Er woont een Egyptenaar in de keuken.

Woonde in mijn jonge jaren vijf jaar in het NRC Handelsbladgebouw, schuin tegenover het Paleis op de Dam. Wij kwamen net nadat het kraakpand was aangekocht door de gemeente en we er voor alleen de gedeelde energiekosten mochten wonen. We kregen twee prachtige ruimtes, mijn toenmalige vriendin en ik. Een mooie grote keuken en een grote kamer. Was er heel blij mee. Mijn vriendin was Française en begreep het niet helemaal. Ze vroeg streng aan de vriendelijke jongen, die zo lief was om ons uit zichzelf die plek aan te bieden, of er geen muizen waren. Alsof we het anders niet zouden nemen... we kwamen van een klein zolderkamertje in de tweede Jan Steenstraat en dat vond hij zo zielig. Na veel schrobben en schilderen zag het er prima uit. Er kwam nog een Franse Filmploeg om ons te interviewen over het pand tot grote schrik van haar vader die een notabele was in Caen. Zijn dochter als kraakster was een blamage en nog wel op tv. Ze vertrok na een jaar. Op een dag vroeg medebewoonster Annegriet of er iemand in mijn keuken mocht wonen voor een tijdje. Ja hoor zei ik... want we deden niet moeilijk over dat soort dingen in die tijd. Voor ik het wist woonde er een wat oudere Egyptenaar die een tent had neergezet midden in de keuken. Ik liep er om heen om te koken en vond het heel normaal. Hij had zijn eigen keuken in de tent en zat verwoed te studeren.

Toen de Egyptenaar na een jaartje of wat vertrok werd de keuken een studio van de vrouwenradio. Om te douchen moesten we door een paar ramen klimmen over puin heen en daar was een gemeenschappelijke douche. Ook dat was heel normaal. Mijn ouders kwamen helpen schilderen toen ik een nieuwe kamer beneden kreeg. Hoewel mijn moeder er bijna in bleef toen ze zag waar ik terecht was gekomen, schilderde ze dapper door. Een gigantische kamer waar nog de kasten stonden van de Waarheid (de krant van de Communistische Partij Nederland) die ooit in het pand had gezeten. Er was een grote open haard maar toen ik samen met vriendin Erin voor de haard spookverhalen zat te vertellen, kwam één van de andere bewoonsters binnen stormen: "Braaand..." het bleek dat de hele kamer zwart stond van de rook. Hadden we niet eens gemerkt. De schoorsteen was verstopt.

De andere bewoners hebben uiteindelijk een mooie douche gebouwd... (ik was niet zo van het bouwen) en we hebben vele avonturen meegemaakt. Zoals een nazipunkcafé naast mijn kamer waar ik als de dood voor was (toen ik kwam klagen over geluid maakten ze een Hitlergroet. Gelukkig waren ze snel weg), kraakacties, vrouwenacties, het volgen van mensen van de centrumpartij als een soort detective, een klap op mijn kop door een wapenstok van de politie (hij bood me wel een wc-rol aan en zijn excuses) viel uit mijn bed die boven in de kamer tegen het plafond was gebouwd en een schietpartij voor mijn raam. Later heb ik politiemensen getraind die toen in dezelfde acties achter me aan zaten, het leven is vol verrassingen. Tot ik een keurige woning aangeboden kreeg in de Fokke Simonszstraat heb ik er met veel plezier gewoond. 

Lees ook: Een piano in de keuken

'Wat wil ik met mijn leven?' voor studenten

Was dagen bezig met verslagen te lezen van studenten die keuzes maken voor hun verdere studie. Ze moesten ze gisteren inleveren. Sommigen kwamen van de week al binnen. Gisteravond om vijf voor twaalf hoorde ik achter elkaar pingeltjes op de pc... yes! net op tijd... met tientallen kwamen ze binnen.

Zelf zagen velen het nut er niet zo van in om na te denken hoe ze verder gaan. Ze moesten onder andere een netwerk gesprek organiseren met iemand uit het echte werkveld om er achter te komen hoe het er in de realiteit aan toe gaat. Het liefst natuurlijk meerdere gesprekken maar één gesprek was voldoende voor dit vak.

Verder moesten ze in zichzelf duiken om te zien wat voor talenten en drijfveren er in ze leven van waaruit ze studeren en aan hun omgeving vragen wat die in ze zien. Grote weerstand en ook eng natuurlijk, je weet maar nooit wat ze van je vinden.

Uit de verslagen blijkt dat het netwerk gesprek ze heel veel oplevert en dat ze er inderdaad meer gaan organiseren. Sommigen hadden een totaal verkeerd beeld van het werk dat ze in hun hoofd hadden en anderen kregen juist bevestigd wat ze dachten. Eén kwam er achter dat ze juist niet wil wat ze dacht te willen en gaat nu verder zoeken. Er zijn veel buurmannen, nichten, neven, oma's, tantes, vaders en moeders geïnterviewd. Waarom ver zoeken als ze in de buurt zijn? Eén jongen vertelde dat hij voor het eerst bij zijn vader op zijn werk was en nu eindelijk weet wat hij precies doet. Het gaf hem een totaal ander beeld van zijn vader. Hij was er heel blij mee en was hierdoor dichterbij gekomen. Dat is een mooie bij-oogst. Ze zijn soms ontroerend om te lezen en er zijn ook zeer inspirerende verslagen bij en leer ik soms nog wat over duurzame energie. Echt lieve mensen, er zijn zo ongelooflijk veel studenten die iets voor de wereld willen betekenen, mensen willen helpen, de aarde redden en nog zo wat.

Uiteindelijk zijn de meesten blij dat ze meer overzicht en inzicht hebben gekregen in zichzelf en hun studie. Dat wist ik van te voren want zo gaat het elk jaar. Het verschil is dat nu alles digitaal gaat, er komt geen papier meer aan te pas. Alle papierwerk gaat nu via mobieltjes en tablets. "Kies wat talenten uit die bij je passen" dan nemen ze foto's en zo zetten ze het ook in hun verslag. Wel zo makkelijk. Scheelt mij ook een hoop papierwerk en er worden miljoenen bomen gespaard.

De beruchte manager

Ze was berucht in de organisatie. Sinds ik er kwam als coach had ik al verschillende verhalen gehoord over hoe ze haar macht misbruikte, mensen tegen elkaar opzette en zelfs mensen in het openbaar uitschold en vernederde. Ze werkte al jaren op dezelfde afdeling en ik mocht een aantal van haar medewerkers coachen die ten einde raad waren. De organisatie wist het wel maar had nooit iets ondernomen om haar tot de orde te roepen.

We maakten een afspraak en toen ze binnenkwam liep ze naar me toe, kwam heel dichtbij, keek me strak aan en zei: "Wat is dit voor een onzin! Waarom moet ik met jou praten?" Ik dacht bij mezelf: 'uitademen, Marja... we zijn gelijkwaardig' dat helpt altijd direct waardoor ze ging zitten en ik legde uit wat ik zoal in die jaren had gehoord en dat het een idee was om eens een groepstraining te doen waarbij alles op tafel zou komen. Ik vroeg haar of ze daartoe bereid was en open wilde staan voor feedback. Na wat sputteren en wat binnensmondse vloeken stemde ze toe. "Nou dat moet dan maar" Een persoonlijk coachtraject ging haar te ver.

Het werden spannende dagen en ze zette zich werkelijk in om goed te luisteren al moest ik haar vaak tot de orde roepen. Dan werd ze knalrood en maakte zich groter en dan riep ik: "Uitademen Diana!" en dan plofte ze weer uit en dat hielp. Iedereen zei wat ie te zeggen had onder strenge feedback regels en ze gaf ruiterlijk toe dat ze af en toe over de schreef ging. So far so good... nadat iedereen zijn zegje had gezegd en ze zo goed reageerde merkte ik dat iedereen rustiger werd en daarna gingen we brainstormen over hoe nu verder. Iedereen dacht enthousiast mee en er werden goede afspraken gemaakt. De hele afdeling werd steeds enthousiaster en de vergeving hing ruim in de lucht en het scheelde niet veel of men had haar en elkaar omhelst. Moe maar gelukkig ging ik weer naar huis.

Een aantal maanden later hoorde ik dat ze haar oude zelf weer terug had gevonden en dat er niets veranderd was. Ze werd ontslagen en een paar maanden later kreeg ik een enthousiaste mail: "Ha Marja, ik ben voor mezelf begonnen: ik ben communicatie-adviseur geworden!" Het kan verkeren...