Mijn connectie met het Engelse koningshuis en het suikerklontje

Mijn connectie met het Engelse koningshuis gaat terug naar mijn twintigste jaar. Ik werkte in Londen in een jeugdherberg en daar zou Prinses Margaret op bezoek komen. Men geloofde het niet maar ik heb daadwerkelijk meegeholpen met nieuwe gordijnen naaien voor de Prinses zou komen. Het bewijs heb ik nog niet zo lang geleden gevonden. Hoop dat Margaret niet te dicht langs de zomen is gelopen want ik kan niet garanderen dat het helemaal goed is gegaan. Het is ook de laatste keer dat ik ooit iets genaaid heb. Nu ik er zo over denk was het ook de eerste keer.

Jammer dat ik net voordat Margaret onze jeugdherberg zou bezoeken enorme ruzie kreeg met de directeur waarop ik meteen mijn biezen pakte. Het ging om een suikerklontje maar ja je moet principieel blijven ook als het om een suikerklontje gaat als je gelinkt bent aan het Engelse koninklijk huis.

Het bijzondere komt nog... waarom nou dat suikerklontje? Wij werkten in de keuken en er kwam net een Franse vrouw logeren die bij ons zou komen werken. Nu was ze nog gast en de week erop zou ze in dienst komen. We hadden twee soorten gasten: met ontbijt en gasten die hun eigen ontbijt klaar maakten in een aparte keuken. Bij de gekochte ontbijttafels stonden potjes met suikerklontjes. Deze vrouw pakte een suikerklontje van de tafel en er ontstond een enorm gedoe want onze chef had het gezien en ontzegde haar de toegang tot de jeugdherberg en haar pasje werd ingetrokken zodat ze geen lid meer was.

Woedend waren we, mijn collega's en ik, en gingen verhaal halen bij de directeur. Die weigerde de vrouw haar pasje terug te geven en ze mocht natuurlijk al helemaal niet meer komen werken. "She is a thief!" zei hij onverbiddelijk. Ik was zo kwaad dat ik mijn rugzak pakte en meteen vertrok. In de binnenstad van Londen kocht ik een ticket voor de boot terug naar Nederland en met woede in mijn lijf ging ik ergens in een café koffie drinken.

Ik zat een tijdje te stomen toen de ober op me af kwam: "Mevrouw er is telefoon voor u!" Dat kan niet antwoordde ik "Niemand weet dat ik hier ben." "Het is toch echt voor u, bent u Marja?" "Ja, dat klopt." "Dan is er toch echt telefoon voor u." In verwarring liep ik naar de telefoon, nog zo'n ouderwetse aan een draadje. Het was mijn collega July. Ze zei: "Marja, verroer je niet we komen naar je toe." Na een uurtje kwamen ze er met z'n allen aan. Een collega die, voor zover ik wist, in Amerika zat. Ze was toevallig net teruggekomen. Mijn vriendin Mara, die toevallig net langs was gekomen om me te bezoeken, wat ze nooit deed.  Nog twee collega's en July zelf. Ik vroeg verbijsterd hoe ze wisten dat ik daar zat in het midden van de stad tussen honderden café's. Ze glimlachte geheimzinnig en ze heeft het me nooit verteld. Ik heb haar nog wel eens gezocht af en toe via facebook maar nooit meer gevonden.

Hoe is het mogelijk, daar zat ik met al mijn lieve collega's en vriendin koffie te drinken voor ik de bus zou pakken en met de boot terug zou gaan. Het was hartverwarmend en blijft een mysterie.

Holland House Jeugdhotel Londen:

'Oude bekende'

Zat op het terras op het Amstelveld in Amsterdam en zie een paar tafeltjes verderop een bekende zitten, liep naar haar toe en zei: "Ha, wat leuk. We kennen elkaar nog van vroeger!" Ze stond op en omhelsde me hartelijk. Ze antwoordde in het Engels. "Sorry, je komt me ook wel bekend voor maar ik heb geen idee." Ik somde wat plekken op als het Vrouwenhuis op de Nieuwe Herengracht en Saarein in de Hazenstraat maar ze wist het niet. "Misschien ken je me van de film? Ik speel wel eens in films." Tja, toen viel het kwartje. We namen hartelijk afscheid.

Mijn 'oude bekende' Miriam Margolyes.

Zo ben ik nou eenmaal...

Momenteel geef ik in het land een lezing over negenentwintig jaar avonturen in trainers en coachland en dat levert van die interessante inzichten op. Toen ik zevenendertig was begon ik als zelfstandig trainer en coach. Voor die tijd zag ik mezelf, ondanks dat ik mezelf al zo'n vijf jaar bevrijd had van aardig wat complexen, als iemand die altijd weinig geld zou verdienen, als iemand die geen eigen huis zou bezitten, als een fietser en niet als autorijdster en zeker zag ik mezelf niet als zelfstandig onderneemster.

"Zo ben ik..." had ik mezelf vastgezet en was niet van plan uit mijn kooi te kruipen omdat ik geen idee had dat ik nog steeds in een kooi zat. Ik dacht dat ik 'zo' was maar dat bleek een illusie. Dankzij Pieter Hardon, mijn mentor, vond ik de sleutel naar het zelfstandig trainer en coach zijn en kon ik mezelf bevrijden. Dankzij mijn geliefde haalde ik mijn rijbewijs. Ze duwde me op mijn veertigste een rijbewijswinkel in en nu rij ik al jaren heerlijk overal naar toe. Ik weet zeker dat ik nog steeds in een nog grotere kooi zit omdat er vast nog meer in me zit dan ik nu kan verzinnen, hoewel deze me heel comfortabel past. Soms hebben we iemand nodig die laat zien dat er nog een deur te openen is terwijl we denken dat we al bevrijd zijn. Twee jaar geleden had ik niet gedacht dat ik een voorstelling zou maken over het leven van mijn moeder en mijzelf. Nu weet ik nog niet wat ik nog meer allemaal met de rest van mijn leven ga doen. Het voelt avontuurlijk en ik ben heel nieuwsgierig wat ik nog meer uit het leven ga halen.

Ik heb heel wat mensen zichzelf zien uitbreiden en dingen zien doen die ze nooit van zichzelf verwacht hadden. Het hoeft niet iets heel groots te zijn maar iets heel anders en het gaat er natuurlijk niet om ons te bewijzen. Als we er maar plezier in hebben en wie weet hebben anderen er ook nog wat aan.

Als we dat idee van dat we 'zo nou eenmaal zijn' steeds weer laten varen en elke keer weer nieuwe deuren open zetten. Laten we alle deuren wagenwijd open zetten. We hebben geen idee waar we terecht komen en dat is een gigantisch avontuur.