Twee keer was ik in Tiel bij Jomanda. Eén keer met een collega die amper kon lopen, moest haar bijna voortslepen. Ze werd meteen uitgenodigd op een tafel te komen liggen. Ze geloofde er niet in, ze keek op haar horloge terwijl ze daar lag. Jomanda vroeg of ze iets voelde, nee voelde niets. Jomanda zei dat ze wel iets moest voelen want er waren witte figuren met haar bezig. Op de terugweg hebben we nog een eind gewandeld, geen centje pijn meer. Toch wilde ze er niet over praten. "Dat is toch een wonder!" zei ik maar ze reageerde er amper op.
De tweede keer was ik met mijn ouders. Mijn moeder vond Jomanda geweldig maar ze keek raar op van de mensen die op de grond kronkelden. Opeens komt een vrouw als een slang over de grond naar haar toe gekropen en greep mijn moeders enkel vast. Ma schrok zich bijna dood en wilde haar wegschoppen. Een vrouw kwam naar mijn moeder toe: "Mevrouw, laat haar maar, dat heeft ze nodig." Ma zat wel twee uur met die vrouw aan haar been gekluisterd. We kregen de slappe lach. Toen het klaar was en de vrouw weer ging staan bedankte ze mijn moeder. Later zei ma: "Ik heb die vrouw zo geholpen met mijn energie."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten