De helper

Heb ooit de reddingsdriehoek leren kennen. Als trainer/coach en sowieso in ons mensenleven kan die driehoek een helder inzicht geven.  Ik was er heel blij mee en herkende het direct. We willen graag mensen redden... dat zit in ons bloed. We zien mensen struggelen met het leven en zelf hebben we het één en ander geleerd dus hup we steken een hand uit, luisteren, geven raad en dan willen we natuurlijk ook dat de gene die de raad krijgt er iets mee doet. En tja, dat doen ze niet altijd en dat blijkt een enorme valkuil voor ons. We zitten samen opgesloten in de reddingsdriehoek.

Die gaat als volgt: Ik ben een redder en wil bv een vriendin redden van de depressiviteit en het slachtofferschap. Eerst is ze blij dat ik haar wil redden en grijpt het met beide handen aan. Ik blij, zij blij... maar ja, dan doet ze toch niet wat ik heb gezegd en dat vind ik niet alleen dom maar ook ondankbaar. Dus ben ik boos en klaag haar aan: "Nou doe je nog steeds zo stom!" (misschien niet in die woorden en denk ik het alleen maar). Dan is zij boos omdat ik haar verwijt niet te doen wat ik haar heb aangeraden. Dat maakt mij verdrietig en hup dan ben ik het slachtoffer. Dus zitten we samen in de reddingsdriehoek en we hebben er helemaal niets aan en krijgen ruzie. Au!

Dus je hebt de redder, de aanklager en het slachtoffer... van de redder word je aanklager en dan slachtoffer. Dit doen we natuurlijk onbewust. Hoe stappen we daar dan weer uit?
Het beste is er sowieso niet in te stappen en dat betekent dat we het ons van te voren al bewust  zijn wat we doen, hoe we iets doen en waarom we iets doen.
Door als we iets willen geven het alleen maar te geven als de ander dat wil en er voor open staat.
Door onze arrogantie er letterlijk uit te blazen, zodat we echt van ziel tot ziel praten zonder nog een spoortje ego.
Door het erbij te laten wat ze ermee doen. Dat is niet onze zaak.
Door door te gaan met ons leven en de ander het beste te wensen en niet met argusogen op te letten hoe ze het doen en of ze het doen.
Door ons te realiseren dat we wat wij denken te weten wat beter is voor de ander misschien helemaal niet zo is. Het kan zijn dat de ander (die een spiegel van onszelf is) nog even lekker door moet modderen en nog iets moet meemaken voor het muntje valt. Door ons te realiseren dat we van de ander kunnen leren en dat de woorden die we gebruiken ook voor onszelf zijn.

Zo, nou hoop ik dat jullie wel doen wat ik hier zeg anders kijk ik jullie nooit meer aan!

Ps. op google kun je heel veel voorbeelden vinden van reddingsdriehoeken. Een coachmodel van Steve Karpmann.
 

Waarheen, waarvoor????

Laatst had ik een groep managers in de zaal tijdens een lezing over de Kracht van de Gedachte die 's nachts niet konden slapen. Ze hadden geen idee wat ze moesten doen, hoe ze het moesten brengen naar hun personeel, hun managers wisten het ook niet en de bazen van de managers van de managers evenmin. Toch draaien de raderen van de machine door. 

Hoe houd je stand in zo'n situatie en hoe blijf je rustig in een wereld die als een stormwals over je heen walst? 
Buiten de mogelijkheid om met z'n allen het tij te keren is het zaak om onszelf niet te verliezen in bitterheid, angst en burn-outs.

"Hoe doe ik dat dan?" vroeg iemand me van de week wanhopig. "Ik heb al een burn-out gehad en ben als de dood er weer één te krijgen, ben net weer aan het opkrabbelen." Het bleek dat alle zes medewerkers van de afdeling waar ze werkt al een burn-out hadden of hadden gehad.
De enige weg is een totaal andere visie op het leven. Of je zit er midden in en bent er in onder gedompeld, of je duikt in je eigen wijsheid en overziet je leven.

Wat is mijn leven en wat is voor mij het belangrijkst? Hoe blijf ik in het centrum van mijzelf en hier bedoel ik geen egocentrisme mee maar zielscentrisme. Dat wil zeggen (Ja mijnheer van Dale, u mag dit in het woordenboek toevoegen, dat heb ik net zelf in Word gedaan). Ik bedoel hiermee dat als we onszelf als ziel ervaren die op deze aarde rondloopt om onszelf te herontdekken, om te weten waarom we hier op aarde zijn, we hebben allemaal onze eigen reden te ontdekken. We kijken en voelen dan ook anders over chaotische toestanden in de wereld. Dan zijn we een baken in de oceaan en een licht in de duisternis.
Het geeft een totaal ander perspectief en alles wordt een uitdaging in plaats van een zwaard van Damocles.

De diepste vraag: Wie ben ik? Ben ik dat wat ik eet? Ben ik dat wat ik denk? Ben ik dat wat is? Ik ken alleen het antwoord voor mijn eigen leven en dat is: 'ik ben hier om wakker te worden'. Wakker van de illusie dat ik een product ben van de regering of dat wat anderen in mij zien. Ik ben, en dat heb ik ten diepste ervaren, een prachtige liefdevolle ziel die zich uitdrukt in schrijfsels en woorden en die liefde die ik ontvang doorgeeft op allerlei manieren. Niet dat iedereen daar op zit te wachten maar wie wil ontvangen, ontvangt en geeft ook weer door. Die Liefdesenergie is niet te stuiten. Niet door ziekte, pijn, geldproblemen en zelfs niet door de dood. Het is de oneindige Goddelijke energie die we allemaal kunnen ervaren.

Zodra we dat, ieder op onze eigen manier, doorkrijgen lijkt het alsof de hele wereld zich binnenstebuiten keert en zien we totaal andere zaken dan daarvoor. 
Voor mij was het duidelijk dat ieder mens, ook degene die de meest afschuwelijke dingen doen, zielen zijn die zich zelf kwijt zijn en zichzelf ooit weer zullen hervinden. Als het niet in dit leven is dan in het volgende. Dat we zelf alles wat er op aarde gebeurt creëren, zowel de vervuiling, de oorlogen en de ellende als de schoonheid, de wonderen, de liefde. Dat zelfs in oorlogen, gevangenissen en concentratiekampen mensen zichzelf kunnen hervinden. Dat er mensen zijn die in ziekte en op sterfbedden wakker worden en soms zelfs gelukkiger zijn dan in de tijd dat ze gezond op vakantie waren en de schoonheid en de mensen om hun heen voor vanzelfsprekend zagen.

Op het moment dat je wakker wordt en je werkt bij een organisatie die in de chaos verkeert, zul je andere beslissingen nemen, je niet meer laten meetrekken in duistere gebieden van klagen en stress, je zult een licht zijn voor je collega's en je zult weten wat te doen.

Ik begon dit net te schrijven over burn-out in organisaties en ben hier al zwervend uitgekomen. Niets is voor niets...

Mijn eigen wereld creëren

Tot nu toe heb ik altijd redelijk waarheidsgetrouwe blogs geschreven. In één verhaal 'Toekomstvoorspelling' heb ik mijn fantasie gebruikt en dat leidde tot een hoop verwarring bij de lezers. Daarom heb ik toch maar even  uitgelegd dat ikzelf de grijze dame ben die mijn vroegere ik vertel wat er later allemaal met me gaat gebeuren. Dit omdat ik zo vaak denk: 'als ik dat toch had geweten, had ik het nooit geloofd.'

Van de week zaten we heerlijk te lunchen in een paradijselijke tuin bij vrienden en één van hen vertelde over zijn leven... in het begin was het nog een redelijk serieus verhaal maar op een gegeven moment toen de KGB en de CIA voorbijkwamen en ik ook nog in de tuin bleek te zitten met een man die bang was dat hij door zijn gedachten de Golfoorlog heeft veroorzaakt, begon het toch te dagen dat er iets niet klopte. Nou is die mogelijkheid me niet helemaal vreemd omdat mijn moeder al zei dat door haar gedachtekracht het vuur dat ik aanmaakte in de open haard zo wonderlijk snel brandde en ik zelf verhalen over de kracht van gedachten schrijf, maar dit ging wel ver. Gelukkig was onze vriend nog wel bij zinnen en bleek hij over te zijn gegaan op het idee over een boek en was hij vergeten dat te vermelden.

Het zette me aan het denken over de vele mogelijkheden die we hebben en hoe weinig ik daar gebruik van maak. Nu heb ik het geluk dat mijn leven sowieso al vol zit met wonderen, drama's en interessante gebeurtenissen die genoeg stof opleveren voor een enorme hoeveelheid verhalen maar ik kwam in de verleiding eens vaker gebruik  te maken van mijn fantasie.

Het begon van de week toen een collega me berichtte over haar kinderen en foto's stuurde. Ineens verhaalde ik over mijn kinderen en zocht er een bijpassende foto bij op internet van kinderen die best wel eens van mij hadden kunnen zijn als ik met mijn vroegere verloofde Jezus, een Cubaan, was getrouwd.
Mijn collega werd stil aan de andere kant van fb en toen wat vertwijfelde zinnetjes. "Heb jij die gebaard?" "Jazeker" loog ik... en genoot van het effect. Bedacht ter plekke dat de één een schat was en de ander nogal lastig in de omgang.

Dus lieve vriend,  je weet zelf wie je bent en ik noem verder geen namen anders verraad ik je boek al: je hebt me geïnspireerd! Veel dank en wie weet wat voor nieuwe verhalen het oplevert. Betekent wel dat ik vanaf nu niet meer te vertrouwen ben...

Mijn oma en mystieke ervaringen

Mijn oma was op haar dertiende dienstmeisje bij 'voorname' mensen in Amsterdam. Zelf groeide ze op met een grote familie in de Jordaan. Het was een schat en ik zag haar altijd als lief maar een beetje dom. Als we bij haar logeerden haalde ze me midden in de nacht stiekem uit bed en liet haar zelfgebakken appeltaart proeven met een heleboel slagroom. "Niet tegen je moeder zeggen hoor". Ze sprak Amsterdams met heel veel fouten. (Ik ook maar dat had ik nog niet door...). Ze loodste haar twee halfjoodse kinderen door de oorlog heen en hield ze in leven ondanks de honger. Na de oorlog opende ze een winkeltje op de ten Katemarkt in Amsterdam, kocht oude meubels, lapte ze op en verkocht ze weer. In die tijd heb ik haar niet meegemaakt. Ze trouwde opnieuw met een man die bij de Eternitfabriek werkte en verhuisde met de fabriek mee naar Goor in Overijssel. Tja, mijn oma sloeg met de mattenklopper in de tuin de asbest van mijn opa's overall. Dat deden ze allemaal. De meeste mensen in de straat werkten bij de fabriek, kregen kanker en mijn opa stierf net na zijn pensionering en mijn oma stierf niet lang daarna, maar dat is een ander verhaal.

Zoals ik al schreef ze was lief en ik vond haar wat dommig. Als er een vreemde binnen kwam trok ze een keurig mondje en zei: "Dag Mefroi..." dat vond ze chique. Toen we een keer in een restaurant zaten vroeg ze aan de ober of ze mocht helpen afwassen. Ze meende het echt... dat vond ze fijn. Ze was liever de afwaster dan de restaurantbezoekster. Als een marktvrouw met een hoedjes stand niet goed verkocht, ging ze op de stand staan en zong: "Wat vind u nu wel van mijn mooie hoedje, mevrouw... " en dan verkochten ze alle hoedjes. Ze vertelde af en toe dat ze Jezus had gezien en ik nam het niet serieus... "Ja hoor, oma" reageerde ik dan. Eén keer nam ik haar in de maling. Ik was een jaar of veertien en sprak haar na. Ze draaide zich om, keek me recht aan en zei: "Ik heb je wel door... je denkt dat ik dom ben... nou wacht maar... neem me maar in de maling! Ik ben slimmer dan je denkt!" Het bloed trok uit mijn gezicht weg en schaamde me diep. Weet niet meer of ik mijn excuses heb aangeboden. Daarna was ze weer haar lieve zelf. Op haar sterfbed kwam de priester om absolutie te geven. Ze zei: "Dat hoeft niet, ik ben al in contact met God!" Die oma van mij was zo dom niet. Integendeel!

Laatst was ik bij een lezing die ik nogal saai vond tot de man vertelde dat hij een mystiek moment had beleefd. Ik dacht nu komt het... maar hij dwaalde af naar voor mij saaiere zaken en ik vroeg op een gegeven moment "Wat gebeurde er tijdens die ervaring? Hoe voelde dat?" Iemand zei: "Bij de vorige lezing vroeg ze dat ook al." Dat is zo, degene die de lezing toen hield sprak op scholen met kinderen over God. Op mijn vraag hoe haar eigen ervaring was zei ze resoluut terwijl ze haar hand op 'ho'-stand naar me toe hield: "Dat is privé!"

Later vroeg iemand me waarom ik dat wilde weten. Dat was toch een heel intiem moment dat je niet zomaar op tafel gooit. Tja, toen moest ik denken aan mijn oma. Waarom heb ik nooit doorgevraagd. Nu zou ik dolgraag haar verhaal willen horen over hoe ze Jezus had ontmoet. Te laat. Dus nu vraag ik het aan iedereen die zoiets heeft meegemaakt. Het zijn de openingen naar het Licht die we broodnodig hebben. Zelf kan en wil ik, net als mijn oma en mijn moeder, mijn mond niet houden over mijn spirituele ervaringen en ik heb het geluk dat de meeste mensen wel luisteren.

Lieve oma Christien, hierbij alsnog mijn welgemeende excuses! Als ik je ooit weer ontmoet zal ik met volle aandacht naar je luisteren.

Vond tot mijn verbijstering gisteren deze foto van mijn oma: