Waarheen, waarvoor????

Laatst had ik een groep managers in de zaal tijdens een lezing over de Kracht van de Gedachte die 's nachts niet konden slapen. Ze hadden geen idee wat ze moesten doen, hoe ze het moesten brengen naar hun personeel, hun managers wisten het ook niet en de bazen van de managers van de managers evenmin. Toch draaien de raderen van de machine door. 

Hoe houd je stand in zo'n situatie en hoe blijf je rustig in een wereld die als een stormwals over je heen walst? 
Buiten de mogelijkheid om met z'n allen het tij te keren is het zaak om onszelf niet te verliezen in bitterheid, angst en burn-outs.

"Hoe doe ik dat dan?" vroeg iemand me van de week wanhopig. "Ik heb al een burn-out gehad en ben als de dood er weer één te krijgen, ben net weer aan het opkrabbelen." Het bleek dat alle zes medewerkers van de afdeling waar ze werkt al een burn-out hadden of hadden gehad.
De enige weg is een totaal andere visie op het leven. Of je zit er midden in en bent er in onder gedompeld, of je duikt in je eigen wijsheid en overziet je leven.

Wat is mijn leven en wat is voor mij het belangrijkst? Hoe blijf ik in het centrum van mijzelf en hier bedoel ik geen egocentrisme mee maar zielscentrisme. Dat wil zeggen (Ja mijnheer van Dale, u mag dit in het woordenboek toevoegen, dat heb ik net zelf in Word gedaan). Ik bedoel hiermee dat als we onszelf als ziel ervaren die op deze aarde rondloopt om onszelf te herontdekken, om te weten waarom we hier op aarde zijn, we hebben allemaal onze eigen reden te ontdekken. We kijken en voelen dan ook anders over chaotische toestanden in de wereld. Dan zijn we een baken in de oceaan en een licht in de duisternis.
Het geeft een totaal ander perspectief en alles wordt een uitdaging in plaats van een zwaard van Damocles.

De diepste vraag: Wie ben ik? Ben ik dat wat ik eet? Ben ik dat wat ik denk? Ben ik dat wat is? Ik ken alleen het antwoord voor mijn eigen leven en dat is: 'ik ben hier om wakker te worden'. Wakker van de illusie dat ik een product ben van de regering of dat wat anderen in mij zien. Ik ben, en dat heb ik ten diepste ervaren, een prachtige liefdevolle ziel die zich uitdrukt in schrijfsels en woorden en die liefde die ik ontvang doorgeeft op allerlei manieren. Niet dat iedereen daar op zit te wachten maar wie wil ontvangen, ontvangt en geeft ook weer door. Die Liefdesenergie is niet te stuiten. Niet door ziekte, pijn, geldproblemen en zelfs niet door de dood. Het is de oneindige Goddelijke energie die we allemaal kunnen ervaren.

Zodra we dat, ieder op onze eigen manier, doorkrijgen lijkt het alsof de hele wereld zich binnenstebuiten keert en zien we totaal andere zaken dan daarvoor. 
Voor mij was het duidelijk dat ieder mens, ook degene die de meest afschuwelijke dingen doen, zielen zijn die zich zelf kwijt zijn en zichzelf ooit weer zullen hervinden. Als het niet in dit leven is dan in het volgende. Dat we zelf alles wat er op aarde gebeurt creëren, zowel de vervuiling, de oorlogen en de ellende als de schoonheid, de wonderen, de liefde. Dat zelfs in oorlogen, gevangenissen en concentratiekampen mensen zichzelf kunnen hervinden. Dat er mensen zijn die in ziekte en op sterfbedden wakker worden en soms zelfs gelukkiger zijn dan in de tijd dat ze gezond op vakantie waren en de schoonheid en de mensen om hun heen voor vanzelfsprekend zagen.

Op het moment dat je wakker wordt en je werkt bij een organisatie die in de chaos verkeert, zul je andere beslissingen nemen, je niet meer laten meetrekken in duistere gebieden van klagen en stress, je zult een licht zijn voor je collega's en je zult weten wat te doen.

Ik begon dit net te schrijven over burn-out in organisaties en ben hier al zwervend uitgekomen. Niets is voor niets...