Fietste net langs mijn oude school. Die was alleen voor meisjes met flinke stevige docentes die van wanten wisten en waar ik behoorlijk bang voor was. De directrice was ook een stevige dame met een hele lage stem die prachtig Engels sprak. We hadden groot ontzag voor haar.
Eén klasseavond zal ik nooit vergeten. Ze hadden de Hari Krisna's uitgenodigd die vertelden over Krisna en reïncarnatie en ik vond het allemaal heel interessant. Las toen al boeken over spiritualiteit dus het ging er in als koek. Natuurlijk zongen ze ook hun mantra en we zongen allemaal van harte mee en tot mijn grote verbijstering onze directrice ook. Ze stond er vol overtuiging bij te dansen. We kregen allemaal een uitnodiging om naar een feest te komen met lekker eten. Ze hadden hapjes bij zich die ik verrukkelijk vond. Had nog nooit zoiets lekkers gegeten. Thuis gekomen vertelde ik enthousiast over mijn avontuur en over het feest. Ik zong de mantra en kon niet meer ophouden. Mijn moeder heeft me nog nooit geslagen maar toen wel. Ze wilde me wakker krijgen... ik mocht niet naar het feest. Dat werd grote ruzie en ja mijn moeder was natuurlijk als de dood dat ik bij de sekte zou gaan. Zelf las ze ook boeken over spiritualiteit maar dit ging haar te ver. Ben inderdaad niet gegaan wat ik heel jammer vond.
Ach, ik bakte er niets van op school en werd vervelend. Van een heel lief verlegen meisje begon ik de juffen uit te dagen. Niet onze directrice want dat vond ik te eng. Op een dag zat ik in de klas en ze zei met haar diepe stem: "Ik noem geen namen Marja Ruijterman maar als je nog één keer de gore moed hebt!" Ik bleef zitten en mijn moeder zei: "dan ga je maar werken!" Zo geschiedde het dat ik op mijn vijftiende ging werken bij het Sociaal Fonds Bouwnijverheid als administratieve kracht. De directrice stierf vrij snel nadat ik van school ging en we gingen naar haar crematie. Weet nog dat het gordijn flink op bolde en we schrokken ons 'dood'. Zou ze???
Vele vele jaren later toen ik shiatsu-masseur was kwam de vriendin van onze directrice voor een behandeling. Ik herkende haar direct. Ze was de inspectrice van school... een streng uitziende dame die altijd mannenpakken droeg.
Tja, nu lag de inspectrice op mijn behandeltafel en ze was nog zo verdrietig na al die jaren dat haar vriendin er niet meer was. Ze vertelde dat onze directrice, die flinke vrouw waar we allemaal bang voor waren, bang was voor muizen en dat ze zich op het balkon opsloot als er een muis was gesignaleerd. Dat gaf even een ander beeld. Zo zie je maar we hebben allemaal meerdere kanten en onvermoede angsten.
