vrijdag 24 augustus 2018

What we try to protect appears to be our greatest strength

My mother was my first and greatest teacher in the field of processing and forgiveness. I always thought she did not try to process her feelings and the consequences for her and me. As I am writing so many memories come up. I realize that my mother actually made attempts to process her feelings.

The memory suddenly hits me clearly when my mother and I were watching the documentary Shoah together holding hands. Shoah showed the gruesome details of the concentration camps. My mother asked me to see it together, (she hoped after seeing it, she could live with the memories of the war). A great moment because it brought us closer then we had been for years. I was about thirty years old. She wanted the confrontation to see for herself what had happened exactly. Very courages! Unfortunately It did not help: her pain got worse. Now the images hunted her. In my childhood my father used to cut information about the war out of the newspapers so my mother would not see it. When Hitler came on TV, he ran to the tv-set to turn it off.

My mom lost about thirty relatives in the gas chambers of Sobibor. Her father, his sisters and brothers, her grandparents, nieces and nephews. My mother was registered by the Jewish community as full Jewish. She had gotten a letter for deportation and before he was deported himself her father took care that it was put to "right" in the administration. My grandmother was a Christian and half Jewish children were allowed to stay and live for as long the nazi’s would decide what would happen to them. So my grandfather saved my mother just in time.

My mother Greet Dresden, has kept herself standing with the help of books by Vincent Peale. She was a positive thinker. That did her good for a while. She walked at a brisk pace, wore her black hair with a large knot and her chin proudly the air. She read, even though she had only primary school, books of Sartre and Spinoza and mentioned herself a free-thinker. Many people were afraid of her pierced gaze and quick tongue. I also often was afraid of her, she saw through me and hit me on my weakest spots.

On the other hand: we could talk for hours about life and death. She told how she saw the world and hundreds of years from then everyone would be of mixed blood ... all races together because we are all one. "Like me”, she would 
 proudly say: “Jewish and Christian, together." She loved conscious living and often said: "Live conscious, Marja! Enjoy every day and every moment!" She had great moments and I was so proud of her. In those moments she even was able to forgive the Germans. 

She often sat on benches in the Sarphati Park in Amsterdam and spoke with all kinds of people. If someone sitting next to her  was depressed, which happened often, she said: "You are depressed? Did you lose thirty family members to the gas chambers? I did and if I can be positive, you can too! Go to the market, get a bunch of tulips and put them on the table ... buy a cake and give it to someone who is lonely!” She left people stunned. She sometimes met someone who said.." You helped me out of my depression with your words!"

There were also other moments. The first one was when I was about twelve.  I came home from school and everything was dark. My mother was lying on the sofa in the room and I was not allowed inside. It took weeks. Mama had a "breakdown" as she called it. The doctor heard what had happened during the war and asked, "Mrs. Ruijterman, you should have therapy to process all of this!" "Oh no." my mother proudly replied: "No way, I do it myself, I'm very strong and I can overcome this with my thoughts. They are so powerful and I always get everything done so this too!" A little later the light came back in the house as she walked proudly as before into the world and  yet  something had changed.

She got moments of despair and cried furious and raged. She pulled her hair and hit herself in the face. She called me weak and mentioned everything I had done to ruin her life. As soon as she would hear the footsteps of my father on the stairs she drew a smile and said, "Mar,  smile now! Everything is ok!" "Hello Nico, she greeted my father with a big smile: “How was work?" and just like that the panic was gone. It has taught me then that we can turn panic of if necessary. There is something in us, a spectator, who keeps an eye on things and makes a new choice.

It was unbelievable in the beginning for me. My mother? That can’t be true ... this is not happening. I was terrified and the years after it happened more often. The contrast was enormous. If she was like that I totally forgot the pretty strong mother who she really was. When she was back to normal, I totally forgot her panic attacks and we had beautiful conversations. 

Later I disliked positive thinking because I saw how my mother used it as a survival strategy. My survival strategy was getting cynical and was able to reply at her anger without being afraid and it made me feel stronger. It led to huge fights and hostile arguments.

Years later I learned the art of the power of thought and the thought number one is: "I'm going to process this" That’s a very constructive idea and it's important to really do it and find a way that fits us. That's a big lesson I learned from my mother. 

I was also very good in not wanting to feel anything and saw myself as a victim of the world. Have spent years in therapy to handle everything. It did not work because I always told the story over and over again in all kinds of therapy. Only when I found out years later that we can solve the pain to feel the feeling consciously, I became softer in me. Meditation was fantastic because I could not get away from feelings.

I was so afraid to admit the pain that I found all kinds of ways not to feel. Watching TV, snacking, entertainment, reading. When I was thirtythree I started to meditate and then I could not be more clear. And what turned out ... if the pain comes very close to the core ...  the  part that I wanted to protect so much because it seemed so fragile: if the pain gets to the heart / soul ... it dissolves. It not only solves that there is free Love and Happiness. Who would have thought that? That  deep source in us we want to protect, appears to be our deepest strength. We are souls with so much love and strength we have forgotten. Until we remember again and then everything dissolves. All the sadness, hatred, jealousy, resentment will disappear like snow in the sun.

My mother was older and she repeated everything she said and did not stop talking. She could talk without breathing what made it difficult to listen to her. If I did not made sure my breath was calm and steady I almost choked. She told the doctor in hospital six weeks before she died: "If you lost thirty familie members to the gas chambers, you would have had a stroke too ...".

Occasionally we had moments of real contact before she died. She had a heart attack and the last six weeks she was on a respirator and could not talk. She was furious that it had to happen to her, while she had done so much good for others and had high blood pressure. When I told her that we were going to stop the respirator and she was going to the other side (we had promised each other before she would send me messenges because she believed in life after death), she was quiet and we looked a long into each other's eyes. With a grand gesture of her right hand, she indicated that the respirator could be stopped. We had an intensive goodbye and I enjoyed the mourning. I've mourned completely and felt every bit of sadness and I felt the love she send me from 'the other site'. Later she would let me know, through a medium, that  now she is free and overviews her life. She knows now she'd become a caricature of herself. She is free now!. 

There is alway's liberation possible though some of us that are waiting until after death. We don’t have to wait that long. We can do it now ... if you think it’s enough, say to yourself: I'm going to sit down and feel what has to be felt. I'm going to feel, and not avoid the pain. Bring it on ... and let the pain in your heart, breathe it in and out and feel what happens. If you find it scary: ask someone you trust to stay with you or ask a good therapist or a good coach. The pain may take about twenty minutes... then it fades away and sometimes you have to do it more often. 

We can process what happens each day to keep ourselves clean. Also beautiful events we can process that’s something we tent to forget. Even those we can welcome and feel deeply how it feels to get a compliment or had a beautiful conversation with someone.
 
In the depths of who we really are: at a soul level, we really see each other and know we are one. That heals everything.





Dat wat we willen beschermen blijkt onze grootste kracht te zijn

Mijn moeder was mijn eerste en grootste leermeester op het gebied van verwerken en vergeven. Ik dacht altijd dat ze niet goed verwerkte en over de gevolgen die dat voor haar en mij had. Het zat er al een tijd aan te komen en het moest een keer geschreven worden. Terwijl ik schrijf gebeurt het al... zoveel herinneringen komen boven. Ik realiseer me dat mijn moeder wel degelijk pogingen deed om te verwerken.

De herinnering komt opeens fel op dat mijn moeder en ik, hand in hand naar Shoah keken, de documentaire die ooit werd uitgezonden met de gruwelijke details van de concentratiekampen. Mijn moeder vroeg me het samen te zien, zodat ze er door heen kon gaan om het goed te verwerken.
Een groots moment omdat ons dat dicht bij elkaar bracht. Ik zie net op google dat het in 1985 is gemaakt, dus ik moet zo'n dertig jaar zijn geweest. Ze wilde de confrontatie aan gaan en met eigen ogen zien wat er precies was gebeurd. Wat een moed. Het hielp niet, haar pijn werd er des te erger door. Nu kwamen de beelden in volle heftigheid bij haar binnen. In mijn jeugd knipte mijn vader alle informatie over de oorlog uit de krant zodat mijn moeder het niet zou zien. Als Hitler op tv kwam rende hij naar het toestel om het uit te zetten.

Mijn moeder verloor zo'n dertig familieleden in de gaskamers van Sobibor. Haar vader en op één na al zijn zusters en broers, haar oma en opa, nichtjes, neefjes. Mijn moeder stond ingeschreven bij de Joodse gemeente als vol Joods. Ze had al een oproep gekregen en voor hij zelf werd weggehaald, zette haar vader dat nog "recht". Mijn oma was christen en half joodse kinderen mochten nog wat langer blijven leven.

Greet Dresden, hield zich na de oorlog staande met de boeken van o.a. Vincent Peale. Ze was een positief denker. Dat heeft haar een tijd veel goed gedaan.  Ze liep met ferme pas en haar hoofd met grote zwarte dot, trots in de lucht. Ze las, ondanks dat ze alleen lagere school had, boeken van Sartre en Spinoza en voelde zich een vrijdenker. Ze las iedereen de les en menigeen was bang voor haar priemende blikken en snelle tong. Ook ik was vaak bang van haar, ze zag door me heen en kon me op mijn zwakste plekken raken.

We konden ook uren praten over het leven en de dood. Ze vertelde over hoe ze de wereld zag en dat over honderden jaren iedereen van gemengd bloed zou zijn... alle rassen door elkaar omdat we allemaal één zijn. "Net als ik, zei ze dan trots: joods en christen, door elkaar."  Ze wilde bewust leven en riep me dat vaak toe: "Bewust leven, Mar! Geniet van elke dag en elk moment!" Ze had grootse momenten en ik was dan zo trots op haar. In één van die momenten vergaf ze de Duitsers.

Ze zat vaak op bankjes in het Sarphatipark in Amsterdam en sprak met allerlei mensen. Als iemand naast haar zat die depressief was, dat gebeurde nogal eens, riep ze: "U depressief? heeft u dertig familieleden verloren aan de gaskamers? Nou ik wel en als ik positief kan zijn, dan kunt u het ook! Ga naar de markt en haal een bos tulpen en zet ze op tafel... koop een taart en geef die aan iemand die eenzaam is! Dat haalt u er wel uit." Ze liet mensen verbijsterd achter. Ze is nog wel eens iemand tegen gekomen die zei: "U haalde me door uw woorden uit de depressie!"

Er kwamen ook andere momenten. Zoals de keer dat ik thuis kwam en alles donker was. Mijn moeder lag op de bank in de kamer in het donker en ik mocht niet naar binnen. Ik was een jaar of twaalf. Het duurde weken. Ma had een "inzinking" zoals ze het noemde. De dokter hoorde voor het eerst wat er in de oorlog gebeurd was en vroeg: "mevrouw Ruijterman, wilt u misschien in therapie?" "O, nee." antwoordde mijn moeder trots: "Geen sprake van, dat doe ik zelf wel! Ik ben oersterk en ik kan het alleen, mijn gedachten zijn krachtig en ik krijg alles voor elkaar! Ook dit!" Toen een tijdje later het licht weer aanging liep ze weer even trots als daarvoor de wereld in en toch was er iets veranderd.

Ze kreeg buien waarin ze radeloos en woedend schreeuwde en tierde en haar haar uittrok, zichzelf sloeg en me de huid vol schold. Het kon ook zo weer over zijn als de voetstappen van mijn vader op de trap klonken. Ze trok een glimlach en riep: "Mar, lachen... niets aan de hand!" "Dag Niek! hoe was het op je werk?" en voorbij was de paniek. Dat leerde me toen al dat je paniek kunt uitzetten als je dat nodig acht. Er is ergens in ons een toeschouwer die de boel in de gaten houdt en een nieuwe keuze kan maken.

Het was in het begin voor mij niet te geloven. Mijn moeder? Dat kan niet waar zijn... dit gebeurt niet echt. Ik was vreselijk bang en de jaren daarna gebeurde het steeds vaker dat ze zo'n bui had. Het contrast was gigantisch. Als ze zo was dan vergat ik totaal de mooie sterke moeder die ze ook was. Als ze weer normaal was vergat ik totaal haar paniekaanvallen en hadden we weer de mooiste gesprekken.

Ik kreeg een hekel aan positief denken omdat ze zich zo groot hield en en de positiviteit gebruikte als overlevingsstrategie waardoor ze zich enorm opblies. Mijn overlevingsstrategie was cynisme en ik kon haar daardoor van repliek dienen en voelde me sterker.

