In het ouderencentrum waar ik een training gaf had ik een uur pauze. Heerlijk even tot me zelf komen tussen de bedrijven door. Iemand vertelde me dat er eten voor me was in de eetzaal.
Ik ging op zoek naar een zaal voor personeel. Die bleek er niet te zijn. Er was een tafel gedekt tussen twee dames van ongeveer vijfennegentig.
Mijn eerste reactie was: Verdorie… ik wil even bijkomen in mijn eentje met een krantje. De tweede reactie: Ach, wat geeft het, ’t heeft ook wel wat en ik het is ook leuk een praatje met de bewoners.
Eén van de dames keek me woedend aan en liet me meteen weten dat ze moeilijk kon horen en moeilijk kon zien. Ik vroeg haar waarom ze zo boos keek. Ze vertelde dat ze drie maanden in het huis was en hier helemaal niet wilde zijn.
Het kon niet anders. Thuis kon ze niet meer blijven wonen. Ik begreep haar woede heel goed.
De bijna doof blinde dame schreeuwde me toe dat ze de laatste uren veel te verwerken had. Ik schreeuwde terug: “Wat is er aan de hand???” Ze mocht niet meer zitten waar ze zat. Ze moest vanaf morgen bij het raam zitten. Dat was weer wennen aan iets nieuws en daar hield ze niet van. Deze tafel kende ze nu eenmaal. Ik vroeg of ze de mensen aan die andere tafel niet kende… dat deed ze wel maar ze wilde toch liever aan deze tafel blijven zitten.
Toen de medewerker langs kwam vroeg ik het voor de zekerheid. Ik wilde wel de advocate van de dame zijn: “Waarom moet die mevrouw daar gaan zitten?” De man antwoordde dat dat helemaal niet hoeft. Hij had alleen geopperd dat, als ze wilde, ze ook bij het raam kon gaan zitten. Ze mocht ook blijven zitten waar ze al zat. Ik schreeuwde: "U mag hier gewoon blijven zitten...". Schreeuwt ze terug: “Nee… ik wil bij het raam!!”
Las net dat het ouderencentrum inmiddels is gesloten... hoop dat de dame kan wennen waar ze nu is...
"Veel van mijn verhalen zijn gebundeld in het boek: 'Placebo's en fluitende fietsen' (hernieuwde versie van 'Gedachtenkracht' en mijn nieuwste boek: 'Niets meer te Bewijzen,' te bestellen via: Marja Ruijterman boeken
2 opmerkingen:
Mooi, zo dicht bij de mensen. Dat stukje open contact doet toch altijd goed. Ik probeer het ook om zoveel mogelijk en overal te doen. Op een onverwacht moment iemand echt te zien. Of even een opmerking te maken die het tij kan doen keren.
Dat doet me denken aan de laatste kerstavond. Mijn goede vriend Bram en ik gingen nog even wat boodschappen doen voor ons 'diner'. Het was al avond en we drukten ons door de volle supermarkt. Zoveel mensen die op het laatste moment nog moesten inslaan! Eenmaal bij de kassa aangekomen, belanden we tegenover de kassamederwerker. Het meisje wurmde voorovergebogen de producten langs de bliep. Zonder op te kijken mompelde ze nog iets dat klonk als 'hallo'.
We groetten het meisje op vrolijke toon. Geen beweging, behalve rechts-links 'bliep'. Toen vroeg ik haar of ze nog lang moest. Ze keek op, keek dromend naar boven, checkte de klok aan de muur... en transformeerde totaal toen ze zei: "nog maar 40 minuutjes". En daar was het!: oogcontact. Het meisje lachte en we wensten elkaar een fijne avond. Zo makkelijk kan het hè, zelf tijdens het wachten op de bus!
Zo fijn Marja, om te weten dat we allebei zo van dat spel houden!
Liefs, Ramon
mooi, ik hou wel van de gesprekken met ouderen. Liefs Myrthe
Een reactie posten