Een paar jaar geleden zat ik aan tafel met drie zeer nuchtere vriendinnen toen ik opeens begon te praten in de ik-vorm als mijn grootvader. Ik heb hem nooit gekend. Hij kwam om in de gaskamers van Sobibor. Hij vertelde over zijn leven en zijn dood. Terwijl ik mijn opa door mijzelf hoorde praten dacht ik: "Nee, niet hier, niet bij hen... dat nuchtere stel!" ik kon het niet stoppen.
Mijn vriendinnen keken natuurlijk vreemd naar me maar herstelden zich snel en begonnen vragen te stellen waardoor hij nog meer vertelde over zijn leven. Dat wat hij gelaten had en dat wat hij geleerd had. Ook dat hij heel snel 'over' was en werd opgewacht door geliefden waardoor alles heel soepel ging.
Eerst dacht ik dat ik misschien de reïncarnatie van mijn opa ben maar twee mediums vertelden me dat mijn opa me gebruikte als medium om dat te zeggen wat hij te zeggen had. Terwijl hij sprak en vertelde zag ik alles voor me. Heel helder. Het Amsterdam van vroeger, mijn oma van vroeger... voelde zijn liefde voor zijn tweede vrouw en al zijn kinderen. Hij vertelde hoe hij zijn eerste gezin had verwaarloosd omdat hij zijn verdienste als lompenverkoper op het Waterlooplein in Amsterdam op dronk of weggaf waardoor zijn vrouw, mijn oma, geen geld kreeg om haar kinderen te voeden. Hoe hij in paniek voor een razzia zijn baby'tje aan de buren gaf in de hoop dat zij het zouden verzorgen tot ze terugkwamen. Ze is de enige die het overleefd heeft. Hij en zijn vrouw en haar eerste kindje kwamen om.
Ik vermoed dat hij mijn veel oudere vriendinnen wilde geruststellen over de dood. Twee van hen verloren ook familie in de oorlog op dezelfde manier. De derde is dochter van een vader die voor de Duitsers moest vechten wat totaal niet bij hem paste en hij kwam terug als een gebroken man. Het is een wonder dat die twee hechte vriendinnen zijn geworden. Dat is een ander wonderlijk verhaal.
Nog even over mijn opa: Hij scheidde in 1941 van mijn oma (niet joods), had al twee dochters, mijn moeder en mijn tante Annie. Hij trouwde met een joodse vrouw en samen kregen ze Sara. Zijn vrouw Racheltje had al een dochtertje Judicje van zo'n drie jaar. Samen met hen werden ze afgevoerd naar Sobibor en kwam niet meer terug. Sara is gered uit de joodse creche in Amsterdam en is drie jaar geleden weggevlogen. Ze hebben haar in hun angst aan de buren gegeven die haar aan de Duitsers gaven. Ze hoopten terug te komen en dat de buren dan op haar zou passen.
Ben er van overtuigd dat hij door me heen sprak om mijn vriendinnen te laten weten dat de dood niet bestaat. Het is daarna nooit meer voorgekomen.
Lees ook:
De zoektocht van Sara Dresden, het verhaal van Marja
Sara Dresden gered uit de Joodsche crèche, haar verhaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten