Koek van eigen deeg

Heb ik toch altijd gedacht dat ik niet iemand ben die op uiterlijk let. Nou ja… niet op kleding, dat zie ik vaak niet eens. Als je me vraagt na een avond met vrienden, wat ze aan hadden, weet ik het meestal niet. Wel hoe hun ogen stonden of hoe de sfeer was. Ik ken mensen die weten precies uit te tekenen wat iemand aan had tot in de details.
Ik zie mezelf niet als iemand die mensen beoordeelt op hun uiterlijk. Toch bleek weer eens dat dat beeld van mezelf totaal niet klopt.

Twee gebeurtenissen tikten me op de vingers. Twee keer bezocht ik een lezing van een wijs man en wat hij zei was zeer waardevol. Het enige vervelende was dat hij op een oom leek waar ik nogal een hekel aan had in mijn jeugd. Het zelfde gezicht, alleen had hij een staartje. Daardoor kon ik niet goed naar hem luisteren en werd mijn beeld versluierd door het beeld van die oom. Ik probeerde me telkens te vervrouwen en me te concentreren op wat voor wijsheden hij te berde bracht. Dan lukte het weer even en toch kwam mijn oom er weer tussen. Ik werd er zelf niet veel wijzer door.

Het tweede was het volgende: Hanneke Groenteman leverde een tijd geleden op haar weblog commentaar op het uiterlijk van twee kunstenaressen die bij “De wereld draait door” zaten. Gerti Bierenbroodspot en Marte Rőling zijn twee kleurrijke oudere vrouwen en Hanneke noemde ze spoken. Ik mailde haar een wat bestraffende mail dat ze die vrouwen in hun waarde moest laten en dat het juist heerlijk is dat die vrouwen zo zichzelf durven te zijn. De volgende dag zette ze mijn mail op haar weblog en schreef dat we (er waren meer reacties) wel gelijk hadden. Ik vond het groots dat ze op haar eigen woorden terugkwam en blij liet ik het stukje lezen aan mijn vriendin.

Een uurtje later ging ze naar de sportschool. Ze had zich volledig opgemaakt en meer dan anders. Ik vroeg: “Waarom heb je zoveel make-up op? Is dat niet overdreven voor de sportschool?” Zegt ze: “Wil je een koek?” “Wat bedoel je?” vroeg ik. Dit was duidelijk niet het moment om een koek aan te bieden. “Nou, een koek van eigen deeg!”