Wat doe je me aan?

Tijdens een training moest ik aan één van de andere deelnemers een gebeurtenis vertellen waar ik het slachtoffer was. Ik moest de ander overtuigen van mijn slachtofferschap. Geen moeilijke opgave en naar ik zag voor de hele zaal niet. We vertelden met passie over ons slachtofferschap. Mijn maatje was volledig overtuigd. Het ging erin als koek. Ze had tranen in haar ogen over wat mij was aangedaan en zelf hield ik het ook niet droog. De volgende opdracht was om hetzelfde verhaal nog eens te vertellen maar dan vanuit mijn eigen verantwoordelijkheid. Wat had ik gedaan in die situatie en waar was ik verantwoordelijk voor? Weer moest ik met dit verhaal de ander overtuigen.

In het begin was ik wat aarzelend. Ik verantwoordelijk? Mijn collega had mij dit toch aangedaan? Aarzelend begon ik. Zoekend naar woorden maar gaandeweg kon ik mij steeds meer herinneren van waar ik het anders had kunnen doen. Wat ik gelaten had, waar ik gemanipuleerd had, waar ik ‘ja’ had gezegd waar ik ‘nee’ had kunnen zeggen en andersom. Weer had ik mijn maatje kunnen overtuigen en mijzelf ook. Ineens zag ik het totaal anders. Ikzelf had deze situatie in het leven geroepen. Ik had het zien aankomen en er niets aan gedaan. Ik durfde er niets van te zeggen. Liet de ander haar gang gaan en dat een paar jaar lang. Mopperde erover tegen anderen en zei niets tegen haar. Ik genoot van de rol die ik hierin had totdat het zich tegen me keerde. Wat een eyeopener! Vanaf die tijd was de woede als ik aan haar dacht weg. 

Later vertelde een vrouw me wat haar onderwerp was geweest. Haar moeder was toen ze nog kind was overleden. Ik vroeg me af waarin haar verantwoordelijkheid hier kon liggen. Ten slotte was ze een klein meisje en kon ze daar toch niets aan doen? Het werd haar ineens duidelijk dat ze altijd het zielige meisje had gespeeld. Als mensen haar iets kwalijk namen, haalde ze haar overleden moeder erbij. Dan kon de ander niets meer zeggen. Tja, wie kan boos worden op iemand die zoiets als kind heeft meegemaakt. Zo manipuleerde ze mensen. Ze vertelde het in tranen en ze was zelf verwonderd over haar ontdekking. 

Het gaat niet over schuld. We zijn allemaal op zoek en hebben soms geen idee. Waar leer je op school hoe je met het leven kan omgaan? Verantwoordelijkheid nemen voor mijn leven werkt bevrijdend en geeft een gevoel van enorme kracht. Natuurlijk trap ik er nog wel eens in maar ik heb het steeds eerder door. Als me iets overkomt wat niet in mijn macht ligt, is het aan mij hoe ik er mee omga. Daar heb ik wel macht over. Dus ook over het verwerken, loslaten, actie ondernemen en wat ik nog meer kan doen of laten.

Verantwoordelijkheid nemen over mijn leven geeft ruimte in mijn hoofd en in mijn hart.

Ik liet dit stukje lezen aan een vriendin en die zei: “Dat zou die en die eens moeten lezen!” Kijk en dat is nou net niet de bedoeling.

Tip: 

Doe het ook eens. Eerst schrijf je op waar je slachtoffer bent geweest en daarna schrijf je op wat je anders had kunnen doen. Wat had je kunnen zeggen? Waar heb je je grenzen laten overtreden? Wanneer had je weg kunnen lopen? Hoe heb je de situatie gebruikt om aandacht te krijgen? Geef je zelf niet op je kop. Glimlach liefdevol en neem je voor het een volgende keer anders te doen.

De Kracht van Gedachten

Zo’n dertig jaar geleden werkte ik met kleuters en had een minibaantje als overblijf-juf. Het was vier dagen, één uur per dag. Het leek me leuk met kleine kinderen te werken. Het was op een zeer keurige school in een chique Amsterdamse buurt. Ik zag me zelf al met ze spelen, verhaaltjes vertellen en liedjes zingen. Het liep anders. Het eerste uur dat ik binnen was, stond er een klein meisje met blonde krulletjes voor me. De moeder liefdevol achter haar. “Dag K*t”, zei de kleine krullenbol tegen me. De moeder glimlachte trots naar haar dochtertje. Dat ene uurtje vloerde me totaal. Ik redde wat er te redden viel, haalde ze uit elkaar, veegde boterhammen van de muur en schreeuwde de longen uit mijn lijf. ’s Middags kon je me opdweilen. 

Op een dag kwam een vrouw meewerken. Stil kwam ze binnen. Ze zei weinig en stond er maar een beetje. Tot mijn grote verbazing waren de kinderen stil. Een dag kan nog toeval zijn, maar een aantal dagen achter elkaar? Het waren lieverdjes. Zo ongeveer als ik het me voor had gesteld. Gezellig spelend met elkaar, lief en vrolijk. Ik vroeg aan de vrouw hoe ze dat voor elkaar kreeg. Ze antwoordde dat ze zorgde dat haar gedachten rustig waren. Dat had een rustgevende invloed op de kinderen. Als je gedachten chaotisch zijn, nemen kinderen dat ook over. “Ah” dacht ik, “dat wil ik ook!” Mijn gedachten deden inderdaad niet voor de kinderen onder. Gedachten floepten kriskras door mijn hoofd. En vaak niet van die gezellige, maar zware, chaotische, donkere gedachten. De vrouw vertelde me dat ze mediteerde en als ik wilde kon ik het ook leren. 

Diezelfde avond kreeg ik les van haar. Ik was zeer gemotiveerd en oefende elke dag een aantal keer. Ik keek bewust naar mijn gedachten en zag al die zelf ondermijnende zinnetjes die maar door mijn hoofd dwaalden. Dan koos ik voor een zin die constructiever was. Bijvoorbeeld: 'ik kan niets' werd: 'Ik kan een cursus volgen'. Dan: 'daar heb ik geen geld voor' werd 'ik kan een goedkope cursus volgen en er voor sparen.' Binnen twee weken was het voor elkaar. Mijn gedachten werden rustig en soms zelfs stil. De kinderen waren engeltjes. Gedachten hebben kracht! 

Jaren later gaf ik een training bij een psychiatrische inrichting. Een vriendin die was opgenomen had me uitgenodigd. Toen ik binnenkwam voelde ik de zware energie chaotisch langs me heen schieten. Ik werd voorgesteld aan een staflid. Vertelde dat ik een cursus “Constructief Denken” kwam geven. De vrouw lachte schamper. “Dat werkt niet bij deze mensen, die zitten onder de medicijnen en zijn al te ver heen.” Ze riep een aantal mensen bij elkaar en een paar stafleden kwamen erbij zitten. We spraken af om het kwartier een rookpauze te houden. Anders hielden ze het niet vol. De drie stafleden hingen ongeïnteresseerd en moe in hun stoel. De patiënten zaten rechtop en vol aandacht naar me te kijken. Mijn vriendin zat achterin constant naar me te zwaaien van enthousiasme.

Een week later zaten de stafleden weer net zo uitgezakt en de patiënten rechtop en hadden verhalen over hun ervaringen die week. Eén van hen zei: “Ik lag te piekeren in mijn bed en toen heb ik het gedaan! Ik zei STOP met dat gepieker en dacht aan een paard in de wei. Ik heb een heerlijke nacht gehad.” De rookpauzes werden vergeten en we deelden prachtige uren. Een aantal van hen is nog een tijdje gaan mediteren. 

Die vriendin woont al jaren weer op zichzelf en schildert met kinderen en schreef een boek. Twee mensen van de staf kregen een burn-out. Gedachten hebben kracht!

Wat ik leerde:

Jij bent degene die denkt dus kun je ook je gedachten kiezen!

Je hebt vijf soorten gedachten:

Positieve

Constructieve

Noodzakelijke 

Verspilde

Negatieve

Als we kijken naar onze gedachten waar gaan die het meest over? Zitten ze in de bovenste drie of 

de laatste twee? 

Verspilde gedachten zijn oa angst voor de toekomst. In het groot waar moet het heen met de wereld en in het klein: Oh morgen de sollicitatie, dat lukt me nooit!

Negatieve: Ik kan niets, ben niets waard, te dik te dun te oud te jong en wat een rotwereld en niemand deugd en ik al helemaal niet. 

Als je een zelf ondermijnende gedachte van jezelf onder de loep neemt, kijk dan hoe je die gedachte constructief kan maken. Bv:  Ik ben niets waard: klopt dat? Wat heb je gedaan wat waardevol was? Als je er zelf niet op komt vraag het een vertrouwd persoon uit je omgeving. 

