dinsdag 27 september 2011

Goud

"Ik ben van Goud" zei mijn moeder regelmatig. Ze begon ooit als Zilver. Dat komt door een chique dame die bij ons op bezoek kwam. We woonden in een piepklein huisje, twee hoog achter in de Pijp in Amsterdam en de vrouw vroeg: "Waar slapen jullie? Hebben jullie nog een verdieping hierboven?" "U zit op de slaapkamer" zei mijn moeder trots en ze wees op de uitklapbank. Even later vroeg de dame over een lepeltje bij de koffie: "Is dat zilver?" "Nee", zei mijn moeder, "zilveren lepeltjes heb ik niet nodig. Die van de Hema doen precies het zelfde als zilveren. Ik ben zelf van zilver!" De dame was van slag en stapte snel op. Mijn moeder lachte triomfantelijk. Ik was nog heel klein en bewonderde mijn moeder enorm.

Later bevorderde ze zichzelf:
Toen ik volwassen was stelde ik haar voor aan een collega. Ze ging recht voor haar zitten en keek haar diep in de ogen. "Ik ben van goud!" zei mijn moeder. "Ik ben een koningin!" Mijn collega trok wit weg en mijn moeder vertelde haar met verve over alle goede dingen die ze in haar leven had gedaan. Over het redden van mensen die zelfmoord wilden plegen, die ze steevast op bankjes in het park tegen kwam. Ma zei dan: "Als u zelfmoord pleegt, kijk ik u nooit meer aan." en: "Ik heb de oorlog meegemaakt en mijn vader is vergast en dertig andere familieleden ook en toch geniet ik van het leven. Als ik het kan dan kunt u het ook!"

Ze wist het wel en had daar geen goeroe voor nodig. Ze was van Goud. Ze sloeg wel eens door en dan stond ze op een stoel en riep: "Ik ben één met Jezus, ik ben zuiver." Daar had ze gelijk in. Wat iets minder was dat ze mij dan toeriep van boven: "en jij bent vuilnis."

Gelukkig heb ik na jaren me vuilnis voelen, ontdekt dat ik ook Goud ben. En niet alleen ik maar wij allemaal. Dus mijn moeder had voor een deel gelijk. Gisteren gaf ik een training over omgaan met agressie. Een vrouw keek me woedend aan en siste me toe: "zo'n training heb ik niet nodig." De vijandigheid straalde me tegemoet. En ja... daar trek ik me niets van aan want ik weet dat die vrouw ook Goud is. Op dat moment is ze het even vergeten. Ik niet en hielp haar herinneren, door met haar om te gaan als Goud. Het duurde niet lang of ze trok bij en ja hoor, daar kwam haar Goud te voorschijn. Wat was ze prachtig. Het Goud straalde overal doorheen.

Zo is het voor ons allemaal. Van boef tot bankdirecteur tot huisvrouw... onder alle lagen van arrogantie, minderwaardigheidscomplexen, stoerdoenerij ligt het Goud te wachten tot we het weer herontdekken.

Zag gisteren een interview met Supernanny. De vraag: "Vindt u de kinderen in de gezinnen waar u komt ook monsters af en toe?" Antwoord: "Nee, ik zie ze al in het begin zoals u ze aan het eind van het programma ziet."







Gepubliceerd in het tijdschrift voor Coaching
en in Niets meer te bewijzen

5 opmerkingen:

R. Vermij zei

Wat een fijn verhaal weer. Zo toegankelijk geschreven. Dat heb ik niet gauw; dat ik tijdens het lezen vergeet dat ik aan het lezen ben.

Hiermee is het boek eigenlijk al af!

Mirjam zei

Prachtig! Ik heb van je verhaal genoten! Mijn metafoor is niet "goud" maar "champagne". Komt echter op hetzelfde neer. Ik beschouw mijzelf als champagne en treedt anderen tegemoet als zijn zij champagne (ook als hun gedrag even anders doet vermoeden). Voelt heerlijk!

Dank je wel voor dit mooie stuk tekst! Fijne dag gewenst. Warme groet, Mirjam

ank zei

En toch..... toch doen mensen soms moeilijk als ik van een crimineel durft te zeggen dat er altijd iets goed in de mens zit. Dat die crimineel (noem het wat je wilt) ook niet als boef werd geboren....
Maar wat je moeder uitriep over de kinderen, nee, dat vind ik niet kunnen, ook toen niet.
Mij is ook in het lijf gegraveerd dat ik (we - de meisjes) niet de moeite waard ben/zijn. Altijd mond dicht, wat weet jij (jullie) nou???
Het gaat er nooit meer uit....
Een moeder die naar haar eigen kind "vuilnis" roept, NEE, dat haalt de glans van haar Goud en maakt haar in mijn ogen niet meer dan koper.
Ik weet zeker dat jij zelf dat NOOIT zal doen.... !

Avonturen van Marja Ruijterman zei

Ha Ank, heb ook wel mensen gekleineerd ooit. Omdat ik niet beter wist. En als we niet weten dan doen we soms de gekste dingen. Dus ik kan niemand kwalijk nemen dat ze doen wat ze doen of zeggen. Moet ik nu over mensen gaan oordelen die doen wat ik vroeger ook deed? We worden allemaal op onze eigen tijd wakker. En wie weet hoeveel wakkerder ik nog ga worden?
Mijn moeder was ook Goud omdat, als ze op die stoel stond, ook niet helder had wat ze deed. Soms was ze heel wijs en soms was ze van de kook. Ze verloor dertig familieleden in de oorlog... wie weet hoe ik dan zou zijn? Mijn moeder kon in haar goede momenten de Duitsers vergeven. Dat is de sleutel: vergeving is bevrijding! Dank voor je reactie: recht uit het hart!

John Knappers zei

Heerlijk verhaal! Als je alle medemensen van het begin af aan als goud kunt zien, wordt de wereld stukken mooier.