Toen ik later zelf de kunst van de kracht van gedachten leerde gebruiken was verwerken altijd gedachte nummer één:  "Ik ga dit goed verwerken" is een zeer constructieve gedachte en dan is het zaak om het ook te doen. Dat is een grote les die ik van haar heb geleerd.

Ben ook een ster geweest in het niet willen voelen en mezelf als slachtoffer van de wereld zien. Heb jaren in therapie gezeten om alles te verwerken. Het lukte niet omdat ik in de therapie altijd maar weer het verhaal vertelde van hoe zielig ik was geweest. Pas toen ik er jaren later achter kwam dat door het gevoel bewust te voelen de pijn oplost, werd het zachter in mij.
Ik was zo bang de pijn toe te laten dat ik allerlei manieren vond om niet te hoeven voelen. Tv kijken, snoepen, uitgaan, lezen. Op mijn drieëndertigste begon ik te mediteren en toen kon ik er niet meer van weg. En wat bleek... als de pijn heel dichtbij de kern komt... dat gedeelte wat ik zo graag wilde beschermen omdat het zo kwetsbaar leek: als de pijn de kern/de ziel raakt... lost het op. Het lost niet alleen op: er komt Liefde vrij en geluk. Wie had dat gedacht? Dat wat we willen beschermen blijkt onze diepste kracht te zijn. We zijn zielen met zoveel Liefde en Kracht in ons en dat zijn we vergeten. Tot we het ons weer herinneren en dan lost alles op. Alle verdriet, haat, jaloezie, wrok verdwijnt als sneeuw voor de zon.

Mijn moeder werd ouder en ze ging zich steeds meer herhalen en stopte niet meer met praten. Tegen de arts van het ziekenhuis, zes weken voor haar dood, zei ze: "Ja, als u dertig familieleden had verloren aan de gaskamers dan had u ook een tia gehad..." ze ging voor het effect. Heel af en toe hadden we momenten echt contact tot ze stierf. Ze kreeg een hartaanval en de laatste zes weken lag ze aan de beademing en kon niet meer praten. Ze was woedend dat haar dit moest overkomen en had gigantische hoge bloeddruk. Toen ze wist dat ze ging sterven werd ze rustig en we keken elkaar lang in de ogen. Met een groots gebaar van haar nog goede hand gaf ze aan dat de beademing mocht worden stopgezet. We hebben intensief afscheid genomen en ik heb genoten van het rouwen. Heb me er helemaal ingegooid en het was louterend en verlichtend.
Ze liet me later weten, via een medium, dat ze nu vrij is en dat ze haar leven overziet. Dat ze een karikatuur van zichzelf was geworden. Ze is nu vrij. Er is altijd bevrijding al wachten sommigen er op tot na de dood.

In de diepte van wie we werkelijk zijn: op zielsniveau komen we elkaar tegen en blijken we één te zijn en lost alles op.

maandag 20 augustus 2018

Een beetje in de war...

Al een paar keer zag ik hem op de gang waar de kamer van mijn vader op uit kwam. Een mooie oudere man met halflang grijs haar en keurig gekleed. Hij groette me steeds vriendelijk en op een dag hielden we een praatje. Hij nodigde me uit in zijn kamer, die hing vol met prachtige schilderijen en er stond een indrukwekkende boekenkast. "Ik ben David en was docent aan de VU" zo stelde hij zich voor. Daar werk ik ook vaak dus dat schiep een band. "Hoe ik hier terecht ben gekomen begrijp ik niet. Mijn kinderen zeggen dat ik wat in de war ben en dat ik niet meer voor mezelf kan zorgen. Zwaar overdreven." We zaten in twee gerieflijke grote leunstoelen. Hij pakte mijn hand en zei: "Ik ben zo blij nu eens mijn hart te kunnen luchten, ik had het niet zover moeten laten komen en nu is het te laat en zit ik hier." Ik opperde af en toe eens met hem te komen praten want ik was vaak bij mijn vader. "Dan kom ik af en toe ook even bij jou langs." "Oh Marja, als je dat wil doen, heel graag. Het is zo fijn praten met je." We namen hartelijk afscheid en hij omhelsde me. 

De volgende dag zag ik hem weer: "Ha David!" riep ik vrolijk uit. David keek me aan, pakte mijn handen in zijn handen en vroeg: "Dag mevrouw, wie bent u?"