Zet al je gedachten om in: welke gedachte heb ik wel wat aan?

Constructieve gedachten zijn opbouwend en dat voelt meteen anders.

Een constructieve gedachte is ook: Ik ga dit goed verwerken (als een sollicitatie op niets uitloopt) en dan voelen wat je voelt. Uithuilen, schreeuwen of flink tegen een bal trappen. 

Grotere gebeurtenissen vergen een uitgebreidere aanpak.

Een andere constructieve gedachte is: "ik vergeef het mezelf en wat heb ik hier van geleerd en hoe ga ik het de volgende keer anders doen?" We kunnen zo pissig op onszelf zijn en dat is zonde want daar hebben we niets aan.

Kijk als een wijze moeder/vader naar jezelf. Voor vriendinnen/vrienden zijn we vaak wijzer en zachter dan voor onszelf. Dus praat met jezelf alsof je tegen een kind/vriendin/vriend praat. Wat zou je die aanraden?

Dit voor nu. Er is veel meer en zal elke week een verhaal over zelfvertrouwen hier plaatsen. 

Lees ook de andere verhalen alsjeblieft... ze gaan overal over dus kies maar uit. 

Fijn dat je naar het webinar hebt gekeken. Heel hartelijk dank en veel succes en plezier.

Dit is mijn lijf! Jenny Arean en lekker meezingen

Met dank aan Jacqueline Berg die me leerde mijn gedachten tot rust te brengen. 

Byron Katie: De vier vragen die je leven veranderen. Ze heeft ook veel filmpjes op youtube over verschillende onderwerpen. 

Gedachten die door ons hoofd spoken...   we, de echte wij dus niet de piekerwij, nemen nu de leiding over. Gedachten zijn er voor ons om te gebruiken. Als we er naar kijken schieten we meteen in onze wijsheid en kunnen we nieuwe keuzes maken.

Spoken in ons hoofd en in de boom

"Dit is zo schools" zei de studente

De studenten hadden er duidelijk geen zin in. Met z'n vijftienen zaten ze achterover gezakt en keken me aan alsof ik ze iets aandeed. Nou dat deed ik ook want de bedoeling is dat ze gingen nadenken over wat ze willen met de rest van hun studie. We pakten het zelfs wat groter aan... wat wil je met je leven? Bij het vak hoorde ook dat ze een netwerk gesprek zouden voeren met iemand die doet wat zij waarschijnlijk gaan doen en die ze inspireert. Meestal heb ik aardig geïnteresseerde studenten maar dit keer niet. Ze hadden geen idee wat ze later met hun studie kunnen en kenden ook niemand die de studie heeft gedaan en daar nu in werkt en daar zaten ze ook niet echt op te wachten. Ik hield een heel betoog waarvan ik zelf denk dat ie heel inspirerend is... maar nee... de ogen blijven leeg op één vrouw na die me met glimpjes in haar ogen aankeek van: "Kijken hoe ze zich hier uit redt".

Dan vroeg ik: "Oké, wat gaat er nu in jullie om? Krijg het gevoel dat mijn betoog jullie niets doet, klopt dat?" Geen antwoord. Ik zei inwendig: 'rustig ademen en niet invullen, Mar!' Dan zei een jonge vrouw: "dit is zo schools... we zijn studenten geen vwo leerlingen. Heb mijn competenties allang opgeschreven en weet wat ik wel en niet kan." "Goed, jullie hebben gelijk. Jullie zijn volwassen mensen en weten zelf wel wat goed voor je is."

"Als jullie nu gaan nadenken hoe je deze uren zelf zou invullen. Hoe zou je dat dan doen? Wat hebben jullie nodig om dit interessant te maken? Hoe zou je het aanpakken? Praat er in kleine groepjes over en dan krijg ik zo jullie ideeën." Ik ging naar buiten om mijn droge keel van water te voorzien. De luchttoevoer is niet optimaal in zo'n groot gebouw en adem wat uit en denk: 'Ze hebben gelijk: het is hun leven'.

Na tien minuten kwam ik terug. Ze zitten er net zo bij als daarvoor. "Nou mevrouw doet u toch maar het programma zoals gepland... we weten het niet. We doen wel mee." en dat deden ze en ditmaal met energie.

Later vroeg ik: "wie van jullie geeft les?" Bleek dat een aantal dat ook doen. "Hoe zouden jullie omgaan met zo'n groep die er geen zin in heeft? "Nou, net zoals u..." Zo, die stak ik in mijn zak.