Oh ja, zelfreflectie...

Van de week zei iemand: "Evert doet niet aan zelfreflectie, wij wel!" Daar was ik het natuurlijk helemaal mee eens: Wij wel! Nou ja, als ik er aan denk of als iemand me opmerkzaam maakt op iets waar ik zelfreflectie bij kan gebruiken en tot er weer iets gebeurt waarvan ik denk: 'Oeps, dat is niet zo handig, Mar!'

Ik moet denken aan de eerste keer dat ik bewust aan zelfreflectie deed. Heb het vast wel eens eerder gedaan maar dat kan ik me niet herinneren. De eerste bewuste zelfreflectie was in mijn twintiger jaren. Rijkelijk laat of misschien wel heel vroeg, ligt aan de lezers eerste eigen bewuste zelfreflectie. Een vriendin zei: "Marja, je gaat altijd in de verdediging, je luistert niet naar me als ik iets over je zeg" Verbaasd antwoordde ik: "Ik? Doe ik dat?" en ja ik realiseerde me dat ik altijd wel een smoes had waarom ik iets wel of niet had gedaan of ik ketste het fel terug: "Ja, maar dat kwam omdat jij..." en zo had ik vaak twistgesprekken.
Het was oefenen want het leek zo oneerlijk als de ander iets op te merken had dat ik dat niets terug mocht zeggen over hem of haar. Ik hield nu steeds wijselijk mijn mond en bedacht wat ik anders had kunnen doen of waar ik verantwoordelijkheid over kon nemen. Toch vond ik het zwaar en ingewikkeld. Het voelde of ik een zware zonde had gepleegd als ik van iemand 'op mijn kop kreeg'. Tot ik er achter kwam dat ik aan het ont-wikkelen ben, dat ik er een scheut humor in kan gooien, het wel en toch ook weer niet zo serieus hoef te nemen en dat ik op deze manier steeds meer mijzelf ben, wat dat dan ook moge wezen. Geen zonde of op mijn kop krijgen maar een interessant gegeven. Iedereen en alles is mijn spiegel en alles begint vanuit onszelf.

Daarnet had ik er de pest in: geliefde is aan het timmeren, grote troep erom heen. "Maak jij even een boterham klaar" zegt ze. Geïrriteerd vraag ik: "Waar dan, de hele boel ligt overhoop."Al uren zit ik verschanst met een boek in de slaapkamer want buiten regent het en beneden is het ongezellig van de troep. Dan bedenk ik me: 'Wat doe ik kinderachtig!' Dat vond mijn geliefde ook. Toch lekker getoast brood klaargemaakt al brom ik nog wat na. Een tweeënzestigjarige is soms net een klein kind. Is dit nu zelfreflectie? Terwijl ik de eerste woorden typ komt mijn geliefde langs, kijkt wat ik aan het doen ben en zegt: "Ja, schrijf jij maar eens wat over zelfreflectie!"

Picasso