Als niemand mijn verhalen meer leest

Ooit vroeg een vriendin wat er met me zou gebeuren als mijn schrijfsels niet meer gelezen en geliked worden. Een goeie vraag. Op facebook krijg ik aardig wat likes op mijn schrijfsels en dat vinden sommige vrienden af en toe verbazingwekkend. Iemand anders vroeg hoe ik in 'de stroom' blijf. Dat zijn interessante vragen die ik verwerk en voel om te zien wat er naar boven borrelt.

Het is heerlijk als ik een idee heb, naar mijn pc ren, het opschrijf, de verzendknop indruk en hup meteen de eerste reacties kan lezen. Wat als niemand meer zou reageren? Zou ik instorten en onzeker worden? Dat kan, die mogelijkheid is er. Vriendinnen zijn altijd bereid om me bij de les te houden, zoals één zei: "Nou zo goed zijn die stukjes niet van je, ik snap niet dat mensen ze liken" en een andere vriendin, het zijn werkelijk schatten: "Hoe durf je je zelf schrijfster te noemen, dat is toch geen schrijven wat je doet!" Natuurlijk doet dat wat met me en heb geleerd meteen de schrik uit te ademen: pffffffffff en dan denk ik: 'Ze hebben volledig recht op hun mening maar ik ga door met schrijven'. Dan hoef ik niet in de verdediging te gaan of er doodongelukkig onder te worden of met ze te breken, want ze hebben nu eenmaal die functie in mijn leven en ze zijn ook erg lief en grappig.

Er was een Marja voor mijn blogs en die was dolgelukkig. Dus ik ga ervan uit dat mijn geluk niet afhankelijk is van het aantal likes,

Door het bewust beleven van alledaagse wonderen blijf ik bij de tijd. Er zijn zoveel meer wonderen en die gebeuren elke dag, elk uur en elke minuut als ik me ervan bewust ben. De heel simpele: hoewel simpel? Elke dag kan ik eten en drinken van de heerlijkste en gezondste gerechten die er zijn. Mijn vingers typen soepel op een apparaat waar ik de meest ingewikkelde dingen kan doen en de wereld in kan gaan zonder een stap te verzetten. Gisteren zat ik bij de vijver van lieve vriendinnen vol verwondering over de vreemdste schepselen met vleugels, vinnen, poten in alle soorten en maten. Wat een toeval? dat die zomaar al die bijzondere ledematen hebben ontwikkeld.

Ik kijk naar buiten en zie de verschillende soorten bloemen en bomen waar we de schaduw van vangen en van kunnen genieten. Ja ik weet het goed: er gebeuren de vreselijkste zaken in de wereld... omdat ik weet dat we ooit, ieder op onze eigen tijd, wakker worden en ontdekken wie we werkelijk zijn en ik bijna dagelijks iets kan bijdragen aan het inspireren van mijn omgeving kan ik de levenstroom blijven voelen. Mensen als Mandela, Victor Frankl, Etty Hillesum en ieder die ik tegenkom, inspireren mij zodat ik weet dat we zelfs in de verschrikkelijkste omstandigheden in contact kunnen blijven met de Liefde.

Ik heb astma en had een bijna het hele jaar door longontstekingen, door de geweldige uitvinding van pufjes kan ik rustig ademen, mijn adem gebruiken om het leven vol in te ademen en in contact met anderen te zijn door weer uit te ademen.

Heb zelfs ervaren dat als ik nog maar een piepklein beetje adem heb ik heel bewust gelukkig kan zijn. Zelfs dan is er iets diepers in me die rustig blijft en overzicht heeft. Verdriet is er ook en hoort bij het leven. Soms lijkt het niet te dragen en dan opeens schijnt de zon weer als ik voel wat er te voelen is. 

Dus als dat allemaal mogelijk is dan overleef ik het ook wel als ik niet meer geliked wordt. Tot die tijd geniet ik van reacties op mijn schrijfsels op Facebook en ga nog een tijdje zo door.