Van de week zaten we heerlijk te lunchen in een paradijselijke tuin bij vrienden en één van hen vertelde over zijn leven... in het begin was het nog een redelijk serieus verhaal maar op een gegeven moment toen de KGB en de CIA voorbijkwamen en ik ook nog in de tuin bleek te zitten met een man die bang was dat hij door zijn gedachten de Golfoorlog heeft veroorzaakt, begon het toch te dagen dat er iets niet klopte. Nou is die mogelijkheid me niet helemaal vreemd omdat mijn moeder al zei dat door haar gedachtekracht het vuur dat ik aanmaakte in de open haard zo wonderlijk snel brandde en ik zelf verhalen over de kracht van gedachten schrijf, maar dit ging wel ver. Gelukkig was onze vriend nog wel bij zinnen en bleek hij over te zijn gegaan op het idee over een boek en was hij vergeten dat te vermelden.
Het zette me aan het denken over de vele mogelijkheden die we hebben en hoe weinig ik daar gebruik van maak. Nu heb ik het geluk dat mijn leven sowieso al vol zit met wonderen, drama's en interessante gebeurtenissen die genoeg stof opleveren voor een enorme hoeveelheid verhalen maar ik kwam in de verleiding eens vaker gebruik te maken van mijn fantasie.
Het begon van de week toen een collega me berichtte over haar kinderen en foto's stuurde. Ineens verhaalde ik over mijn kinderen en zocht er een bijpassende foto bij op internet van kinderen die best wel eens van mij hadden kunnen zijn als ik met mijn vroegere verloofde Jezus, een Cubaan, was getrouwd.
Mijn collega werd stil aan de andere kant van fb en toen wat vertwijfelde zinnetjes. "Heb jij die gebaard?" "Jazeker" loog ik... en genoot van het effect. Bedacht ter plekke dat de één een schat was en de ander nogal lastig in de omgang.
Dus lieve vriend, je weet zelf wie je bent en ik noem verder geen namen anders verraad ik je boek al: je hebt me geïnspireerd! Veel dank en wie weet wat voor nieuwe verhalen het oplevert. Betekent wel dat ik vanaf nu niet meer te vertrouwen ben...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten