Gisteravond was ik mediteren bij een Boeddhistische gemeenschap. De stilte was weldadig en ik genoot met volle kracht van het Zijn. Na een uur meditatie mochten we op een vraag contempleren. Twee aan twee... een minuut stilte en dan mocht persoon A de vraag op allerlei manieren stellen en ronddraaien en daarna persoon B.
De keurige heer tegenover me was flink op leeftijd. "U bent A en ik ben B", zei ik. Hij keek me met een totaal open en liefdevolle blik aan en antwoordde: "Ik ben aap?"
Ik dacht dat hij me niet goed verstaan had en zei nog eens: "Nee, ik bedoel: "U bent A... u mag beginnen...".
"Aaah, zei de man en hij keek me zielsgelukkig aan: "Ja, ik ben aap...” Het begon tot me door te dringen dat dit was wat het was en dat het goed was. Dus we keken elkaar alleen een tijdje aan, waarop hij zei: "Heerlijk heerlijk..." en ik ervoer hetzelfde. Er zat niets tussen ons. Geen woorden, alleen hart.
4 opmerkingen:
Alleen hart!
Schitterend, het hart, de plek waar denken en voelen in elkaar stromen en het hart vanuit de onderste punt weer verlaten. Zonder (waarde)oordeel.
Elkaar aankijken, zonder vliegen af te vangen, zonder macht of onmacht, alleen de liefde is er......
een juweeltje: een prachtig verhaal over zijn en laten zijn, dank je Marja
lieve groet
Jenny
Tsja... wij mensen, ook ik, zijn bedreven in het elkaar "labelen". In luttele seconden vormen wij ons een oordeel en dat alles op basis van looks, gedrag en/of uitspraak.
Jouw beschrijving verhaalt over een ontmoeting waarbij "alleen" de mens telt....
Ik ben aap
Ik ben noot
Ik ben mies
Wat heerlijk dat we een heel leven mogen vullen met 'Ik ben ...'
En dat we steeds meer mogen inzien, dat wat op de stippeltjes staat een prachtige illusie is!
Een reactie posten