Wonderen

Over het leven niet vanzelfsprekend nemen en wonderen zien.

Wonderen gebeuren elk moment, alleen zien we ze meestal niet.
Ook ik niet. Hoewel ik ze gelukkig af en toe wel zie. Laatst had ik een dip.
De lucht leek grauw en grijs en de wereld saai. Nu ik terug kijk zijn er wel een aantal wonderen gebeurd die week. Toen zag ik het niet omdat ik niet de juiste blik had. Nu kijk ik met een andere blik en dat is het hele eieren eten. Je hebt kleine wonderen en grote wonderen. Een van de allergrootste is dat we bestaan. Dat we kunnen bewegen, lopen, kijken en denken en nog veel meer.
“Ach”, hoor ik sommigen zeggen “dat is toch niets bijzonders: dat komt door de evolutie.” Wat de oorsprong ook moge zijn, voor mij is het een wonder. Terwijl ik zit te typen gaan mijn handen automatisch over het toetsenbord. Ik heb ooit leren blind typen. Het is een wonder dat mijn handen doen wat ze moeten doen, zonder dat ik erover nadenk. Ik ben bezig met mijn “stukkie” en niet met mijn handen en toch doen ze het.
Alle spieren, zenuwen en botjes doen wat ze moeten doen.

Nog een wonder: ik geef les aan verschillende groepen onder andere aan Hindoestanen, moslims en christenen afkomstig uit allerlei streken. Ze vertellen elkaar over hun land en hun religie en iedereen vraagt en luistert en nemen lekkere hapjes voor ons mee. Zie je wel dat het kan…

Van de week reed ik langs de Amstel in Amsterdam. Aan de overkant werden de huizen verlicht door de laagstaande zon. Een wonderschoon gezicht.
We hoeven maar naar buiten te kijken, hoe vogels zich bewegen. Hoe iedere soort zijn eigen schoonheid heeft. Kijk eens met nieuwe ogen naar je poes of hond. We zijn geneigd ze na een tijdje vanzelfsprekend te nemen net als de mensen om ons heen.

Gisteren hoorde ik een ander wonder.
Een vriendin woont in een heel klein appartement in Amsterdam op huisnummer 30. Al jaren probeert ze in hetzelfde blok een groter huis te krijgen. Elke keer als het bijna zover is, geeft de eigenaar weer voorrang aan een nicht of neef.
Vorig jaar reisde ze met haar zoon door Zuid-Amerika. In Guatemala zaten ze in de bus. Doordat haar zoon in slaap was gevallen, reden ze te ver door. Ze kwamen aan in een klein gehuchtje en zaten daar uren op een andere bus te wachten. Eindelijk stapten ze in en wie zagen ze tot haar grote verbazing daar zitten: de buurvrouw van 30a!
Al die jaren dat ze naast elkaar woonden, kwamen ze elkaar misschien twee keer tegen, waarbij ze elkaar vriendelijk groeten. Hier in Guatemala is dat natuurlijk andere koek. Dan is zo’n ontmoeting heel bijzonder. De buurvrouw vertelde tijdens de rit dat ze zou gaan verhuizen.
Had deze ontmoeting in Zuid-Amerika niet plaatsgevonden dan had mijn vriendin dit niet geweten.
Terug in Nederland hebben ze meteen actie ondernomen! Gisteren hielp ik schrobben op 30a.

Tips:

Ga zitten en kijk om je heen en doe alsof je alles voor het eerst ziet.
Kijk naar je handen en voeten. Naar je huis, naar buiten.
Kijk heel bewust en laat het op je inwerken.
Zoek naar wonderen in je leven.
Wat was bijzonder? Wat schrijf je toe aan toeval?
Besluit dat je naar wonderen gaat uitkijken. Dat je niets voor vanzelfsprekend neemt.
Zoek niet te ver… kijk om je heen en kijk naar binnen.

Dit blog schreef ik een aantal jaar geleden en is geplaatst in het boek Placebo's en fluitende fietsen. Mijn vriendin op huisnummer 30 is inmiddels overleden. Ook een wonder: ze is weggevlogen... ze is nu bij haar zoon die al eerder ging.

Lees ook Wonderen II