Er woont een Egyptenaar in de keuken.

Woonde in mijn jonge jaren vijf jaar in het NRC Handelsbladgebouw, schuin tegenover het Paleis op de Dam. Wij kwamen net nadat het kraakpand was aangekocht door de gemeente en we er voor alleen de gedeelde energiekosten mochten wonen. We kregen twee prachtige ruimtes, mijn toenmalige vriendin en ik. Een mooie grote keuken en een grote kamer. Was er heel blij mee. Mijn vriendin was Française en begreep het niet helemaal. Ze vroeg streng aan de vriendelijke jongen, die zo lief was om ons uit zichzelf die plek aan te bieden, of er geen muizen waren. Alsof we het anders niet zouden nemen... we kwamen van een klein zolderkamertje in de tweede Jan Steenstraat en dat vond hij zo zielig. Na veel schrobben en schilderen zag het er prima uit. Er kwam nog een Franse Filmploeg om ons te interviewen over het pand tot grote schrik van haar vader die een notabele was in Caen. Zijn dochter als kraakster was een blamage en nog wel op tv. Ze vertrok na een jaar. Op een dag vroeg medebewoonster Annegriet of er iemand in mijn keuken mocht wonen voor een tijdje. Ja hoor zei ik... want we deden niet moeilijk over dat soort dingen in die tijd. Voor ik het wist woonde er een wat oudere Egyptenaar die een tent had neergezet midden in de keuken. Ik liep er om heen om te koken en vond het heel normaal. Hij had zijn eigen keuken in de tent en zat verwoed te studeren.

Toen de Egyptenaar na een jaartje of wat vertrok werd de keuken een studio van de vrouwenradio. Om te douchen moesten we door een paar ramen klimmen over puin heen en daar was een gemeenschappelijke douche. Ook dat was heel normaal. Mijn ouders kwamen helpen schilderen toen ik een nieuwe kamer beneden kreeg. Hoewel mijn moeder er bijna in bleef toen ze zag waar ik terecht was gekomen, schilderde ze dapper door. Een gigantische kamer waar nog de kasten stonden van de Waarheid (de krant van de Communistische Partij Nederland) die ooit in het pand had gezeten. Er was een grote open haard maar toen ik samen met vriendin Erin voor de haard spookverhalen zat te vertellen, kwam één van de andere bewoonsters binnen stormen: "Braaand..." het bleek dat de hele kamer zwart stond van de rook. Hadden we niet eens gemerkt. De schoorsteen was verstopt.

De andere bewoners hebben uiteindelijk een mooie douche gebouwd... (ik was niet zo van het bouwen) en we hebben vele avonturen meegemaakt. Zoals een nazipunkcafé naast mijn kamer waar ik als de dood voor was (toen ik kwam klagen over geluid maakten ze een Hitlergroet. Gelukkig waren ze snel weg), kraakacties, vrouwenacties, het volgen van mensen van de centrumpartij als een soort detective, een klap op mijn kop door een wapenstok van de politie (hij bood me wel een wc-rol aan en zijn excuses) viel uit mijn bed die boven in de kamer tegen het plafond was gebouwd en een schietpartij voor mijn raam. Later heb ik politiemensen getraind die toen in dezelfde acties achter me aan zaten, het leven is vol verrassingen. Tot ik een keurige woning aangeboden kreeg in de Fokke Simonszstraat, heb ik er met veel plezier gewoond. 

Lees ook: Een piano in de keuken