantwoordelijk? Mijn collega had mij dit toch aangedaan? Aarzelend begon ik. Zoekend naar woorden maar gaandeweg kon ik mij steeds meer herinneren van waar ik het anders had kunnen doen. Wat ik gelaten had, waar ik gemanipuleerd had, waar ik ‘ja’ had gezegd waar ik ‘nee’ had kunnen zeggen en andersom.

Weer had ik mijn maatje kunnen overtuigen en mijzelf ook. Ineens zag ik het totaal anders. Ik had deze situatie in het leven geroepen. Ik had het zien aankomen en er niets aan gedaan. Ik durfde er niets van te zeggen. Liet de ander haar gang gaan en dat een paar jaar lang. Mopperde erover tegen anderen en zei niets tegen haar. Ik genoot van de rol die ik hierin had totdat het zich tegen me keerde. Wat een eye-opener! Vanaf die tijd was de woede als ik aan haar dacht weg.

Later vertelde een vrouw me wat haar onderwerp was geweest. Haar moeder was toen ze nog kind was overleden. Ik vroeg me af waarin haar verantwoordelijkheid hier kon liggen. Ten slotte was ze een klein meisje en kon ze daar toch niets aan doen? Het werd haar ineens duidelijk dat ze altijd het zielige meisje had gespeeld. Als mensen haar iets kwalijk namen, haalde ze haar overleden moeder erbij. Dan kon de ander niets meer zeggen. Tja, wie kan boos worden op iemand die zoiets als kind heeft meegemaakt. Zo manipuleerde ze mensen. Ze vertelde het in tranen en ze was zelf verwonderd over haar ontdekking.

Het gaat niet over schuld. We zijn allemaal op zoek en hebben soms geen idee. Waar leer je op school hoe je met het leven kan omgaan? Verantwoordelijkheid nemen voor mijn leven werkt bevrijdend en geeft een gevoel van enorme kracht. Natuurlijk trap ik nog wel eens erin maar ik heb het steeds eerder door. Als me iets overkomt wat niet in mijn macht ligt… is het aan mij hoe ik er mee omga. Daar heb ik wel macht over. Dus ook over het verwerken, loslaten, actie ondernemen en wat ik nog meer kan doen of laten.

Verantwoordelijkheid nemen over mijn leven geeft ruimte in mijn hoofd en in mijn hart.

Ik liet dit stukje lezen aan een vriendin en die zei: "Dat zou die en die eens moeten lezen!" Kijk en dat is nou net niet de bedoeling.

Tip:

Doe het ook eens. Eerst schrijf je op waar je slachtoffer bent geweest en daarna schrijf je op wat je anders had kunnen doen. Wat had je kunnen zeggen? Waar heb je je grenzen laten overtreden?  Wanneer had je weg kunnen lopen?  Hoe heb je de situatie gebruikt om aandacht te krijgen?

Geef je zelf niet op je kop. Glimlach liefdevol en neem je voor het een volgende keer anders te doen en adem uit...

Uit: Placebo's en fluitende fietsen