Mijn oma en mystieke ervaringen

Mijn oma was op haar dertiende dienstmeisje bij 'voorname' mensen in Amsterdam. Zelf groeide ze op met een grote familie in de Jordaan. Het was een schat en ik zag haar altijd als lief maar een beetje dom. Als we bij haar logeerden haalde ze me midden in de nacht stiekem uit bed en liet haar zelfgebakken appeltaart proeven met een heleboel slagroom. "Niet tegen je moeder zeggen hoor". Ze sprak Amsterdams met heel veel fouten. (Ik ook maar dat had ik nog niet door...). Ze loodste haar twee halfjoodse kinderen door de oorlog heen en hield ze in leven ondanks de honger. Na de oorlog opende ze een winkeltje op de ten Katemarkt in Amsterdam, kocht oude meubels, lapte ze op en verkocht ze weer. In die tijd heb ik haar niet meegemaakt. Ze trouwde opnieuw met een man die bij de Eternitfabriek werkte en verhuisde met de fabriek mee naar Goor in Overijssel. Tja, mijn oma sloeg met de mattenklopper in de tuin de asbest van mijn opa's overall. Dat deden ze allemaal. De meeste mensen in de straat werkten bij de fabriek, kregen kanker en mijn opa stierf net na zijn pensionering en mijn oma stierf niet lang daarna, maar dat is een ander verhaal.

Zoals ik al schreef ze was lief en ik vond haar wat dommig. Als er een vreemde binnen kwam trok ze een keurig mondje en zei: "Dag Mefroi..." dat vond ze chique. Toen we een keer in een restaurant zaten vroeg ze aan de ober of ze mocht helpen afwassen. Ze meende het echt... dat vond ze fijn. Ze was liever de afwaster dan de restaurantbezoekster. Als een marktvrouw met een hoedjes stand niet goed verkocht, ging ze op de stand staan en zong: "Wat vind u nu wel van mijn mooie hoedje, mevrouw... " en dan verkochten ze alle hoedjes. Ze vertelde af en toe dat ze Jezus had gezien en ik nam het niet serieus... "Ja hoor, oma" reageerde ik dan. Eén keer nam ik haar in de maling. Ik was een jaar of veertien en sprak haar na. Ze draaide zich om, keek me recht aan en zei: "Ik heb je wel door... je denkt dat ik dom ben... nou wacht maar... neem me maar in de maling! Ik ben slimmer dan je denkt!" Het bloed trok uit mijn gezicht weg en schaamde me diep. Weet niet meer of ik mijn excuses heb aangeboden. Daarna was ze weer haar lieve zelf. Op haar sterfbed kwam de priester om absolutie te geven. Ze zei: "Dat hoeft niet, ik ben al in contact met God!" Die oma van mij was zo dom niet. Integendeel!

Laatst was ik bij een lezing die ik nogal saai vond tot de man vertelde dat hij een mystiek moment had beleefd. Ik dacht nu komt het... maar hij dwaalde af naar voor mij saaiere zaken en ik vroeg op een gegeven moment "Wat gebeurde er tijdens die ervaring? Hoe voelde dat?" Iemand zei: "Bij de vorige lezing vroeg ze dat ook al." Dat is zo, degene die de lezing toen hield sprak op scholen met kinderen over God. Op mijn vraag hoe haar eigen ervaring was zei ze resoluut terwijl ze haar hand op 'ho'-stand naar me toe hield: "Dat is privé!"

Later vroeg iemand me waarom ik dat wilde weten. Dat was toch een heel intiem moment dat je niet zomaar op tafel gooit. Tja, toen moest ik denken aan mijn oma. Waarom heb ik nooit doorgevraagd. Nu zou ik dolgraag haar verhaal willen horen over hoe ze Jezus had ontmoet. Te laat. Dus nu vraag ik het aan iedereen die zoiets heeft meegemaakt. Het zijn de openingen naar het Licht die we broodnodig hebben. Zelf kan en wil ik, net als mijn oma en mijn moeder, mijn mond niet houden over mijn spirituele ervaringen en ik heb het geluk dat de meeste mensen wel luisteren.

Lieve oma Christien, hierbij alsnog mijn welgemeende excuses! Als ik je ooit weer ontmoet zal ik met volle aandacht naar je luisteren.

Vond tot mijn verbijstering gisteren deze foto van mijn oma: